Er zijn veel mensen die denken (en claimen) dat de meeste prostituees gedwongen zijn op de Wallen in Amsterdam. Velen van hen zijn politici en mensen van de reddingsindustrie, maar omdat gewone mensen nauwelijks iets anders te horen krijgen, denken ook zij dat dit de waarheid is. Vaak hoor je hen percentages noemen van 50%, 75% of soms zelfs 90% van de prostituees. Vooral politici en mensen uit de reddingsindustrie vertellen de meest verschrikkelijke verhalen over hoe vrouwen dagelijks verkracht, geslagen en bedreigd worden om maar aan te tonen hoe erg dat is. Vaak hebben ze het ook over het aantal rechtszaken die er zijn geweest, en dan noemen ze een paar recente rechtszaken als voorbeelden hiervan.
Dit geeft mensen het idee dat iedere dag honderden, of zelfs duizenden vrouwen worden verkracht door naïeve hoerenlopers op de Wallen in Amsterdam. Maar de échte vraag is natuurlijk: Is dit wel helemaal waar?
De meeste politici en mensen van de reddingsindustrie baseren hun cijfers op het beroemde rapport van de KLPD (de Koninklijke Landelijke Politie Dienst) genaamd Schone Schijn. Dit rapport is een onderzoek naar mensenhandel in de gelegaliseerde prostitutie. In dit rapport wordt er gezegd dat 50 tot 90% van de prostituees slachtoffer zou kunnen zijn van mensenhandel. Wat ze er vaak vergeten bij te vermelden is het feit dat deze cijfers zijn gebaseerd op enkele individuele schattingen van mensen die bij de politie zelf werken, en dus niet voort komen harde cijfers of uit wetenschappelijk onderzoek. Sterker nog, voor het onderzoek hebben ze met slechts 2 prostituees gepraat, die allebei toevallig ook slachtoffer waren van dwang. Naast die 2 prostituees zijn de enige mensen die geïnterviewd zijn voor dit onderzoek mensen van de politie (ongeveer een man of 20!), de overheid (34 man!) en een paar mensen van de reddingsindustrie. Met andere woorden, als je alleen maar praat met mensen die alleen maar te maken hebben gekregen met slechte ervaringen, dan is het ook niet zo verrassend als het eindresultaat ook een slechte ervaring is.
Het is alsof je een onderzoek doet naar de veiligheid van vliegtuigen (statistisch gezien de veiligste manier van reizen), maar vervolgens alleen maar de opruim ploeg van vliegtuig crashes interviewt en een handjevol passagiers en piloten die toevallig ook allemaal een vliegtuigongeluk hebben meegemaakt. Geen wonder dat het rapport dan het beeld geeft dat vliegen extreem gevaarlijk is!
Natuurlijk is het KLPD rapport niet het enige rapport wat er bestaat. Er zijn nog een aantal andere rapporten. Eén van deze rapporten is een onderzoek van Scharlaken Koord, een christelijke reddings-organisatie. Zij deden een onderzoek onder 202(!) prostituees, en de eindconclusie daarvan was dat slechts 8% slachtoffer zou zijn.
Dit is natuurlijk een heel groot verschil met het rapport dat de politie eerder naar buiten bracht, dus om wat duidelijkheid te scheppen werd er nog een rapport opgemaakt. Dit rapport heet Kwetsbaar Beroep, en werd uitgevoerd door een onderzoeksbureau. Waar het kort gezegd op neerkomt, is dat ze naar de beide vorige rapporten hebben gekeken, met een paar mensen uit de prostitutie hebben gepraat (waarvan slechts 8 prostituees), en op basis van de meningen van deze mensen, tezamen met de resultaten van de andere twee rapporten, met een schatting zijn gekomen tussen de 30 en de 40%. Niet een erg nauwkeurige schatting natuurlijk, helemaal aangezien ze weer geen goed onderzoek hebben gedaan, en maar met slechts een paar prostituees hebben gesproken, en weer met een schatting komen, wat natuurlijk niet veel zegt.
In 2010 werd er weer een onderzoek gedaan onder 94 prostituees genaamd De Amsterdamse Prostitutie Monitor. De cijfers komen erg dicht in de buurt van het andere onderzoek dat Scharlaken Koord eerder deed, waaruit 8% kwam, en beide zijn gedaan door een grote groep prostituees te interviewen. Terwijl de andere twee rapporten Schone Schijn en Kwetsbaar Beroep, die veel minder prostituees hebben gesproken, en zichzelf veel meer baseren op schattingen, met percentages komen die wel heel erg ver bij elkaar vandaan liggen en bovendien ook veel hoger liggen dan de onderzoeken die wel met veel prostituees hebben gesproken.
Als je terug kijkt naar deze 4 rapporten, en het grote verschil onderling en hoe het onderzoek is uitgevoerd, denk ik dat we veilig kunnen concluderen dat de cijfers als 8 of 10% veel nauwkeuriger zijn dan de schattingen van 30-40%, of zelfs nog groter van 50-90%.
Als ik kijk naar mijn eigen ervaringen van 4 jaar lang werken op de Wallen in Amsterdam, en met veel van mijn collega's gesproken te hebben, denk ik inderdaad dat cijfers tussen de 8 en de 10% veel realistischer zijn dan cijfers van 30-40% of zelfs nog hoger van 50-90%. Ik weet dat percentages van 50-90% niet eens mogelijk zijn, om de hele simpele reden dat ik meer dan de helft van de meiden zelf ken, en weet dat die niet gedwongen worden. Ook cijfers van 30-40 lijken wel erg hoog naar mijn idee, aangezien ik de meeste meiden wel ken die in de avond werken, en daarvan wordt niemand gedwongen. De kans dat ik in 4 jaar tijd nog nooit die groep meiden van 30-40% tegen zou zijn gekomen lijkt mij erg onwaarschijnlijk, zeker aangezien ik de meiden die 's avonds werken bijna allemaal ken. Dit zou dus beteken dat die groep van 30-40% die gedwongen wordt dan alleen overdag zouden werken, maar dat past weer niet in het verhaal dat men altijd vertelt over gedwongen prostituees. In die verhalen van gedwongen prostituees, moeten de meiden altijd lange uren maken van 12 tot 16 uur per dag, dus zowel dag als nacht, om zoveel mogelijk geld te verdienen voor hun pooier. Dat zou dus moeten betekenen dat ik op enig punt één van deze meiden en tegen gekomen, maar ik heb er nog nooit eentje gezien.
Dat laat dus nog maar één optie over, en dat is dat tussen de 8 en de 10% van de meiden gedwongen zou kunnen worden, en dat klinkt een stuk realistischer. De groep is dan klein genoeg dat ik ze in 4 jaar tijd nog niet ben tegen gekomen, en het zijn bovendien ook de enige cijfers die gebaseerd zijn op feiten, in plaats van op schattingen van meningen van mensen.
Maar nu is er nog een tweede probleem tussen wat veel politici en mensen uit de reddingsindustrie zeggen en de realiteit. Want zij hebben het over gedwongen prostitutie, maar gebruiken cijfers die gaan over het aantal slachtoffers van mensenhandel. En het probleem is dat niet iedere slachtoffer van mensenhandel een gedwongen prostituee is. Er zijn eigenlijk drie soorten slachtoffers van mensenhandel:
De écht gedwongen prostituee
Dit is de prostituee waar de politici en de reddingsindustrie het altijd over hebben. Dit meisje wil niet werken als prostituee, maar wordt gedwongen door een pooier om voor hem te werken. Dit is de ergste vorm van mensenhandel. Vaak worden deze meiden fysiek en mentaal mishandeld, verkracht en gechanteerd. De pooiers buiten de meisjes uit voor geld, en laten ze daarvoor zoveel mogelijk uren en zoveel mogelijk dagen werken als mogelijk is, om er zo veel mogelijk aan te verdienen. Veel van dit soort gevallen komen voor in landen waar prostitutie illegaal is, aangezien dit allemaal buiten het zicht van de politie en andere autoriteiten gebeurd, en op deze manier niemand er controle over heeft.
Het kan ook voorkomen in landen waar prostitutie wel legaal is, maar dan gebeurd het meestal op plekken waar de politie niet vaak komt, zoals bijvoorbeeld de illegale prostitutie in Nederland. Het is eerder voorgekomen in de legale prostitutie (denk aan Saban B.), en wellicht gebeurd dit momenteel nog wel, maar aangezien er veel aanwezigheid en controle van de politie is op de Wallen in Amsterdam, is het erg risicovol voor pooiers om dat hier te doen. Daardoor kiezen ze liever voor de illegale prostitutie, aangezien de kans dat ze daar gepakt worden veel kleiner is, aangezien de aanwezigheid en de controle van de politie daar vele malen minder is.
Deze meiden zijn slachtoffer van mensenhandel en dwang, en zien zichzelf ook als slachtoffers. Toch, als de politie zo'n pooier te pakken krijgt, gaan ze meestal maar voor een paar jaar de gevangenis is, wat in mijn ogen vreselijk is aangezien ze de levens van die meisjes voor de rest van hun leven compleet verwoest hebben.
De uitgebuite prostituees
Dit zijn de prostituees die niet gedwongen worden tot prostitutie, maar er zelf voor hebben gekozen. Maar om in de prostitutie te beginnen heb je hulp nodig van mensen (zoals ik in dit blog hier al eerder heb uitgelegd), om hen naar dit land toe te krijgen, hun eigen bedrijf op te zetten, een woonplek te vinden etc. De mensen die hun helpen inverteren geld in hen, aangezien ze alles voor hem/haar betalen en veel tijd steken om hun te helpen. De afspraak wordt gemaakt om later de persoon die je helpt het geld terug te betalen (misschien met wat rente voor alle tijd en moeite), maar als de meiden eenmaal hier zijn veranderen ze de afspraak en vragen ze voor meer geld. Eigenlijk is het gewoon een vorm van oplichting, net zoals je bijvoorbeeld een mooie vakantie boekt op een website, maar als je eenmaal op de bestemming bent blijkt het helemaal anders te zijn dan dat ze het voor deden komen op de website.
Soms weten de meiden zich te ontworstelen aan zo'n iemand, maar soms komt het ook tot een rechtszaak (bijvoorbeeld hier en hier). Vaak gaan de meiden daarna zelf verder in de prostitutie, zelfs na de rechtszaak, aangezien het hun eigen keuze was om dit beroep te doen en ze hiervoor in eerste instantie naar Nederland toe kwamen.
Deze vrouwen zien zichzelf niet als slachtoffer van gedwongen prostitutie, aangezien ook niemand ze dwong tot prostitutie, ze wilde zelf dit werk doen. Toch claimen de media, politici en mensen uit de reddingsindustrie, en soms zelfs de rechter zelf dat dit toch gedwongen prostitutie is. Natuurlijk is het heel erg voor die meiden wat er gebeurd is, en moeten deze mensen in de gevangenis belanden, maar de slachtoffers moeten niet behandeld worden alsof ze slachtoffer zijn van dwang zoals ze nu vaak behandeld worden.
De vrijwillig verhandelde prostituees
Dit zijn de prostituees die niet gedwongen zijn tot prostitutie, en ook er zelf voor gekozen hebben. Ook deze groep meiden heeft hulp nodig gehad om in de prostitutie te beginnen, en ook zij hebben daarvoor hulp gehad van iemand anders. De persoon die deze prostituees helpt doet dat in veel opzichten op dezelfde manier als bij de uitgebuite prostituees, met als enige verschil dat de afspraak achteraf niet gewijzigd. Dit betekent dus dat dit meisje niet gedwongen is, en niet uitgebuit is, en eigenlijk is er dus niets ernstigs gebeurd, ze krijgt simpelweg gewoon hulp van iemand anders. Je zou dus denken dat er niets aan de hand is. Het meisje kreeg wat ze wou, er is haar niets aangedaan, ze is niet gedwongen, ze is niet uitgebuit, niet opgelicht of iets dergelijks. Toch is dit voor de Nederlandse wet illegaal, want volgens de mensenhandel wet 273F 1 3, is iedereen die een persoon helpt om van het ene land naar het andere land te reizen, wetende dat die persoon in de prostitutie gaat werken, zelfs al is die persoon het daar zelf mee eens, wordt dit nog steeds gezien als mensenhandel.
Dit is precies wat er mis is met deze wet. Voor ieder ander beroep is het helemaal legaal om mensen te werven en om mensen te helpen een baan in een ander land te vinden, maar alleen voor prostitutie wordt een uitzondering gemaakt, want dan is het illegaal. Waarom is het illegaal om iemand de prostitutie in te helpen, zelfs als die persoon dat zelf wilt? Is het wellicht omdat de politici die deze wet hebben bedacht tegen prostitutie op zichzelf zijn, en daarom willen voorkomen dat ook maar iemand in dit beroep stapt? Of is het omdat politici niet kunnen geloven dat iemand dit beroep uit vrije wil zou willen doen? In mijn opinie bestaat deze wet alleen om het onmogelijk te maken voor meiden om in de prostitutie te beginnen. En dat is erg vreemd, aangezien prostitutie voor de wet een legaal beroep is, en politici zelfs zeggen dat prostitutie meer moet emanciperen. Maar hoe kun je emanciperen als de overheid je daarbij niet wilt helpen? De overheid helpt meiden niet om prostituee te worden, en daarom keren de meiden naar andere mensen die hen hulp bieden.
Deze meiden worden worden niet gedwongen tot prostitutie, en ze worden ook niet uitgebuit, en ze zien zichzelf ook niet als uitgebuit of gedwongen en zouden daarom ook niet als slachtoffer behandeld moeten worden. Toch ziet de wet deze dames nog steeds als slachtoffer, net als de politie, reddingsindustrie en politici. Deze meiden worden ook gerekend tot slachtoffers van mensenhandel, en soms gaat de persoon die deze meiden helpt hier zelfs voor naar de gevangenis. Wat is er mis met dit land?!
Dus zoals je kunt zien, niet ieder slachtoffer van mensenhandel is een gedwongen prostituee. Sterker nog, de 8-10% slachtoffers van mensenhandel die genoemd worden in de rapporten zijn niet allemaal gedwongen prostituees, maar ook uitgebuite prostituees en vrijwillige verhandelde prostituees, aangezien zij allemaal onder de wet mensenhandel vallen. Dit betekent dat het aantal dames dat écht gedwongen wordt in de prostitutie, lager moet liggen dan die 8-10%, aangezien de andere twee soorten mensenhandel hier ook onder vallen in deze rapporten. Van de in totaal 700-1100 prostituees die werkzaam zijn op de Wallen in Amsterdam, komt dit dus neer op ongeveer 50 tot 90 dames in totaal die slachtoffer zijn van mensenhandel, en geen honderden tot duizenden zoals sommige mensen suggereren.
Ik heb geen idee hoeveel gedwongen prostituees er zijn, aangezien de rapporten alleen spreken over mensenhandel, wat veel breder is dan gedwongen prostitutie. Maar één ding kan ik wel vertellen, en dat is dat de groep kleiner moet zijn dan de percentages van 8-10% die de rapporten tonen, aangezien die niet alleen gedwongen prostituees bevatten, maar ook niet-gedwongen prostituees. En dit komt ook overeen met de 4 jaar ervaring die ik heb als prostituee op de Wallen in Amsterdam.
De claim die politici en mensen van de reddingsindustrie maken, dat 50% of meer van de prostituees op de Wallen in Amsterdam dagelijks verkracht worden, omdat ze gedwongen worden door een pooier om zichzelf te prostitueren, is simpelweg niet waar. Ten eerste is het percentage veel te hoog, ten tweede gebruiken ze cijfers van mensenhandel, die ook twee andere groepen bevatten die niet gedwongen worden.
In mijn opinie is de enige reden dat ze deze verhalen dan ook vertellen, om de sluiting van de ramen op de Wallen te rechtvaardigen. Dit betekent dus het sluiten van werkplekken van dames (van wie ruim 90% niet gedwongen werkt!), waardoor de dames geen andere keus hebben dan ergens anders te gaan werken, of in de illegale prostitutie verder te gaan, waar het veel gevaarlijker is en meer gedwongen prostitutie voorkomt dan op de Wallen waar het legaal en beschermd is. Dus eigenlijk, is het enige wat politici en de reddingsindustrie doen, is vrouwen dwingen tot gedwongen prostitutie, in plaats van ons hiervan te 'redden', zoals ze claimen.
Het beste advies dat ik dames kan geven om problemen te voorkomen in de prostitutie industrie, is om nooit een jongen te vertrouwen die naar je toekomt met een leuk praatje over hoe mooi je bent. Doe nooit iets wat je niet wilt doen, zelfs al haten mensen je daarvoor (zoals er waarschijnlijk mensen zullen zijn die mij haten voor het schrijven van dit blog).
En mijn advies aan de politici en opiniemakers zou zijn, luister naar de prostituees en werk samen met hen. De prostituees hebben meer ervaring dan iedereen anders in deze industrie, kennen deze industrie als geen ander, en weten meer van deze industrie dan iedere reddingsorganisatie ooit zou kunnen weten. En de overheid zou eens moeten gaan denken aan een manier voor prostituees om veilig dit beroep in te stappen, om op die manier te voorkomen dat mensen dames gaan uitbuiten die in dit beroep willen beginnen. Voorkomen is immers beter dan genezen.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Felicia, dank je wel voor je oprechte relaas, dat de perverse werking van politiek en "reddingsindustrie" weer pijnlijk duidelijk maakt.
@Tarik Berkhof
"De waarheid is dat het onderzoeken van dit soort kwesties doir schaamte en onmogelijke situaties niet te doen is. Prostituees die gedwongen worden zullen dit namenlijk zelf maar zelden aangeven vanwege de aard van de chantage(loverboys weten precies hoe ze dit moeten doen).
Enfin, laten we even 8% aanhouden (1 op 12.5) dit betekend dat van de 200 hoeren op de wallen, er 16 week in week uit verkracht worden!
Een belachelijke hoeveelheid waar per definitie iets aan gedaan moet worden. Goed dus dat er sceptische aandacht is uit de politiek."
Toch grappig dat jij even komt vertellen aan een prostituee die er zelf werkzaam is wat de waarheid is.
Maar even daarnaast. die 8% is gebaseerd op 16 vrouwen die aan hebben gegeven in 2010 in een onderzoek gedwongen te worden. Dwang is verder niet gedefinieerd, dus het is gissen door wie of wat men gedwongen wordt.
Bovendien houdt dwang niet persé in dat iemand verkracht wordt. Sterker nog, gedwongen prostitutie kan niet aangemerkt worden als verkrachting, zo bleek uit onderzoek in het rapport Prostituant en Recht, en is dan ook de reden dat men extra regelgeving noodzakelijk acht om klanten aan te pakken die moedwillig een slachtoffer bezoekt, wetende dat zij slachtoffer is.
Toch vind ik het wel opvallend dat jij het 'goed' noemt dat er aandacht zou zijn van politici voor dit probleem. Ik betwijfel dat echter, niet of aandacht goed is, maar wel of de aandacht die ze eraan geven wel goed is. Immers resulteert veel van die aandacht erin dat legale werkplekken verdwijnen, en daarmee ook eventuele slachtoffers die daar door de politie geholpen hadden kunnen worden.
Maar even terug naar de realiteit. In het onderzoek uit 2010 komen er dus 16 vrouwen uit rollen die zeggen gedwongen te worden, wat dat dan ook mag betekenen, van de 220 die ondervraagd werden (8% dus). In een ander onderzoek in datzelfde jaar komen ze uit op 9 vrouwen van de 94 ondervraagden (10% dus).
In 2015 komt uit een onderzoek onder 104 prostituees op de Wallen dat er momenteel geen van deze prostituees gedwongen worden (0% dus).
Dan is er nog de politie en de controleurs van de gemeente die jaarlijks zo'n 2500(!) controlles uitvoert op de raamprostitutie in Amsterdam alleen al. Zij komen in 2012 op een totaal van 34 vrouwen waarvan zij vermoeden dat ze slachtoffer zijn. Er zijn ongeveer zo'n 1000 raamprostituees op de Wallen, dus dit komt neer op zo'n 3,4%. En in 2013 daalt dat naar 11 prostituees, aldus politie en de controleurs, een percentage van 1,1% dus.
Opvallend hierbij is dat of je nu alle prostituees neemt, of een kleine groep eruit (dus zo'n 100-200 stuks), dat het aantal slachtoffers niet wezenlijk veel van elkaar verschilt. Het hoogste aantal mogelijke slachtoffers komt uit op 34 stuks (3,4%), en het laagste aantal op 0, maar de meeste cijfers schommellen zo rond een stuk of 10 tot 20 dames.
Kortom, er lijkt eerder sprake te zijn dat de groep niet echt groot is, maar het slechts om een klein groepje dames gaat. En om dingen even in perspectief te zetten, ik ken toevallig een slachtoffer die gedwongen was om te werken op de Wallen, en zij vond niet dat zij verkracht werd. Het is dus onzin om te beweren dat vrouwen die gedwongen tot prostitutie zich ook verkracht voelen of zijn. Dat is een etiket wat jij er op plakt. En dat zegt uiteindelijk meer over jouw, dan over iemand anders.