Afgelopen week zijn we naar het nieuwe Red Light Secrets museum in Amsterdam geweest. Het museum is bedoeld om mensen te informeren over prostitutie, en de wereld vanuit het perspectief van een prostituee te laten zien, om zodoende meer inzicht te geven in de wereld van prostitutie op de Wallen. Helaas faalt het museum hierin op bijna ieder aspect, en ik zal ook uitleggen waarom.

Om te beginnen, het museum zou de bezoeker een goed inzicht moeten geven achter de verborgen wereld van de Wallen. Dus het zou voor mij als prostituee die werkzaam is op de Wallen in Amsterdam, bekend en herkenbaar moeten aanvoelen. Maar eigenlijk zat het daar heel ver vandaan.
Bij de entrée zie je een dame op een groot videoscherm, ze lokt mensen naar binnen zoals een prostituee zou moeten doen. Maar de dame lijkt in de verste verte niet op een prostituee. De kleding die ze draagt is veel te romantisch, meer zoals een vrouw zou dragen voor haar partner, maar prostituees dragen kleding die veel minder bedekt, sterker nog, die zelfs nauwelijks iets bedekt, zodat de klant een goed idee krijgt wat voor vlees hij in de kuip heeft voordat hij naar binnen gaat.
Ten tweede draagt de dame nauwelijks enige make-up. Mensen die de Wallen in het verleden wel eens bezocht hebben, zullen wel hebben gezien dat de prostituees op de Wallen veel lipgloss en zware oogschaduw gebruiken. De make-up werkt voor een prostituee eigenlijk op twee manieren, ten eerste om er mooier uit te zien, waardoor je bijna een soort pornoster uiterlijk krijgt, en ten tweede werkt het ook een beetje als een soort van superhelden masker, zodat de mensen in het privé leven van een prostituee haar nauwelijks zullen herkennen zonder al die make-up. Maar deze dame draagt nauwelijks make-up, misschien een beetje lippenstift, maar dat is het dan wel.
En dan als laatste nog, het haar. Deze dame doet niets met haar haar, maar als je naar echte prostituees kijkt, zul je zien dat ze veel tijd en geld besteden aan hun haar (haar extentions bijv.), om dat haar die volle bos met haar look te geven.

Hierna kom je in de bioscoop. Hier draait een soort van documentaire over de mensen op de Wallen. Een paar mensen herkende ik wel, zoals de man die altijd eten komt brengen als we honger hebben, of de meiden van de nagelstudio. Maar ze laten bijvoorbeeld ook de man zien die schijnbaar de rode lampen verkoopt, die ik nog nooit heb gezien. De video kwam op mij over alsof de meiden zelf hun eigen lampen moesten kopen, maar dat is zeker niet het geval, dat doet de exploitant. En dan waren er nog een paar mensen die ik nog nooit heb gezien, zoals mensen die was doen, mensen die lippenstift verkopen (terwijl de meeste prostituees gewoon hun lippenstift on de gebruikelijke winkels kopen), en dat soort dingen.
In de documentaire lieten ze ook een oudere prostituee zien. Ik weet niet of ze echt is (Ik heb haar in ieder geval nog nooit gezien), maar in de video liet ze haar eigen (?) kind binnen, iets wat ik heel vreemd vond. Ik ken veel meiden die kinderen hebben en ook hier werken, maar ik heb ze nog nooit hun kinderen mee naar hun werk zien nemen, of zelfs maar in de buurt zien komen van de Wallen. Sterker nog, de exploitant heeft een soort van onbesproken regel dat je geen mensen uit de je privé leven binnen laat op je werkplek. Dit is om te voorkomen dat vriendjes in en uit lopen, en de mensen (en de politie) het idee te geven dat dit misschien pooiers zijn. Dus het meer een soort van beschermende regel, om zowel de meisjes als hun partners te beschermen tegen de argwaan die andere mensen er misschien van krijgen.
In mijn opinie liet de video niet de Wallen zien zoals die nu is, maar eerder een soort nostalgische versie van hoe sommige Amsterdammers de Wallen zullen herinneren van enkele decennia geleden. Het was bijna alsof de maker van de video heimwee had naar de jaren '70 en '80, waarin prostituees wellicht ietsje minder professioneel waren, en het meer een soort van levensstijl was. De meiden die er tegenwoordig werken komen niet om te kletsen, of om een praatje te maken met de bakker even verderop, maar ze komen om hard te werken en geld te verdienen zodat ze weer naar huis kunnen gaan met een volle portemonée.

Hierna kom je bij iets wat ze noemen Red Light Fashion. Het toont drie mannequins in kostuums die alleen nog mensen uit de 17e eeuw zou opwinden. Hierna ga je de trap omhoog, waar er een paar posters handen, die vooral veel gaan over de strijd tegen mensenhandel (alweer!), en iets dat waarschijnlijk ooit eens een werkschema bord is geweest. Daarna kom je in een kamer met een raam aan de voorzijde van het pand, waar je kunt zitten om naar buiten te kijken, om te ervaren hoe het is om een prostituee te zijn, wat niet heel erg interessant was, aangezien het raam veel te hoog zit om dat écht te kunnen ervaren.

Hierna kom je in een 'echte' werkkamer terecht. Nou ja, echt, misschien 50 jaar geleden, want dat is volgens mij hoe lang geleden er is schoon gemaakt daar. Het bed zal vol met vlekken, wat echt smerig was, en de wasbak stond vol met troep van flesjes en haarlak en allemaal van dat soort troep. Ik weet niet wie op zo'n plek zou willen werken, maar zeker niet één van de prostituees die nu op de Wallen werken.
Bovendien lag er een grote teddybeer op het bed, alsof je op een kinderkamer was. Ik weet niet of dit gewoon gebrek aan kennis is, of dat het een slinkse manier is om in te spelen op de 'onschuld' van de vrouwen die prostituee zijn, waardoor je ze sneller als slachtoffers gaat zien. Ik denk dat het gewoon een manier was van de eigenaren van het museum, om te hinten naar het idee dat 'dit ook jouw dochter had kunnen zijn' stigma, maar ik hoop dat ik dat fout heb.
Ik weet niet hoe mij klanten dit zouden ervaren, maar ik zou graag hun mening hierover willen horen. Ben jij ooit bij een prostituee geweest waar het bed zo vies was, vol met vlekken en er zo groezelig uit zag? En ben jij ooit bij een prostituee geweest die een teddybeer op haar bed had liggen?

Hierna kwamen we in een kamer die schijnbaar door moest gaan als 'luxe' werkplek. Ik heb geen idee of deze werkplekken ooit hebben bestaan, maar ze bestaan zeker weten nu niet meer, helemaal niet met je eigen badkuip erin. Als ze zouden bestaan, dan zou ik als eerste in de rij staan om zo'n kamer te huren.
En daarna kwamen de in de SM kamer, niet echt mijn ding, maar als het jouw ding is vind je het misschien wel leuk.

Toen kwamen in het enige gedeelte van het museum dat in de buurt kwam van de werkelijkheid van prostitutie, wat ze de confrontatie kamer noemen. In deze kamer zit je voor twee grote video schermen. En op de videoschermen zie je beelden van mensen die voorbij lopen, en naar je kijken alsof je zelf een prostituee bent. Dit was het enige gedeelte van het museum die ik echt herkenbaar kon noemen. Als je echt wilt weten hoe het is om een prostituee te zijn, dan sla je de rest van het museum over, en ga je direct naar deze kamer toe, en ga je daar voor een paar minuten zitten.

De volgende ruimte was een video ruimte, waar ze het filmpje van Stop The Traffik lieten zien over 'moderne slavernij'. Ik zal niet te veel ingaan op deze video, aangezien ik nog een blog wil schrijven over deze video zelf. Maar het komt er kort gezegd op neer, dat de video het voor doet komen alsof iedere jaar honderden, misschien wel duizenden vrouwen slachtoffer worden van mensenhandel op de Wallen in Amsterdam, wat simpelweg niet waar is. Ik ben 100% zeker dat 90% van de vrouwen die op de Wallen werken precies wisten waarvoor ze hier naartoe kwamen, en dat ze er niet ingeluisd werden met een smoesje om danseres te worden, of serveerster of zoiets dergelijks. Het voelt voor mij bijna alsof deze video wil laten zien hoe dom en naïef prostituees zijn, dat we dachten dat we danscarrière zouden krijgen en uiteindelijk in de prostitutie zijn beland. Dit is complete onzin, en zeker niet 'vele van hen' komen hier terecht.


Dan was er nog een muur met wat dingen die mensen schijnbaar verloren zijn bij hun bezoek aan een prostituee. De meeste van deze dingen waren simpele dingen die mensen vergeten zijn, zoals een horloge, of een telefoon, of hun portemonée. Er was echter wel één ding die ik daar zag, waarvan ik sterk betwijfel dat iemand dat ooit zou kunnen vergeten, en dat was een kunstgebit. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar hoe in godsnaam kun je nou een kunstgebit vergeten?! Of waarom zou je in eerste instantie überhaupt je kunstgebit uit doen?! Ik denk dat de meeste meiden zouden kotsen op het moment dat iemand zijn kunstgebit uit zou doen, het is gewoon belachelijk! Of was hij aan het beffen toen ze kunstgebit er per ongeluk uitviel of zo?! WTF!


Dan is er nog een biechtkamer, met een muur vol met biechten die mensen hebben achter gelaten. Vreemd genoeg voelen veel mensen zich schijnbaar geroepen om iets over hun eigen seksleven neer te kalken op één van die papiertjes. Ik heb geen idee waarom, aangezien het museum niet over seks gaat, maar over prostitutie. Ja, prostitutie heeft wel te maken met seks, maar het is geen seksmuseum, het is een prostitutie museum. Ik snap niet waarom die mensen dingen op die muur schrijven over hun eigen persoonlijke seksuele ervaringen. Ik had liever gezien dat ze iets zouden schrijven over prostitutie, en hun mening daarover na het bezoek aan dit museum.
M'n vriend, Mark van der Beer, grapte nog voor een momentje dat we misschien ook een biecht achter zouden moeten laten op die muur, met zoiets van 'Mark en Felicia Anna waren hier, als je het echte verhaal wilt weten over prostitutie in Amsterdam volg dan behindtheredlightdistrict.blogspot.com'. Maar ik vond dat iets te ver gaan.
Dan was er nog een test die je kon doen over prostitutie. Mijn vriend heeft die test gedaan, waarin Ilonka Stakelborough van Stichting Geisha de antwoorden geeft. Mijn vriend had alle antwoorden goed, behalve op de vraag hoeveel klanten per jaar in Nederland naar een prostituee gaan. Ik denk dat mijn vriend dichter bij de waarheid zat dan wat zij claimden.

Uiteindelijk denk ik dat het beter is als je dit museum over slaat. Het museum is echt niet interessant, het is te klein, laat niet iets nieuws of speciaal zien, en is bovendien niet erg realistisch. Ik vond dat er vooral een gebrek aan informatie was over het beroep. Als je echt geïnteresseerd bent over informatie over prostitutie in Amsterdam, kan ik je beter het Prostitutie Informatie Centrum (PIC) aanraden bij de oude kerk, dat gerunt wordt door Mariska Majoor. Zij heeft waardevollere en betere informatie over de werkelijkheid, omdat ze zelf ook 25 jaar prostituee is geweest, en ik ook wel regelmatig met haar kom praten.
En om heel eerlijk te zijn, als ik écht geïnteresseerd zou zijn om te weten hoe het werk van een prostituee eruit ziet, dan zou ik eerder naar een echte prostituee toe gaan, haar 50 Euro betalen, en het met mijn eigen ogen zien hoe het er echt uit zien, in plaats van 7,50 Euro te betalen voor een belerende preek over prostitutie, die barst van de verkeerde informatie en stigmatisatie over prostituees als onschuldige, naïeve slachtoffers. En, als je naar een prostituee gaat, krijg je niet alleen te zien hoe een echte peeskamer eruit zien, maar kun je ook nog aan haar zelf vragen over haar beroep en ervaringen.

Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer