Stel je eens voor dat je een saaie kantoorbaan hebt. Het was wellicht niet bepaald je droombaan, maar het betaalt de rekeningen, en je bent best tevreden met je salaris. Stel je nu eens voor dat er sommige mensen zouden zijn die jouw saaie kantoorbaan veroordelen. Zij denken dat het zo'n saaie baan is, dat ze het zich nooit voor zouden kunnen stellen dat ze ooit zelf zo'n baan zouden kunnen doen. Sterker nog, ze beweren zelfs dat mensen die dit beroep doen, wel gedwongen moeten werken, omdat niemand in hun ogen ooit zo'n saaie baan zou willen hebben.

Je laat die mensen gewoon denken wat ze willen. Wat doet het er ook toe wat andere mensen denken over jouw baan, zolang jij er maar content mee bent en het de rekeningen betaalt. Maar die mensen die jouw beroep zo veroordelen blijven maar bezig ermee, dat geen enkel weldenkend persoon ooit zo'n beroep zou willen doen, hoe erg het wel niet moet zijn om zo'n beroep te doen, etc. Sterker nog, ze weten het zelfs zo ver te schoppen dat er onderzoek naar wordt gedaan.
En tot jouw verassing, het onderzoek dat uitkomt, komt tot de conclusie dat meer dan de helft van de mensen die jouw saaie kantoorbaan doet, gedwongen wordt door zijn baas om dat te doen. Je herkent er niets van, dus begin je wat vragen te stellen aan collega's. Dwingt jouw baas je om dit beroep te doen? Nee? Hmmmm, da's vreemd. Hebben ze jouw ondervraagd dan voor dat onderzoek? Nee? Hmmmm, da's ook best vreemd, ik vraag me af wie ze voor dat onderzoek gesproken hebben? Je vraagt nog een paar collega's, maar niemand wordt gedwongen door zijn baas om dit werk te doen, en ook niemand heeft meegedaan met het onderzoek.
Uit nieuwsgierigheid besluit je het onderzoek maar eens door te lezen. De onderzoekers blijken echter alleen maar met mensen van de arbeidsinspectie gepraat te hebben, mensen dus die dagelijks te maken krijgen met arbeiders die problemen hebben op hun werk, dus het is nogal logisch dat die voornamelijk slechte omstandigheden tegen komen. Je begint te zoeken naar met welke mensen ze gesproken hebben die jouw beroep doen, maar je kunt slechts 2 gevallen vinden, van 2 slachtoffers in een extreem geval. Kortom, het onderzoek toont een erg eenzijdig beeld, aangezien ze alleen met mensen met slechte ervaringen hebben gesproken. Geen wonder dat de conclusie zo ver van de realiteit staat.

Maar dan komt de media in het spel. Die beginnen te berichten dat mensen die jouw beroep doen op grote schaal gedwongen worden door hun baas om dit werk te doen, omdat onderzoek dit heeft aangetoond. Je begint eens collega's van andere bedrijven te vragen over hun mening. Weer blijkt niemand gedwongen te zijn. Dan komen er ineens verhalen in de media van mensen die beweren dat hun baas ze met het pistool tegen hun hoofd dwong om dit werk te doen. Er worden boeken over geschreven. Langzaam begint de publieke opinie over jouw beroep te veranderen. Mensen beginnen er je vragen over te stellen, collega's, vrienden, familie, zelfs klanten hebben er vragen over.
Dan, enige tijd later, komt naar buiten dat de persoon die in de media al die beweringen heeft gedaan, dat hij bedreigd zou zijn met een pistool om dit beroep te doen, een leugenaar is. Hij werd nooit gedwongen, sterker nog, hij heeft nog nooit dit werk gedaan, hij wou gewoon alleen aandacht van de media om zijn boek hierover te verkopen. Maar de sfeer van het debat is al bepaald. Ondanks het feit dat dit verhaal al is bewezen dat het onzin is, blijven mensen je vragen stellen over je beroep. Mensen beginnen zelfs aan jouw te twijfelen als je ze verteld dat jouw baas je nooit heeft gedwongen tot dit werk.

Dan wordt het erger. De politiek begint zich ermee te bemoeien. En zij komen met wetten voor jouw beroep. Het eerste wat ze willen doen, is om jouw meer zelfstandig te maken als kantoormedewerker, en daarom zeggen ze dat het beter zou zijn als je zelfstandig ondernemer zou worden, en dan zouden de kantoren jouw diensten in kunnen huren.
Binnen korte tijd starten enkele collega's van je als ZZP'er om aan de eisen van de politiek te voldoen, en worden de meeste dus zelfstandig ondernemer, enkele andere collega's besluiten dat het te veel moeite is en gaan voor zichzelf als zwartwerkers verder. Maar door de publieke opinie, en de druk vanuit de politiek met hun nieuwe regels, willen veel banken niet meer een zakelijke bankrekening verstrekken. Sterker nog, veel banken beginnen saaie kantoormedewerkers te weigeren, en er is nu nog maar één bank die mensen met jouw baan wilt accepteren.
Een lening krijgen van een bank kun je wel vergeten, jouw beroep is besmet geraakt met een slechte reputatie, en de banken vertrouwen mensen met jouw beroep niet meer. Een hypotheek afsluiten is een illusie geworden, geen bank wil je meer hebben, alleen omdat je saai kantoorwerk doet. Zelfs een simpel appartement huren is een probleem geworden, veel mensen accepteren mensen met jouw beroep niet meer. Sommige huisbazen zijn zelfs bang geworden om jouw een appartement te verhuren, ze zeggen 'dat je misschien vanuit huis gaat werken' en dat willen ze niet in hun appartement. Bovenop al deze problemen komt nog, omdat je nu ZZP'er bent, dat je nu meer belasting moet gaan betalen.

Na een tijdje is heeft iedereen zijn keuze gemaakt, sommige van je collega's zijn zwart gaan werken voor zichzelf (op die manier kunnen ze de belastingen ontduiken, en ze hoeven de stomme regels van de overheid niet te volgen), en anderen zijn ZZP'ers geworden met een saaie kantoorbaan. Maar het helpt niet veel.
Nog steeds blijven mensen in de media roepen dat mensen die een saaie kantoorbaan hebben gedwongen worden door hun baas. Dus komt de politiek weer in actie, en beweren ze dat om meer grip te krijgen over jouw saaie kantoorbaan, en te voorkomen dat mensen gedwongen voor hun baas werken, ze het aantal kantoren willen gaan verminderen, en willen ze met arbeidsinspecties gaan beginnen om mensen te redden die gedwongen een saaie kantoorbaan doen.
Waarom zou, in Godsnaam, het aantal kantoren verminderen, helpen bij mensen die gedwongen worden door hun baas om een saaie kantoorbaan doen? Het enige effect wat dit heeft, is dat het de saaie kantoormedewerkers ondergronds dwingt om zwart te gaan werken, met als resultaat dat ze nóg makkelijker gedwongen zouden kunnen worden, omdat het allemaal zwart gebeurd. Dus wie helpen we hier nu mee? De mensen die een saaie kantoorbaan hebben? De mensen die zogenaamd gedwongen worden om een saaie kantoorbaan te hebben? Of willen ze gewoon de saaie kantoorbaan weg hebben?

Rap beginnen hier en daar de eerste kantoren te sluiten. Mensen verliezen hun baan. En omdat ze hun baan verliezen, gaan ze voor zichzelf zwartwerken.
Dan beginnen er meer mensen uit andere landen hier naartoe te komen voor deze saaie kantoorbaan. Het betaalt beter ieder andere baan in hun eigen land, en ze zijn er voor bereid om er hard voor te werken. Al snel is meer dan de helft van je collega's buitenlander, die de taal niet kennen, en ook het rechtssysteem niet goed kennen.
En weer komen de mensen de mensen die jouw beroep veroordelen naar voren. Nu beweren ze dat die buitenlandse kantoormedewerkers hierheen gebracht worden door criminelen, dus hun tot dit beroep dwingen. Je begint met een paar van je buitenlandse collega's te praten, ze hebben echt geen idee waar je het over hebt. Ze kwamen hier gewoon heen om veel geld te verdienen met deze saaie kantoorbaan. Ze hebben wel meegekregen dat er veel mensen vragen aan ze stellen over hun beroep, maar ze hebben geen idee wat de media bericht over hun beroep. Tja, hoe kunnen ze ook, ze verstaan de taal niet eens!

Ook de politie raakt erbij betrokken. Ze beginnen je te controleren op je werk. Ze vragen je hoe vaak je de printer gebruikt. Hoe lang je achter het toetsenbord zit om te typen. Of je het leuk vindt om op een toetsenbord te typen. Of je baas je ooit dingen vraagt te doen die je niet leuk vindt. Dwingt je baas je wel eens om dingen te doen die je niet wilt doen?
Binnen korte tijd is de politie een reguliere klant in je beroep om vragen over je beroep te stellen, en je werkvergunningen te controleren, je paspoort, vragen te stellen. Ze vragen dan of je weet op welk adres je woont. Of je dit werk leuk vindt. Of je baas je dwingt dit werk te doen. Binnen no-time stelt de politie en de douane overal waar je komt vragen. Het is bijna alsof je een crimineel bent.

Dan eindelijk, na jaren van stigmatiseren, komt er iemand met een onderzoek naar voren, dat aantoont dat er nauwelijks mensen te vinden zijn die gedwongen worden deze saaie kantoorbaan te doen. Je bekijkt het onderzoek eens goed, en je ziet dat het onderzoek een groot aantal saaie kantoormedewerkers heeft geïnterviewd, en dat er inderdaad maar heel weinig mensen zijn die gedwongen worden door hun baas. Sterker nog, diegene die gedwongen worden, stoppen ook vrij snel met dit beroep. Dat klinkt ook best logisch.
Je denkt dat de storm eindelijk voorbij is, dat dingen weer normaal zullen worden. Maar die mensen die jouw beroep veroordelen komen nu met een nieuwe tactiek. Nu beweren ze dat het onderzoek niet goed uitgevoerd is, omdat de mensen die een saaie kantoorbaan hebben bang zijn om de waarheid te vertellen, omdat hun baas ze dwingt om deze dingen te zeggen.
Kun je het nog geloven! Eindelijk komt de waarheid boven tafel, en nu willen die idioten het alsnog niet geloven! En de enige reden waarom ze het niet geloven is omdat ze zelf problemen hebben met jouw beroep. Maar we vragen ze toch ook niet om jouw saaie kantoorbaan te doen. Het enige dat we vragen is dat ze ons met rust laten, zodat we onze saaie kantoorbaan kunnen doen. Jij hebt er immers voor gekozen, ze hoeven dat niet leuk te vinden, laat ons met rust!

Binnen no-time verschijnen er over hulporganisaties. Ze beginnen campagnes te maken, waarin ze vertellen hoeveel mensen met een saaie kantoorbaan dit beroep gedwongen doen. Ze beweren zelfs mensen te 'redden' uit deze saaie kantoorbaan. Ze beginnen mensen te vertellen dat ze hun baas niet moeten vertrouwen, want ieder van hen kan een baas zijn die je dwingt tot een saaie kantoorbaan. Complete onzin natuurlijk, maar de de publieke opinie gelooft deze verhalen. Je hebt zelf nog nooit zo'n hulporganisatie gezien of zelfs maar van gehoord. Ze zijn nog nooit eerder op jouw kantoor geweest, maar beweren aan de andere kant wel honderden mensen gered te hebben van mensen uit jouw kantoor. Het grappigste is nog wel, dat op jouw kantoor nog geen eens honderd mensen werken.
Kunstenaars beginnen in de media te praten over jouw beroep. Schilders, beeldhouwers, muzikanten, allerlei soorten mensen die nog nooit met een baas te maken hebben gehad, en voor hun eigen onafhankelijkheid hebben gekozen, en beginnen nu ineens jouw beroep te veroordelen. Ze vertellen hoe vreselijk het werk op zo'n kantoor is, hoe vreselijk de omstandigheden zijn. Ze vertellen over saaie kantoormedewerkers die ze gesproken hebben, en hoe vreselijk hun bestaan was. Ze zeggen zelfs dat werken als saaie kantoormedewerker onmenselijk is, een schending van de mensenrechten om de hele dag op een kantoor vast te zitten, zonder zonlicht, zonder frisse lucht.
En het grappigste aan deze hulporganisaties en kunstenaars is nog wel, dat met de dingen die ze beweren over jouw beroep, ze geld verdienen. Hulporganisaties zijn afhankelijk van subsidies van over overheid, en hebben er daarom baat bij om iedereen voor te houden dat er veel mensen in jouw beroep gedwongen zijn, Kunstenaars maken albums, schrijven boeken, maken beelden en schilderen over jouw saaie kantoorbaan, om te laten zien hoe ernstig de situatie wel niet is, en verdienen geld met de verkoop hiervan.

Weer komen er onderzoeken uit over jouw beroep, dit keer met de conclusie dat de meeste mensen die jouw saaie kantoorbaan doen gedwongen worden. Je kijkt naar het onderzoek, en je realiseert je dat ze nauwelijks met mensen gesproken hebben die jouw beroep doen, en alleen maar met politici, politie en hulporganisaties gesproken hebben. Weer wordt jouw beroep afgeschilderd als vreselijk werk, onmenselijk en een schending van de mensenrechten. Ze hebben het over hoe vreselijk de omstandigheden om in te werken zijn, hoe duizenden saaie kantoormedewerkers uit andere landen gedwongen worden door hun baas om dit te doen, doe hun constant in elkaar slaat om maar harder en harder door te werken.
Ze beweren zelfs dat bij het kantoor waar jij werkt, meer dan de helft van de saaie kantoormedewerkers op brute wijze gedwongen worden om lange uren te werken, te printen tot ze verblind zijn door het papier, te typen op hun toetsenbord tot hun vingerafdrukken verdwenen zijn.
Je praat weer eens met wat mensen op jouw kantoor. Niemand heeft dit soort dingen zien of horen gebeuren. Sommige collega's vermoeden wel dat andere collega's misschien gedwongen werken, maar niemand weet het zeker. Als je met de collega's praat die verdacht worden om gedwongen te werken, omdat ze vaak de printer gebruiken volgens andere collega's, of omdat ze luid op hun toetsenbord typen, blijkt het vals alarm te zijn. Ze gebruiken de printer veel zodat ze eerder klaar zijn met werk en naar huis kunnen gaan. Ze typen zo luid op hun toetsenbord omdat ze snel typen, om zoveel mogelijk geld te verdienen.

Je begint een patroon te ontdekken. Iedere keer als er een onderzoek naar buiten komt die beweert dat veel mensen uit jouw beroep gedwongen worden, hebben ze met slechts heel weinig of soms zelfs geen mensen met een saaie kantoorbaan gesproken. En iedere keer als ze een onderzoek doen onder saaie kantoormedewerkers zelf, komt er een heel ander beeld naar buiten. Iedere keer als een hulporganisatie, of de politie betrokken is bij zo'n onderzoek, ontstaat er een hevig verstoord beeld van de realiteit.
Blijkbaar is de politie enorm slecht geïnformeerd over jouw beroep. Sterker nog, als je opzoekt wat de politie ziet als een signaal van gedwongen saaie kantoormedewerkers, zijn de signalen lachwekkend en stereotyperend. Hulporganisaties blijven maar vertellen hoeveel mensen ze uit jouw beroep hebben gered, maar op jouw werk zie je nog steeds iedere dag dezelfde collega's. Waar komen al die zogenaamde 'slachtoffers' vandaan? Bestaan ze echt? Zijn het acteurs?
Wanneer je de verhalen van deze slachtoffers begint te onderzoeken, stuit je al snel op foutjes in hun verhaal. Dingen die nooit kunnen gebeuren, of gevallen van saaie kantoormedewerkers die zelf dit werk wilde doen maar achteraf spijt hadden van hun keuze omdat ze er iets anders van hadden verwacht. Het begint bijna op een makkelijke manier te lijken om snel geld te verdienen, je beweert gewoon dat je gedwongen dit werk deed, en dan geloven de mensen je verhaal, en komt de overheid met smartengeld. En zelfs als de overheid niet met smartengeld over de brug komt, dan kan je altijd nog een boek erover schrijven, en hiermee je geld verdienen.
Soms lees je zelfs berichten in de media over gedwongen saaie kantoormedewerkers, die in de rechtszaal vol blijven houden dat ze nooit gedwongen werden, maar beslist de rechter toch anders. Steeds meer begint het erop te lijken dat mensen saaie kantoormedewerkers ertoe dwingen om te getuigen dat ze gedwongen werden, zelfs als ze dat niet waren.

Na een tijdje ben je het zat. Mensen hebben het recht om de waarheid te weten. Je besluit dat het tijd wordt om je mond open te doen. Je gaat naar een krant. Je praat met een journalist, hij doet een interview met je. Maar als het artikel gepubliceerd wordt, staat er dat je een hekel aan je werk hebt, in plaats van hoe mensen de waarheid verdraaien. Je begint je te realiseren dat journalisten worden gecontroleerd door politie, politici die altijd hebben beweerd dat veel mensen die jouw werk doen gedwongen worden op grote schaal. Dezelfde politici die veel kantoren gesloten hebben, om te vechten tegen een 'saaie kantoorbaan'.
Het blijkt dat dat zij meer interesse hebben in het vastgoed waarin de kantoren gevestigd zitten, en het vastgoed verkopen nadat ze de kantoren gesloten hebben, om het te vervangen met bedrijven die zij goed keuren, dan dat zij geïnteresseerd zijn in het redden van mensen die echte gedwongen zouden zijn door hun baas. Ze hebben de kranten in hun zak, journalisten die willen praten, zijn te bang om erover te praten, omdat ze hun baan hierdoor kunnen verliezen. Sterker nog, je komt erachter dat politici met veel invloed de meeste media in hun zak hebben. Het heeft dus weinig zin om met de media te praten.

Je besluit dat de beste manier om de waarheid naar buiten te krijgen is, door je eigen blog op te starten, waar geen journalist, politicus of hulporganisatie jouw de mond kan snoeren. Zodra je je blog hebt geopend, springen de mensen die jouw beroep veroordelen er boven op, en beweren ze dat je fake bent, dat je een leugenaar bent, dat je blind bent voor de waarheid. Volgens hen ben je vast en zeker een baas, of een kantoormedewerker die leugens verspreid om zijn eigen bedrijf te beschermen. Het grappigste is nog wel dat ze jouw beschuldigen van dingen die ze zelf doen, de ironie.
Na een tijdje ontmoet één van je wantrouwige lezers je op je werk. Hij is in shock, je bent echt, en je bent niet de baas. Jeetje, wat een verassing! Je verteld hem de waarheid, legt alles aan hem uit, maar aan het eind blijft hij er sceptisch over. Hij heeft zo veel verhalen gehoord, zelfs van mensen die echt gedwongen werden door hun baas, hoe weet je dan dat het écht niet zo vaak voorkomt?
Hoeveel moet iemand doen om de feiten te bewijzen? Hoeveel moet er nog gebeuren voordat saaie kantoorbanen eindelijk worden geaccepteerd als een normaal beroep? Hoe vaak moet de politie en de douane je nog controleren voordat ze echt geloven dat je dit niet gedwongen doet? En waarom gelooft iedereen de verhalen van anderen die er baat bij hebben om die verhalen te verspreiden? Ondanks het feit dat sommige van hen al ontmaskert zijn als leugenaars? En hoe lang moet het nog duren voordat mensen met jouw beroep een gewone bankrekening kunnen openen, een lening kunnen krijgen van een bank, of een hypotheek, of zelfs nog maar een gewoon appartement kunnen huren?

Als je dit vreemd vind. Als je het raar vind dat mensen met een saaie kantoorbaan zo worden behandeld, zo worden bekeken, zelfs veroordeeld. Dan heb je helemaal gelijk! Nu weet je precies hoe het is om een prostituee te zijn!
Alle voorbeelden die ik in dit verhaal heb genoemd zijn op één of andere manier gebaseerd op ervaringen van mijzelf, andere meiden uit de prostitutie, of mensen die strijden voor onze rechten. Het zijn echte ervaringen over hoe het écht is om een prostituee te zijn. En ik zeg niet dat gedwongen prostitutie of mensenhandel niet bestaat, of dat het op de Wallen niet voorkomt. Ik zeg alleen dat het enorm overdreven wordt, en dat de enige manier om dit te bestrijden is, door prostitutie te bevrijden van dit stigma.
Als er niet zo'n stigma zou zitten op prostitutie, zouden mensen die gedwongen in de prostitutie werken ook niet zo bang zijn om te praten. En dan zouden ook de meerderheid van de dames die dit beroep doen, eindelijk geaccepteerd kunnen worden als normale mensen, in plaats van continu gezien worden als slachtoffers, en behandeld worden als uitschot.

Nu weet je hoe het voelt om prostituee te zijn. Het is niet het beroep dat prostituees zo slecht doen voelen, het is de manier waarop mensen over ons praten, hoe ze ons behandelen, hoe ze ons negeren en veroordelen dat ons zo slecht doet voelen. Het is de reden waarom we onze families en vrienden niet vertellen wat voor beroep we doen. Niet omdat we ons schamen voor ons werk, maar omdat andere mensen ons zo veroordelen hierop, omdat het zo'n slecht imago heeft.
Mensen die beweren dat de meeste prostituees dit werk tegen hun wil doen, omdat ze gedwongen worden door een pooier, of omdat ze gedwongen zijn door hun financiële omstandigheden, zijn mensen die je gewoon bang proberen te maken. Hoeveel mensen zijn er wel niet op deze wereld die door financiële omstandigheden gedwongen zijn te werken? Eigenlijk iedereen. Aangezien het niet zoveel uitmaakt wat voor beroep je doet, ieder beroep dat iemand doet, doet diegene omdat er brood op plank moet komen. Sommige mensen houden van hun werk, maar voor veel mensen op de wereld is het gewoon om de rekeningen te betalen. Dus wie wordt er niet door financiële omstandigheden gedwongen om te werken?
Ik denk dat deze clip uit de film Jack Reacher de spijker op de kop slaat:


Sterker nog, als ik erover nadenk, ik heb meer vrijheden in mijn beroep, dan de meeste andere mensen hebben in hun beroep. Ik kan werken wanneer ik wil. Ik kan stoppen wanneer ik wil. Ik heb geen contract dat mij tot dingen verplicht, of die ik uit moet zitten. Ik kan naar huis gaan wanneer ik wil. Ik hoef niet op tijd op m'n werken te verschijnen. Ik hoef te over te werken. Ik heb geen baas die mij vertelt wat ik wel of niet moet/mag doen. Ik kan op vakantie gaan wanneer ik wil, voor hoe lang ik wil.
En daar bovenop verdien ik meer geld dan de meeste banen op de wereld verdienen. Hoeveel mensen kunnen hetzelfde zeggen over hun beroep?

Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer