Ik heb veel politici en ook andere mensen gehoord over het normaliseren van de prostitutie, zoals in dit debat over prostitutie in Amsterdam nog niet zo lang geleden. Volgens hen heeft de regulering van de prostitutie in 2000 van prostitutie wel een legaal beroep gemaakt, maar nog steeds geen normaal beroep. En volgens deze mensen moeten we er aan werken om van prostitutie een normaal beroep te maken.
Het zijn de woorden die huidig burgemeester van Amsterdam afgelopen november zei, en hij heeft daar helemaal gelijk in. Prostitutie mag dan wel een legaal beroep zijn in Nederland, maar het wordt zeker nog niet gezien als een normaal beroep. En omdat het nog steeds niet gezien wordt als een normaal beroep hebben veel prostituees, inclusief mijzelf, nog steeds veel problemen met alledaagse dingen waar mensen met een normaal beroep geen last van hebben.
Bijvoorbeeld, prostituees hebben moeite om een bank rekening te openen, prostituees kunnen geen leningen krijgen van banken, prostituees kunnen geen hypotheek krijgen voor een huis, prostituees hebben moeite om een huurwoning te vinden omdat niemand een 'hoer' in zijn huis wilt hebben, etc.
Maar wat heeft de burgemeester zelf gedaan tot dusver om prostitutie te emanciperen tot normaal beroep?
Het enige wat hij tot dusver heeft gedaan is ramen sluiten, en daarmee veilige werkplekken voor prostituees ontnomen, en verder vooral gepraat over de criminaliteit van mensenhandel en gedwongen prostitutie in de branche. Hij blijft maar beweren dat dagelijks 400 vrouwen verkracht worden in Amsterdam omdat ze slachtoffer zouden zijn van mensenhandel. Hij baseert dit op het laagste percentage uit een onderzoek over mensenhandel van 10%, en vermenigvuldigd dit met het geschatte aantal legale prostituees die in Amsterdam werkzaam zijn (4000), en beweert dan dat die allemaal 'dagelijks verkracht worden'. Naast het feit dat dit gewoon flauwekul is, is het ook nog eens insinuerend. Mensenhandel is veel breder dan alleen gedwongen prostitutie, en zelfs al zijn er gedwongen prostituees, betekent dat nog niet automatisch dat ze verkracht worden. Immers niet iedere klant die binnenkomt wilt seks hebben.
Maar de burgemeester negeert dit om zijn eigen verhaal te vertellen, een verhaal vol insinuaties over massaverkrachtingen en criminaliteit. Helpt dit echt om dit beroep te normaliseren? Op welke manier heeft de burgemeester van Amsterdam, Eberhard van der Laan, iets bijgedragen aan de emancipatie van ons beroep?
Nou, eigenlijk helemaal niets. Het enige wat hij doet is dat hij maar blijft praten over de criminaliteit in onze branche, ondanks het feit dat dit slechts een klein deel is (10%), en het hij negeert daarmee gewoon de andere 90% van de prostituees die geen slachtoffer zijn, maar die gewoon vrouwen zijn die voor zichzelf werken.
Vervolgens klaagt hij wel dat zo veel prostituees geen belasting betalen. Ik vind dat niet zo vreemd. Als een overheid helemaal niets voor je beroepsgroep doet behalve insinueren en stigmatiseren dat het bol staat van de criminaliteit, en daar bovenop niets doet om de positie van de prostituees te verbeteren, behalve de minimumleeftijd voor prostitutie omhoog gooien zodat nog meer vrouwen zonder baan komen te zitten, en nog meer vrouwen zonder inkomsten komen te zitten, en sluitingstijden voor de Wallen introduceren zodat er minder vrouwen kunnen werken, waardoor nog meer vrouwen zonder inkomen komen te zitten. Dan verbaasd het me inderdaad niet zo dat veel van deze dames geen belasting willen betalen aan een overheid die niets meer voor hen doet dan hun werk en hun leven moeilijker te maken. Daar komt nog eens bij dat prostituees veel geld verdienen met hun beroep, misschien wel 10 keer zo veel als de gemiddelde Nederlander, dus betalen we ook 10 keer zo veel belasting, maar krijgen we daar veel minder rechten voor terug dan de gemiddelde Nederlander krijgt. Waarom dus voor iets of iemand iets betalen als ze niets voor je doen, behalve je behandelen alsof je een crimineel bent?
De burgemeester noemt het verhogen van de minimumleeftijd voor prostitutie van 18 naar 21 jaar een verbetering voor de rechten van de prostituees. Maar het enige wat deze regel doet is ervoor zorgen dat minder vrouwen de keuze hebben om in de prostitutie te werken, kortom, ze ontnemen mensen hun vrijheid om zelf te kiezen voor iets wat ze zelf willen doen. Dit wordt dan allemaal gedaan onder het excuus dat prostitutie een volwassen beroep is met gevaren. Maar is werken in het leger niet gevaarlijk dan? Waarom mag iemand zich dan al vanaf 18 jaar laten neerknallen in Afghanistan in het leger, maar kan ik op m'n 18 er niet voor kiezen om in de prostitutie te gaan met slechts een kleine kans dat ik misschien te maken krijg met een agressieve klant die een gevaar vormt voor mij? Beweert de Gemeente Amsterdam hiermee dat werken in het leger, of bij de politie of zelfs in de beveiliging of als uitsmijter bij een uitgaansgelegenheid een veiliger beroep is dan prostitutie?
Ja, er is gevaar in de prostitutie, maar het is niet alsof prostitutie een erg gevaarlijk beroep is of zo. Sterker nog, in de 4 jaar die ik nu werkzaam ben op de Wallen, ben ik slechts 1 keer in een gevaarlijke situatie terecht gekomen. Onderzoek toont ook aan dat 80% van de prostituees nog nooit in hun hele carrière in een gevaarlijke situatie terecht zijn gekomen (link hier), terwijl andere beroepen waar je vanaf je 18e in kunt stappen zoals in het leger je bijna een 100% garantie kunnen bieden op gevaar.
Ja, als prostituee moet je sterk in je schoenen staan. Prostitutie is zeker niet voor iedereen, en ik ben het er zeker mee eens dat sommige meiden te jong en te naïef zijn om in deze branche te beginnen, maar datzelfde geldt voor andere beroepen waar de overheid niets tegen doet.
Ze hebben het over de sluitingstijden voor de Wallen en hoe dat de positie van de prostituee zou verbeteren. Ze beweren dat sommige vrouwen zelfs wel 22 tot 24 uur per dag werken! Naast het feit dat dit natuurlijk gewoon compleet belachelijk is, aangezien je niet eens zo lang kunt werken, want zelfs als je dubbelle shifts draait, moet je nog steeds een paar uur je werkplek verlaten voor de schoonmakers, is het gewoon een leugen die verteld wordt om iets anders te bereiken, namelijk, stapje voor stapje toewerken naar het sluiten van de Wallen.
Maar de bewering was dat met de introductie van sluitingstijden voor de exploitanten, dat het daarmee onmogelijk gemaakt zou moeten worden voor de dames om extreem lange werktijden te maken. Volgens hun is de reden dat veel prostituees lange uren maken, omdat de prijzen van de kamerhuur flink omhoog zijn gegaan, en dat de prijzen voor onze diensten zelfs naar beneden zijn gegaan. Blijkbaar is het nooit bij hen opgekomen dat de reden waarom de prijzen van de kamerhuur omhoog zijn gegaan, komt door het feit dat er minder ramen zijn omdat ze er een hoop gesloten hebben, en daarom kunnen de exploitanten iedere prijs vragen die ze maar willen, omdat ze in een monopolie positie zitten.
En daar komt nog eens bij dat prijzen helemaal niet zo veel omhoog zijn gegaan. Sinds dat ik hier werk, is in 4 jaar tijd de prijs met 10 Euro omhoog gegaan. Op een totaal prijs van 155 Euro, is dat niet echt een schokkende prijsverhoging, en laten we eerlijk zijn, overal gaan de prijzen omhoog, niet alleen voor prostituees.
De verhalen dat de prijzen van onze diensten omlaag zijn gegaan kan ik niet echt bevestigen. Onze exploitanten hanteren een minimumprijs van 50 Euro, net zoals voorheen, om de dames te beschermen tegen onderlinge prijsconcurrentie. Als de exploitant erachter komt dat je voor minder werkt, schopt hij je er gewoon uit, en krijg je nooit meer een kamer ergens op de Wallen.
En dan de reden waarom zo veel meiden zulke lange uren maken, dat komt niet zozeer doordat de prijs van de kamerhuur zoveel is gestegen (velen van hen werkte hier immers nog niet voordat die prijzen omhoog gingen), maar dit is iets wat ze zelf gecreëerd hebben door zoveel ramen te sluiten. Er blijven gewoon minder kamers over veel evenveel prostituees op de Wallen. Kortom, er is een tekort aan veilige werkplekken voor hetzelfde aantal mensen.
Aangezien veel dames een vaste kamer hebben, zit er voor de dames zonder vaste kamer niets anders op dan te wachten tot één van de dames met een vaste kamer haar kamer verlaat, op vakantie gaat, of een vrije dag heeft. Niet wetende wanneer ze wellicht weer een kamer kunnen krijgen als de dame met de vaste kamer terug komt, proberen de dames zonder vaste kamer dus zoveel mogelijk geld te verdienen in de periode dat ze wel een kamer hebben. Want ook al werken ze niet, de rekeningen blijven gewoon binnen komen, ze moeten nog steeds gewoon de huur van hun appartement betalen en ze moeten nog steeds gewoon kunnen leven. Kortom, die dames proberen dus gewoon zoveel mogelijk te werken als ze kunnen als ze de kans ertoe krijgen, want ze moeten nog steeds de rekeningen betalen ook als ze niet werken, en daarom zijn ze ertoe bereid om lange werkdagen te maken.
Het komt allemaal neer op het feit dat het sluiten van de ramen de oorzaak is van al deze problemen. Daar komt nog eens bij dat de huidige economie ook een effect heeft op de prostitutie, net zoals in vele andere branches. Prostituees verdienen dus simpelweg gewoon niet zo veel meer als voorheen, en om dus nog steeds genoeg geld te verdienen in tijden van economische crisis, moet je soms even doorbijten en wat harder en langer door werken.
Zou het wellicht niet een beter idee zijn geweest om de ramen die ze gesloten hebben terug te geven aan de prostitutie, om het tekort aan veilige werkplekken te bestrijden, waardoor meer vrouwen een veilige werkplek geboden kan worden, en de overheid hierdoor meer controle en zicht krijgt op prostituees? Het zou zeker het probleem oplossen van al die mensen die nu in die panden zitten, terwijl ze weinig tot soms zelfs geen huur betalen, waardoor vastgoedbedrijven veel geld verliezen.
Ik denk dat als we die vastgoedbedrijven de keuze zouden voorleggen om te kiezen tussen die prostitutiepanden verhuren aan mensen die niet tot nauwelijks huur betalen, of een prostituee die hier graag 100 tot 150 per dagdeel voor over heeft, dat de keuze voor hen dan heel makkelijk was geweest.
Maar het is de Gemeente alle mogelijkheden blokkeert voor prostituees om een werkplek te huren, waardoor er een tekort aan veilige werkplekken voor prostituees ontstaat aan de ene kant, en aan de andere kent weinig mensen te vinden zijn die wel willen plaats nemen in die panden voor de huurprijs.
Als je wilt dat prostitutie als normaal beroep gezien wordt, zul je het dus ook zo moeten behandelen, en niet criminaliseren, stigmatiseren en reguleren zoals dat nu gebeurd. Prostituees zouden meer rechten moeten krijgen in plaats van meer regeltjes. En het zou gebaat zijn bij mensen met invloed om ook over de positieve kanten van prostitutie te praten, in plaats van alleen te praten over de paar criminele activiteiten in onze industrie.
Ja, in de prostitutie komt misdaad voor, net zoals in vrijwel iedere branche criminaliteit voor komt. Dat betekent nog niet dat we het heel anders moeten gaan behandelen, maar het betekent wel dat prostitutie ook wel eens in een positief daglicht gesteld mag worden, in plaats van altijd maar over criminaliteit te praten in onze branche.
Toch is dat het enige wat ik burgemeester Eberhard van der Laan zie doen, praten over mensenhandel en commerciële verkrachting. Ik heb hem nog nooit horen praten over de gezellig sfeer op de Wallen, wat voor kansen de prostitutie bied, of hoeveel geld dames kunnen verdienen in de prostitutie. Hij heeft nog steeds niets gedaan om ervoor te zorgen dat prostituees gewoon een bank rekening kunnen krijgen, of een lening, of een hypotheek of al die andere dingen die hij beloofd had. Het enige wat ik hem constant hoor doen is zich uitspreken tegen prostitutie, en dat heeft nog nooit een beroep geholpen om te normaliseren. Dus wellicht wordt het eens tijd dat Eberhard van der Laan begint met wat hij beloofd had te doen, en om prostitutie te emanciperen en te normaliseren, in plaats van het constant te stigmatiseren met valse beweringen over commerciële verkrachtingen en criminaliteit.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
Het zijn de woorden die huidig burgemeester van Amsterdam afgelopen november zei, en hij heeft daar helemaal gelijk in. Prostitutie mag dan wel een legaal beroep zijn in Nederland, maar het wordt zeker nog niet gezien als een normaal beroep. En omdat het nog steeds niet gezien wordt als een normaal beroep hebben veel prostituees, inclusief mijzelf, nog steeds veel problemen met alledaagse dingen waar mensen met een normaal beroep geen last van hebben.
Bijvoorbeeld, prostituees hebben moeite om een bank rekening te openen, prostituees kunnen geen leningen krijgen van banken, prostituees kunnen geen hypotheek krijgen voor een huis, prostituees hebben moeite om een huurwoning te vinden omdat niemand een 'hoer' in zijn huis wilt hebben, etc.
Maar wat heeft de burgemeester zelf gedaan tot dusver om prostitutie te emanciperen tot normaal beroep?
Het enige wat hij tot dusver heeft gedaan is ramen sluiten, en daarmee veilige werkplekken voor prostituees ontnomen, en verder vooral gepraat over de criminaliteit van mensenhandel en gedwongen prostitutie in de branche. Hij blijft maar beweren dat dagelijks 400 vrouwen verkracht worden in Amsterdam omdat ze slachtoffer zouden zijn van mensenhandel. Hij baseert dit op het laagste percentage uit een onderzoek over mensenhandel van 10%, en vermenigvuldigd dit met het geschatte aantal legale prostituees die in Amsterdam werkzaam zijn (4000), en beweert dan dat die allemaal 'dagelijks verkracht worden'. Naast het feit dat dit gewoon flauwekul is, is het ook nog eens insinuerend. Mensenhandel is veel breder dan alleen gedwongen prostitutie, en zelfs al zijn er gedwongen prostituees, betekent dat nog niet automatisch dat ze verkracht worden. Immers niet iedere klant die binnenkomt wilt seks hebben.
Maar de burgemeester negeert dit om zijn eigen verhaal te vertellen, een verhaal vol insinuaties over massaverkrachtingen en criminaliteit. Helpt dit echt om dit beroep te normaliseren? Op welke manier heeft de burgemeester van Amsterdam, Eberhard van der Laan, iets bijgedragen aan de emancipatie van ons beroep?
Nou, eigenlijk helemaal niets. Het enige wat hij doet is dat hij maar blijft praten over de criminaliteit in onze branche, ondanks het feit dat dit slechts een klein deel is (10%), en het hij negeert daarmee gewoon de andere 90% van de prostituees die geen slachtoffer zijn, maar die gewoon vrouwen zijn die voor zichzelf werken.
Vervolgens klaagt hij wel dat zo veel prostituees geen belasting betalen. Ik vind dat niet zo vreemd. Als een overheid helemaal niets voor je beroepsgroep doet behalve insinueren en stigmatiseren dat het bol staat van de criminaliteit, en daar bovenop niets doet om de positie van de prostituees te verbeteren, behalve de minimumleeftijd voor prostitutie omhoog gooien zodat nog meer vrouwen zonder baan komen te zitten, en nog meer vrouwen zonder inkomsten komen te zitten, en sluitingstijden voor de Wallen introduceren zodat er minder vrouwen kunnen werken, waardoor nog meer vrouwen zonder inkomen komen te zitten. Dan verbaasd het me inderdaad niet zo dat veel van deze dames geen belasting willen betalen aan een overheid die niets meer voor hen doet dan hun werk en hun leven moeilijker te maken. Daar komt nog eens bij dat prostituees veel geld verdienen met hun beroep, misschien wel 10 keer zo veel als de gemiddelde Nederlander, dus betalen we ook 10 keer zo veel belasting, maar krijgen we daar veel minder rechten voor terug dan de gemiddelde Nederlander krijgt. Waarom dus voor iets of iemand iets betalen als ze niets voor je doen, behalve je behandelen alsof je een crimineel bent?
De burgemeester noemt het verhogen van de minimumleeftijd voor prostitutie van 18 naar 21 jaar een verbetering voor de rechten van de prostituees. Maar het enige wat deze regel doet is ervoor zorgen dat minder vrouwen de keuze hebben om in de prostitutie te werken, kortom, ze ontnemen mensen hun vrijheid om zelf te kiezen voor iets wat ze zelf willen doen. Dit wordt dan allemaal gedaan onder het excuus dat prostitutie een volwassen beroep is met gevaren. Maar is werken in het leger niet gevaarlijk dan? Waarom mag iemand zich dan al vanaf 18 jaar laten neerknallen in Afghanistan in het leger, maar kan ik op m'n 18 er niet voor kiezen om in de prostitutie te gaan met slechts een kleine kans dat ik misschien te maken krijg met een agressieve klant die een gevaar vormt voor mij? Beweert de Gemeente Amsterdam hiermee dat werken in het leger, of bij de politie of zelfs in de beveiliging of als uitsmijter bij een uitgaansgelegenheid een veiliger beroep is dan prostitutie?
Ja, er is gevaar in de prostitutie, maar het is niet alsof prostitutie een erg gevaarlijk beroep is of zo. Sterker nog, in de 4 jaar die ik nu werkzaam ben op de Wallen, ben ik slechts 1 keer in een gevaarlijke situatie terecht gekomen. Onderzoek toont ook aan dat 80% van de prostituees nog nooit in hun hele carrière in een gevaarlijke situatie terecht zijn gekomen (link hier), terwijl andere beroepen waar je vanaf je 18e in kunt stappen zoals in het leger je bijna een 100% garantie kunnen bieden op gevaar.
Ja, als prostituee moet je sterk in je schoenen staan. Prostitutie is zeker niet voor iedereen, en ik ben het er zeker mee eens dat sommige meiden te jong en te naïef zijn om in deze branche te beginnen, maar datzelfde geldt voor andere beroepen waar de overheid niets tegen doet.
Ze hebben het over de sluitingstijden voor de Wallen en hoe dat de positie van de prostituee zou verbeteren. Ze beweren dat sommige vrouwen zelfs wel 22 tot 24 uur per dag werken! Naast het feit dat dit natuurlijk gewoon compleet belachelijk is, aangezien je niet eens zo lang kunt werken, want zelfs als je dubbelle shifts draait, moet je nog steeds een paar uur je werkplek verlaten voor de schoonmakers, is het gewoon een leugen die verteld wordt om iets anders te bereiken, namelijk, stapje voor stapje toewerken naar het sluiten van de Wallen.
Maar de bewering was dat met de introductie van sluitingstijden voor de exploitanten, dat het daarmee onmogelijk gemaakt zou moeten worden voor de dames om extreem lange werktijden te maken. Volgens hun is de reden dat veel prostituees lange uren maken, omdat de prijzen van de kamerhuur flink omhoog zijn gegaan, en dat de prijzen voor onze diensten zelfs naar beneden zijn gegaan. Blijkbaar is het nooit bij hen opgekomen dat de reden waarom de prijzen van de kamerhuur omhoog zijn gegaan, komt door het feit dat er minder ramen zijn omdat ze er een hoop gesloten hebben, en daarom kunnen de exploitanten iedere prijs vragen die ze maar willen, omdat ze in een monopolie positie zitten.
En daar komt nog eens bij dat prijzen helemaal niet zo veel omhoog zijn gegaan. Sinds dat ik hier werk, is in 4 jaar tijd de prijs met 10 Euro omhoog gegaan. Op een totaal prijs van 155 Euro, is dat niet echt een schokkende prijsverhoging, en laten we eerlijk zijn, overal gaan de prijzen omhoog, niet alleen voor prostituees.
De verhalen dat de prijzen van onze diensten omlaag zijn gegaan kan ik niet echt bevestigen. Onze exploitanten hanteren een minimumprijs van 50 Euro, net zoals voorheen, om de dames te beschermen tegen onderlinge prijsconcurrentie. Als de exploitant erachter komt dat je voor minder werkt, schopt hij je er gewoon uit, en krijg je nooit meer een kamer ergens op de Wallen.
En dan de reden waarom zo veel meiden zulke lange uren maken, dat komt niet zozeer doordat de prijs van de kamerhuur zoveel is gestegen (velen van hen werkte hier immers nog niet voordat die prijzen omhoog gingen), maar dit is iets wat ze zelf gecreëerd hebben door zoveel ramen te sluiten. Er blijven gewoon minder kamers over veel evenveel prostituees op de Wallen. Kortom, er is een tekort aan veilige werkplekken voor hetzelfde aantal mensen.
Aangezien veel dames een vaste kamer hebben, zit er voor de dames zonder vaste kamer niets anders op dan te wachten tot één van de dames met een vaste kamer haar kamer verlaat, op vakantie gaat, of een vrije dag heeft. Niet wetende wanneer ze wellicht weer een kamer kunnen krijgen als de dame met de vaste kamer terug komt, proberen de dames zonder vaste kamer dus zoveel mogelijk geld te verdienen in de periode dat ze wel een kamer hebben. Want ook al werken ze niet, de rekeningen blijven gewoon binnen komen, ze moeten nog steeds gewoon de huur van hun appartement betalen en ze moeten nog steeds gewoon kunnen leven. Kortom, die dames proberen dus gewoon zoveel mogelijk te werken als ze kunnen als ze de kans ertoe krijgen, want ze moeten nog steeds de rekeningen betalen ook als ze niet werken, en daarom zijn ze ertoe bereid om lange werkdagen te maken.
Het komt allemaal neer op het feit dat het sluiten van de ramen de oorzaak is van al deze problemen. Daar komt nog eens bij dat de huidige economie ook een effect heeft op de prostitutie, net zoals in vele andere branches. Prostituees verdienen dus simpelweg gewoon niet zo veel meer als voorheen, en om dus nog steeds genoeg geld te verdienen in tijden van economische crisis, moet je soms even doorbijten en wat harder en langer door werken.
Zou het wellicht niet een beter idee zijn geweest om de ramen die ze gesloten hebben terug te geven aan de prostitutie, om het tekort aan veilige werkplekken te bestrijden, waardoor meer vrouwen een veilige werkplek geboden kan worden, en de overheid hierdoor meer controle en zicht krijgt op prostituees? Het zou zeker het probleem oplossen van al die mensen die nu in die panden zitten, terwijl ze weinig tot soms zelfs geen huur betalen, waardoor vastgoedbedrijven veel geld verliezen.
Ik denk dat als we die vastgoedbedrijven de keuze zouden voorleggen om te kiezen tussen die prostitutiepanden verhuren aan mensen die niet tot nauwelijks huur betalen, of een prostituee die hier graag 100 tot 150 per dagdeel voor over heeft, dat de keuze voor hen dan heel makkelijk was geweest.
Maar het is de Gemeente alle mogelijkheden blokkeert voor prostituees om een werkplek te huren, waardoor er een tekort aan veilige werkplekken voor prostituees ontstaat aan de ene kant, en aan de andere kent weinig mensen te vinden zijn die wel willen plaats nemen in die panden voor de huurprijs.
Als je wilt dat prostitutie als normaal beroep gezien wordt, zul je het dus ook zo moeten behandelen, en niet criminaliseren, stigmatiseren en reguleren zoals dat nu gebeurd. Prostituees zouden meer rechten moeten krijgen in plaats van meer regeltjes. En het zou gebaat zijn bij mensen met invloed om ook over de positieve kanten van prostitutie te praten, in plaats van alleen te praten over de paar criminele activiteiten in onze industrie.
Ja, in de prostitutie komt misdaad voor, net zoals in vrijwel iedere branche criminaliteit voor komt. Dat betekent nog niet dat we het heel anders moeten gaan behandelen, maar het betekent wel dat prostitutie ook wel eens in een positief daglicht gesteld mag worden, in plaats van altijd maar over criminaliteit te praten in onze branche.
Toch is dat het enige wat ik burgemeester Eberhard van der Laan zie doen, praten over mensenhandel en commerciële verkrachting. Ik heb hem nog nooit horen praten over de gezellig sfeer op de Wallen, wat voor kansen de prostitutie bied, of hoeveel geld dames kunnen verdienen in de prostitutie. Hij heeft nog steeds niets gedaan om ervoor te zorgen dat prostituees gewoon een bank rekening kunnen krijgen, of een lening, of een hypotheek of al die andere dingen die hij beloofd had. Het enige wat ik hem constant hoor doen is zich uitspreken tegen prostitutie, en dat heeft nog nooit een beroep geholpen om te normaliseren. Dus wellicht wordt het eens tijd dat Eberhard van der Laan begint met wat hij beloofd had te doen, en om prostitutie te emanciperen en te normaliseren, in plaats van het constant te stigmatiseren met valse beweringen over commerciële verkrachtingen en criminaliteit.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
Het is een vraag die bij veel mensen op de lippen brand, hoe ben ik in de prostitutie terecht gekomen? Ik krijg deze vraag zo vaak op het werk, en ik denk dat veel mensen dit zich ook afvragen als ze dit blog lezen. Misschien zullen sommige mensen denken dat het een pooier was die me vertelde dat ik een goede danscarrière kon hebben in West-Europa, misschien hebben ze me wel ontvoerd en hier gedwongen tot prostitutie.
Nou, nee. Zo simpel is het. Het hele danscarrière verhaalt gebeurt gewoon niet bij meiden die in Amsterdam werken. Het is vooral een verhaaltje dat sommige jongens in clubs in Roemenië gebruiken, om meiden te vinden om in de prostitutie te werken in landen waar prostitutie illegaal is (waarmee bedoeld wordt niet gereguleerd en strafbaar volgens de wet).
Meiden die in Amsterdam werken voor het overgrote deel, en alle meiden die ik ken, wisten precies waarvoor ze hier naartoe kwamen. Zelfs die meiden die slachtoffer werden van mensenhandel, ook die wisten dat ze hier in de prostitutie kwamen werken zoals je kunt lezen in verslagen van rechtszaken over mensenhandel. Dus in tegenstelling tot wat veel mensen denken, zijn ook die meiden niet erin geluisd om in de prostitutie te belanden, ze wisten precies waarvoor ze kwamen en gingen er zelf akkoord mee.
En hetzelfde geldt voor mij. Ik kwam hier omdat ik in de prostitutie wilde werken. Niet omdat één of andere man me een smoesje vertelde, en niet door me verliefd op hem te laten worden en me emotioneel tot dit beroep te dwingen. Nee, ik kwam hier simpelweg omdat ik dit beroep wou doen, om veel geld te verdienen.
Het begon allemaal ongeveer 5 jaar geleden, in mijn thuisland Roemenië. Ik was klaar met mijn middelbare school en begon in verschillende banen te werken. Maar overal waar ik kwam betaal die baan zo'n 150 tot 200 Euro per maand. Aangezien de prijzen wel een beetje lager zijn dan in andere Europese landen, maar het salaris dat men krijgt in Roemenië wel 10 keer lager ligt, realiseerde ik me al snel dat het wel een eeuwigheid kon duren voordat ik mijn eigen huis en misschien zelfs m'n eigen auto zo kunnen kopen.
Een paar van mijn vrienden en vriendinnen waren naar Italië verhuisd, en hadden daar werk gevonden in diverse bars en restaurants. In de hoop dat ik in hun voetsporen zou kunnen treden, vroeg ik hen of ze me konden helpen om ook een baan te vinden in Italië. Ze beloofde me dat ze voor een baan zouden kijken voor me, zodat ik in Italië kon werken. Ik was helemaal blij, ik zou kunnen werken in Italië, daar goed geld kunnen verdienen, en met een paar jaar zou ik naar Roemenië terug kunnen keren om mijn eigen huis en auto te kopen.
Lang wachtte ik op een antwoord van hun. Maar er gebeurde niets. Geen van mijn vrienden nam contact met me op over mogelijk werk in Italië. Mijn opties overwegend, kwam ik in contact met mensen die mensen konden die in Nederland in de prostitutie werkte. Het was een koppel, en het meisje werkte zelf ook in de prostitutie daar. Ze vertelde me dat ik veel geld kon verdienen in de prostitutie. Eerst zei ik nee, omdat ik dacht dat ik nog werk zou kunnen vinden in Italië. Maar naar mate tijd verstreek, en geen van mijn vrienden ooit meer contact met me opnam voor een baan in Italië, begon ik langzaam aan het voorstel te denken.
Ja, wellicht was prostitutie niet de droombaan die ik altijd voor ogen had, maar aan de andere kant geldt datzelfde voor heel veel banen die ik zelf ook heb gedaan. Daar komt nog eens bij dat ik veel meer geld zou kunnen verdienen dan dat ik ooit in Italië in een restaurant zou kunnen verdienen. Het feit dat ik in de prostitutie in een ander land kon werken, zonder dat mijn familie of vrienden er daardoor achter hoefden te komen, maakte de beslissing een stuk makkelijker voor me.
Wat een hoop mensen tegenhoudt om een baan zoals prostitutie te doen, is niet zozeer hunzelf, maar meer de sociale acceptatie van prostitutie, en hoe mensen hierop reageren. Ik had zelf ook heel veel vooroordelen over prostitutie, van dingen die ik in de media had gehoord. Maar hoe meer ik erover sprak met het koppel die mij een weg bood in de prostitutie, hoe meer ik mij begon te realiseren dat mijn ideeën over prostitutie en de realiteit heel erg ver bij elkaar vandaan lagen.
Ik dacht bijvoorbeeld dat je altijd met iedereen seks moest hebben, maar zoals ze me uitlegde, was dat niet het geval, en kon ik iedereen weigeren die ik niet wilde hebben. Ik had ook het idee dat mensen die naar prostituees gaan oude, dikke vieze mannetjes waren, maar zoals ze me uitlegde, lag dit heel erg ver bij de waarheid vandaan. Ik dacht ook altijd dat veel vrouwen gedwongen werden tot prostitutie, maar ook dat bleek een grote leugen te zijn bleek uit ons gesprek.
Hoe meer ik met hun in gesprek raakte, hoe meer ik ervan overtuigd werd dat deze baan een betere optie was dan werken in een restaurant in Italië voor 800 Euro per maand. Ik kon veel meer geld verdienen in de prostitutie, dan dat ik ooit zou kunnen verdienen in Italië. Daar bovenop zou ik voor mezelf werken, in plaats van voor een baas die mij vertelt wat ik moet doen. De vrijheid die prostitutie vrouwen biedt is zo veel meer dan ieder ander beroep kan bieden. Je kan zelf beslissen wanneer je naar je werk gaat, wanneer je weer naar huis gaat, wanneer je wilt stoppen, en niemand kan je vertellen wat je moet doen. Je bent eigenlijk gewoon je eigen baas.
Met een salaris dat niet in vergelijking staat met het salaris van de meeste andere banen, en met veel meer vrijheid dan iedere andere baan die mij kon bieden, en met de wetenschap dat niemand er ooit achter zou hoeven komen, besloot ik de stap te nemen.
Ik sprak met het stel dat me het voorstel voor prostitutie hadden gedaan, en ik was nog steeds een beetje bezorgd over alle verhalen die ik had gehoord over prostitutie. Zijn maakte het echter heel erg duidelijk aan me, dat ik het gewoon een tijdje kon proberen, en dat als het me niet beviel, dat ik op ieder moment kon stoppen en terug naar huis kon gaan, zonder problemen.
Het enige wat ze vroegen van mij was dat ik hen het geld zou terugbetalen dat ze aan mij kwijt zouden zijn, met een kleine rente voor alle moeite de ze erin staken, wat mij redelijk in de oren klonk. Immers, als een vriend je met een auto helemaal naar een andere plek brengt, geef je hem ook wat geld voor de moeite en de onkosten voor zijn benzine voor de auto.
Ik besloot de stap te nemen, en zij zouden mij helpen om hier naartoe te komen en alles voor mezelf op te zetten. Ze kochten een vliegtuig ticket voor me om naar Amsterdam toe te komen, en als ik eenmaal in Amsterdam zou aankomen kon ik in hun appartement blijven zo lang als ik wou. Ze hebben me geholpen met de vergunningen, zodat ik in Nederland kon werken (voor 2014 waren Bulgaren en Roemenen niet toegelaten op de arbeidsmarkt, tenzij ze een bedrijf voor hun zelf zouden opstarten). Ze hielpen me met het opstarten van mijn eigen bedrijf, aangezien alle raamprostituees moeten ingeschreven staan als ZZP'ers bij de KvK. Ze zijn zelfs naar een groter appartement verhuisd zodat er genoeg ruimte zou zijn voor ons alle drieën.
Omdat het even zou duren voordat alle vergunningen en papierwerk klaar zou zijn, en ik dus de eerste drie weken niet kon werken bleef ik bij hun in wonen. Om het financiële gat te dichten doordat ik nog niet kon werken en daardoor nog geen inkomen had, gaven ze me wat geld zodat ik alles voor mezelf zou kunnen betalen wat ik nodig had tijdens de eerste paar weken.
Na ongeveer 3 weken waren eindelijk al mijn papieren en vergunningen klaar om te kunnen werken, en ging ik naar één van de raamexploitanten om een kamer te huren. Al snel begon ik geld te verdienen, en ik betaalde hen het geld terug dat ze nog van mij tegoed hadden, en nadat ik alles terug had betaalt zoals afgesproken was, zeiden ze tegen me dat als ik wilde op mezelf kon gaan wonen in mijn eigen appartement. Ik besloot echter om bij hun te blijven wonen, omdat het gewoon aardige mensen waren.
Uiteindelijk besloot ik ongeveer een jaar later om bij hun te vertrekken, en ging ik op mezelf wonen. Het stel hielp me om een appartement voor me te vinden, en sindsdien trok ik van het ene naar het andere appartement. Soms deelde ik een appartement met een andere meid van het werk omdat we goede vriendinnen waren geworden, soms woonde ik gewoon alleen. Ik vond het echter fijner om samen met iemand anders te wonen, omdat je in een lang bent waar je verder niemand kent, je de taal niet spreekt, en daardoor wordt je snel eenzaam en ga je je ook snel vervelen. Samen wonen met een ander meisje dat dezelfde taal spreekt is niet alleen financieel interessanter omdat je de kosten van de huur kunt delen, maar het biedt ook gezelschap.
Tegenwoordig woon ik samen met mijn vriendje, met die ik nu al meer dan twee jaar samen ben. Ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze om hierheen te komen. Ik heb een goed leven, heb genoeg geld om alles te kunnen doen wat ik wil, en ik heb alle vrijheid in de wereld om te doen wat ik wil, wanneer ik wil, hoe ik wil. Het koppel dat me hielp om hiernaartoe te komen waren aardige mensen, en hebben me enorm geholpen om hier mijn leven op te bouwen. Het is dan ook erg jammer dat de wet hun technisch gezien nog steeds ziet als mensenhandelaren (zoals je hier kunt lezen), in plaats van mensen die meiden helpen om een goed betaalde baan hier te vinden.
Het is vreemd dat deze wet alleen van toepassing is op de prostitutie. Als ik een ander beroep had gekozen om hierheen te komen, dan zou de wet de mensen die mij hebben geholpen ineens zien als een soort van uitzendbureau, in plaats van criminelen.
Mijn vraag aan jullie is, hoe moeten meiden zoals ik, die in de prostitutie willen werken, anders alles voor elkaar krijgen om hier te kunnen beginnen? Wie helpt meiden zoals mij aan de financiële middelen die nodig zijn om in dit beroep te beginnen? Niet de banken, want die weigeren prostituees. Wie help prostituees om huisvesting te vinden waar ze prostitutie accepteren als een normaal beroep? Wie helpt de meiden de prostitutie in, in plaats van eruit?
We hebben al zo veel organisaties die beweren dat ze ons helpen. Maar het enige wat zij doen is ons helpen om met dit beroep te stoppen. Niemand helpt ons om op een veilige manier in dit beroep te beginnen. Ikzelf en vele andere meiden met mij hebben geen enkel probleem ervaren met de mensen die ons hebben geholpen, maar het is geen geheim dat er een kleine groep mensen is die misbruik maken van sommige meiden in dezelfde situatie, en hen uitbuiten. Als niemand een alternatief te bieden heeft, dan is dit dus het eindresultaat.
Als mensen dus echt mensenhandel willen bestrijden, geef dan de meiden die dit werk willen doen een veilige manier om erin te stappen, en niet alleen een manier om eruit te stappen.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
Nou, nee. Zo simpel is het. Het hele danscarrière verhaalt gebeurt gewoon niet bij meiden die in Amsterdam werken. Het is vooral een verhaaltje dat sommige jongens in clubs in Roemenië gebruiken, om meiden te vinden om in de prostitutie te werken in landen waar prostitutie illegaal is (waarmee bedoeld wordt niet gereguleerd en strafbaar volgens de wet).
Meiden die in Amsterdam werken voor het overgrote deel, en alle meiden die ik ken, wisten precies waarvoor ze hier naartoe kwamen. Zelfs die meiden die slachtoffer werden van mensenhandel, ook die wisten dat ze hier in de prostitutie kwamen werken zoals je kunt lezen in verslagen van rechtszaken over mensenhandel. Dus in tegenstelling tot wat veel mensen denken, zijn ook die meiden niet erin geluisd om in de prostitutie te belanden, ze wisten precies waarvoor ze kwamen en gingen er zelf akkoord mee.
En hetzelfde geldt voor mij. Ik kwam hier omdat ik in de prostitutie wilde werken. Niet omdat één of andere man me een smoesje vertelde, en niet door me verliefd op hem te laten worden en me emotioneel tot dit beroep te dwingen. Nee, ik kwam hier simpelweg omdat ik dit beroep wou doen, om veel geld te verdienen.
Het begon allemaal ongeveer 5 jaar geleden, in mijn thuisland Roemenië. Ik was klaar met mijn middelbare school en begon in verschillende banen te werken. Maar overal waar ik kwam betaal die baan zo'n 150 tot 200 Euro per maand. Aangezien de prijzen wel een beetje lager zijn dan in andere Europese landen, maar het salaris dat men krijgt in Roemenië wel 10 keer lager ligt, realiseerde ik me al snel dat het wel een eeuwigheid kon duren voordat ik mijn eigen huis en misschien zelfs m'n eigen auto zo kunnen kopen.
Een paar van mijn vrienden en vriendinnen waren naar Italië verhuisd, en hadden daar werk gevonden in diverse bars en restaurants. In de hoop dat ik in hun voetsporen zou kunnen treden, vroeg ik hen of ze me konden helpen om ook een baan te vinden in Italië. Ze beloofde me dat ze voor een baan zouden kijken voor me, zodat ik in Italië kon werken. Ik was helemaal blij, ik zou kunnen werken in Italië, daar goed geld kunnen verdienen, en met een paar jaar zou ik naar Roemenië terug kunnen keren om mijn eigen huis en auto te kopen.
Lang wachtte ik op een antwoord van hun. Maar er gebeurde niets. Geen van mijn vrienden nam contact met me op over mogelijk werk in Italië. Mijn opties overwegend, kwam ik in contact met mensen die mensen konden die in Nederland in de prostitutie werkte. Het was een koppel, en het meisje werkte zelf ook in de prostitutie daar. Ze vertelde me dat ik veel geld kon verdienen in de prostitutie. Eerst zei ik nee, omdat ik dacht dat ik nog werk zou kunnen vinden in Italië. Maar naar mate tijd verstreek, en geen van mijn vrienden ooit meer contact met me opnam voor een baan in Italië, begon ik langzaam aan het voorstel te denken.
Ja, wellicht was prostitutie niet de droombaan die ik altijd voor ogen had, maar aan de andere kant geldt datzelfde voor heel veel banen die ik zelf ook heb gedaan. Daar komt nog eens bij dat ik veel meer geld zou kunnen verdienen dan dat ik ooit in Italië in een restaurant zou kunnen verdienen. Het feit dat ik in de prostitutie in een ander land kon werken, zonder dat mijn familie of vrienden er daardoor achter hoefden te komen, maakte de beslissing een stuk makkelijker voor me.
Wat een hoop mensen tegenhoudt om een baan zoals prostitutie te doen, is niet zozeer hunzelf, maar meer de sociale acceptatie van prostitutie, en hoe mensen hierop reageren. Ik had zelf ook heel veel vooroordelen over prostitutie, van dingen die ik in de media had gehoord. Maar hoe meer ik erover sprak met het koppel die mij een weg bood in de prostitutie, hoe meer ik mij begon te realiseren dat mijn ideeën over prostitutie en de realiteit heel erg ver bij elkaar vandaan lagen.
Ik dacht bijvoorbeeld dat je altijd met iedereen seks moest hebben, maar zoals ze me uitlegde, was dat niet het geval, en kon ik iedereen weigeren die ik niet wilde hebben. Ik had ook het idee dat mensen die naar prostituees gaan oude, dikke vieze mannetjes waren, maar zoals ze me uitlegde, lag dit heel erg ver bij de waarheid vandaan. Ik dacht ook altijd dat veel vrouwen gedwongen werden tot prostitutie, maar ook dat bleek een grote leugen te zijn bleek uit ons gesprek.
Hoe meer ik met hun in gesprek raakte, hoe meer ik ervan overtuigd werd dat deze baan een betere optie was dan werken in een restaurant in Italië voor 800 Euro per maand. Ik kon veel meer geld verdienen in de prostitutie, dan dat ik ooit zou kunnen verdienen in Italië. Daar bovenop zou ik voor mezelf werken, in plaats van voor een baas die mij vertelt wat ik moet doen. De vrijheid die prostitutie vrouwen biedt is zo veel meer dan ieder ander beroep kan bieden. Je kan zelf beslissen wanneer je naar je werk gaat, wanneer je weer naar huis gaat, wanneer je wilt stoppen, en niemand kan je vertellen wat je moet doen. Je bent eigenlijk gewoon je eigen baas.
Met een salaris dat niet in vergelijking staat met het salaris van de meeste andere banen, en met veel meer vrijheid dan iedere andere baan die mij kon bieden, en met de wetenschap dat niemand er ooit achter zou hoeven komen, besloot ik de stap te nemen.
Ik sprak met het stel dat me het voorstel voor prostitutie hadden gedaan, en ik was nog steeds een beetje bezorgd over alle verhalen die ik had gehoord over prostitutie. Zijn maakte het echter heel erg duidelijk aan me, dat ik het gewoon een tijdje kon proberen, en dat als het me niet beviel, dat ik op ieder moment kon stoppen en terug naar huis kon gaan, zonder problemen.
Het enige wat ze vroegen van mij was dat ik hen het geld zou terugbetalen dat ze aan mij kwijt zouden zijn, met een kleine rente voor alle moeite de ze erin staken, wat mij redelijk in de oren klonk. Immers, als een vriend je met een auto helemaal naar een andere plek brengt, geef je hem ook wat geld voor de moeite en de onkosten voor zijn benzine voor de auto.
Ik besloot de stap te nemen, en zij zouden mij helpen om hier naartoe te komen en alles voor mezelf op te zetten. Ze kochten een vliegtuig ticket voor me om naar Amsterdam toe te komen, en als ik eenmaal in Amsterdam zou aankomen kon ik in hun appartement blijven zo lang als ik wou. Ze hebben me geholpen met de vergunningen, zodat ik in Nederland kon werken (voor 2014 waren Bulgaren en Roemenen niet toegelaten op de arbeidsmarkt, tenzij ze een bedrijf voor hun zelf zouden opstarten). Ze hielpen me met het opstarten van mijn eigen bedrijf, aangezien alle raamprostituees moeten ingeschreven staan als ZZP'ers bij de KvK. Ze zijn zelfs naar een groter appartement verhuisd zodat er genoeg ruimte zou zijn voor ons alle drieën.
Omdat het even zou duren voordat alle vergunningen en papierwerk klaar zou zijn, en ik dus de eerste drie weken niet kon werken bleef ik bij hun in wonen. Om het financiële gat te dichten doordat ik nog niet kon werken en daardoor nog geen inkomen had, gaven ze me wat geld zodat ik alles voor mezelf zou kunnen betalen wat ik nodig had tijdens de eerste paar weken.
Na ongeveer 3 weken waren eindelijk al mijn papieren en vergunningen klaar om te kunnen werken, en ging ik naar één van de raamexploitanten om een kamer te huren. Al snel begon ik geld te verdienen, en ik betaalde hen het geld terug dat ze nog van mij tegoed hadden, en nadat ik alles terug had betaalt zoals afgesproken was, zeiden ze tegen me dat als ik wilde op mezelf kon gaan wonen in mijn eigen appartement. Ik besloot echter om bij hun te blijven wonen, omdat het gewoon aardige mensen waren.
Uiteindelijk besloot ik ongeveer een jaar later om bij hun te vertrekken, en ging ik op mezelf wonen. Het stel hielp me om een appartement voor me te vinden, en sindsdien trok ik van het ene naar het andere appartement. Soms deelde ik een appartement met een andere meid van het werk omdat we goede vriendinnen waren geworden, soms woonde ik gewoon alleen. Ik vond het echter fijner om samen met iemand anders te wonen, omdat je in een lang bent waar je verder niemand kent, je de taal niet spreekt, en daardoor wordt je snel eenzaam en ga je je ook snel vervelen. Samen wonen met een ander meisje dat dezelfde taal spreekt is niet alleen financieel interessanter omdat je de kosten van de huur kunt delen, maar het biedt ook gezelschap.
Tegenwoordig woon ik samen met mijn vriendje, met die ik nu al meer dan twee jaar samen ben. Ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze om hierheen te komen. Ik heb een goed leven, heb genoeg geld om alles te kunnen doen wat ik wil, en ik heb alle vrijheid in de wereld om te doen wat ik wil, wanneer ik wil, hoe ik wil. Het koppel dat me hielp om hiernaartoe te komen waren aardige mensen, en hebben me enorm geholpen om hier mijn leven op te bouwen. Het is dan ook erg jammer dat de wet hun technisch gezien nog steeds ziet als mensenhandelaren (zoals je hier kunt lezen), in plaats van mensen die meiden helpen om een goed betaalde baan hier te vinden.
Het is vreemd dat deze wet alleen van toepassing is op de prostitutie. Als ik een ander beroep had gekozen om hierheen te komen, dan zou de wet de mensen die mij hebben geholpen ineens zien als een soort van uitzendbureau, in plaats van criminelen.
Mijn vraag aan jullie is, hoe moeten meiden zoals ik, die in de prostitutie willen werken, anders alles voor elkaar krijgen om hier te kunnen beginnen? Wie helpt meiden zoals mij aan de financiële middelen die nodig zijn om in dit beroep te beginnen? Niet de banken, want die weigeren prostituees. Wie help prostituees om huisvesting te vinden waar ze prostitutie accepteren als een normaal beroep? Wie helpt de meiden de prostitutie in, in plaats van eruit?
We hebben al zo veel organisaties die beweren dat ze ons helpen. Maar het enige wat zij doen is ons helpen om met dit beroep te stoppen. Niemand helpt ons om op een veilige manier in dit beroep te beginnen. Ikzelf en vele andere meiden met mij hebben geen enkel probleem ervaren met de mensen die ons hebben geholpen, maar het is geen geheim dat er een kleine groep mensen is die misbruik maken van sommige meiden in dezelfde situatie, en hen uitbuiten. Als niemand een alternatief te bieden heeft, dan is dit dus het eindresultaat.
Als mensen dus echt mensenhandel willen bestrijden, geef dan de meiden die dit werk willen doen een veilige manier om erin te stappen, en niet alleen een manier om eruit te stappen.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
Er is veel discussie over prostitutie. Online, in de media, politici, overal hebben mensen discussies over prostitutie. De debatten gaan meestal over wat het beste voor de prostituees is. Sommige beweren dat prostitutie illegaal maken de oplossing is, sommige beweren dat de klant van een prostituee strafbaar stellen de oplossing is (de vraag dus weghalen als het ware), en er is natuurlijk veel discussie over de vraag of prostituees nu wel of niet gedwongen worden.
Wat interessant is, is dat beide kanten dingen beweren, maar ze haast nooit met prostituees zelf praten. En waarom is dat? Hoe is het mogelijk dat in een discussie over een groep mensen, de groep mensen waarover de discussie gaat zelf niet aanwezig is? Is dat omdat ze bang zijn voor hun pooier, zoals zoveel mensen beweren, of ligt dat ergens anders aan?
Het antwoord op deze vraag is eigenlijk heel simpel. De meeste meiden die op de Wallen in Amsterdam werken zijn buitenlandse. De meeste komen uit Oost-Europa (Roemenië, Bulgarije en Hongarije), wat Aziatische, wat Latijns-Amerikaans en dan nog een paar Nederlandse meiden en de rest. En omdat zo'n groot deel van de prostituees niet uit Nederland vandaan komen, en daarom ook geen Nederlands spreken, weten ze simpelweg gewoon niet dat deze discussie überhaupt gaande is. En hoe kun je mee doen in een discussie als je niet eens weet dat die bestaat?
Ook de Gemeente Amsterdam heeft prostituees nooit benaderd met hun plannen of ideeën, of zelfs ook maar een reden waarom er ramen moesten sluiten. Het enige wat de prostituees weten, is dat van de één op de andere dag ramen gesloten zijn, en ze verbaasd achterblijven met de vraag waarom dit gebeurd is.
Ik geloof niet dat het 'per ongeluk' is dat de Gemeente Amsterdam de prostituees niet informeert over wat er gaande is op politiek gebied. Ik denk dat dit onderdeel is van hun geheime agenda, immers, hoe kun je dingen gaan beweren als die mensen waar je het over hebt terug kunnen praten en het geheel kunnen ontkennen, toch? En dat is nu precies wat er gaande is in Amsterdam.
Ze beweren dat de Wallen in Amsterdam vol zit met criminaliteit, zoals witwaspraktijken en mensenhandel, en dat ze van die 'foute' ondernemers af willen die criminogeen zijn. En het gevolg daarvan was dat ze ramen hebben gesloten met als excuus dat het was om 'mensenhandel en gedwongen prostitutie te bestrijden'.
De Gemeente heeft jarenlang beweerd dat 'meer dan de helft van de prostituees gedwongen worden'. Best een interessante bewering als je bedenkt dat ze er zelf nog nooit geen onderzoek naar hebben gedaan. In plaats daarvan leunde ze op de onderzoeken van de politie, die met slechts twee prostituees(!) hebben gesproken voor het onderzoek, die toevallig ook beide slachtoffer waren van mensenhandel (lees meer daarover hier).
Feit is natuurlijk, dat het onmogelijk is dat meer dan de helft van de prostituees gedwongen wordt. Daar klopt helemaal niets van, en dat weten ze ook, ze hebben alleen een excuus nodig om die ramen te sluiten voor iets anders. Maar natuurlijk werken dergelijke claims alleen als er niemand is die dit tegenspreekt (of in ieder geval erg weinig zijn). En daarom hebben ze besloten om de prostituees zelf hierover niet te informeren in hun eigen taal over deze beweringen, maar ze gewoon in het ongewisse te laten, totdat ze de ramen hebben kunnen sluiten die ze dicht willen hebben. En het heeft gewerkt, want bijna niemand protesteerde ertegen, en de paar die dat wel deden werden makkelijke het zwijgen opgelegd met of een laster campagne (ze zijn alleen bezig met hun eigen belang), of door ze simpelweg te negeren.
Sterker nog, de meeste meiden op de Wallen hebben nog steeds geen idee wat mensen voor beweringen over hen maken, en dat de Gemeente nog steeds plannen heeft om nog ramen te sluiten. Ik heb een paar keer geprobeerd om een paar van mijn collega's te overtuigen dat dit gaande was, maar ze keken me aan alsof ik compleet gek was geworden. Ze hadden er nog nooit van gehoord, laat staan dat ze er dus tegen zullen protesteren.
En als ik eerlijk ben, als ik mijn vriendje niet had gehad, zou ik in diezelfde situatie zitten, en zou ik het waarschijnlijk ook niet geloven als mensen die tegen me zouden vertellen. Dit is dan ook de reden waarom de meeste prostituees altijd zo verbaasd en vol ongeloof reageren, als ze erachter komen dat er ramen gesloten worden.
Een goed voorbeeld hiervan was recent in Utrecht, waar vorige jaar de Gemeente Utrecht een vergelijkbare tactiek gebruikte om alle ramen daar te sluiten, waardoor ineens alle 300 vrouwen daar zonder (veilige) werkplek kwamen te zitten. Hun actie om te voorkomen dat de ramen gesloten zouden worden kwam te laat, en veel prostituees werden boos en begrepen niet goed waarom de ramen ineens gesloten moesten worden.
Het is veel makkelijker om iets te bestrijden, als er niemand is die terug vecht. En dat is precies wat er nu aan de hand is in Amsterdam. De Gemeente informeert de prostituees opzettelijk niet over de beweringen die ze maken, en over de plannen die ze hebben, totdat het té laat is om er nog iets aan te doen.
Verder vertrouwen ze ook erg op het feit dat prostituees ook niet zo graag willen protesteren, aangezien ze dan hun identiteit moeten prijs geven, iets dat voor de meeste prostituees alles voor hun is.
En dat brengt ons op de tweede reden waarom prostituees niet praten. Prostitutie is nog steeds geen algemeen geaccepteerd beroep (ondanks het feit dat het wel het oudste beroep ter wereld is). En omdat het nog steeds geen algemeen geaccepteerd beroep is, verzwijgen de meeste meiden het voor hun familie en hun vrienden. En hierdoor, om te voorkomen dat hun familie en vrienden erachter komen, zijn prostituees erg gehecht aan het verborgen houden van hun identiteit.
Veel meiden zijn bang om met de media te praten, om de hele simpele reden dat ze bang zijn om ontmaskerd te worden tegenover familie en vrienden. Het is al eens eerder voorgekomen dat een prostituee bereid was om met de media te praten, waarbij de belofte was dat hun identiteit geheim zou blijven. Achteraf bleek ze echter volop en herkenbaar voor iedereen op de TV te verschijnen. Uit angst om herkend te worden zijn de meiden erg bang voor de camera's, en om niet te praten met mensen van de media, om hun identiteit te beschermen tegenover hun familie.
Daar komt nog eens bij dat het niet de eerste keer zou zijn dat het verhaal van een prostituee verdraait en verknipt wordt door de media om een heel ander verhaal te vertellen dan dat van de prostituee zelf. Door creatieve montage, kunnen mensen van de media het verhaal zo manipuleren, dat het verhaal compleet anders overkomt dan dat het is verteld. Bang dat hun verhalen door de tegenstanders van prostitutie misbruikt worden, blijven prostituees ver weg van journalisten en andere media, die ook veel hebben bij gedragen aan de massa hysterie rondom mensenhandel.
Gelukkig hebben we tegenwoordig dingen zoals internet en social media, waar meiden voor zichzelf kunnen spreken zonder dat ze hun identiteit hoeven prijs te geven. Maar natuurlijk brengt dit ook het probleem met zich mee dat je niet kunt verifiëren of iemand die beweert een prostituee te zijn, ook daadwerkelijk een prostituee is. Anti-prostitutie mensen gebruiken deze feiten om prostituees neer zetten als fakers (zoals je hier kunt lezen), en daarmee ook direct de interesse van prostituees om zich uit te spreken online te vernietigen. Immers, wat is het punt om een verhaal te vertellen, als toch niemand je verhaal gaat geloven? En dat de enige manier om te bewijzen dat je verhaal wel écht is, is door je identiteit op te geven, wat wel het laatste is wat een prostituee wilt doen.
Maar ook met mijn klanten voelt dit hetzelfde. Zo vaak krijg ik de vraag van een klant of dit beroep mijn eigen keuze was, of dat ik gedwongen werk voor een pooier. Ik antwoord altijd eerlijk dat ik dit uit eigen keuze doe. Maar zelfs dan geloven de mensen mij nog steeds niet. Ik vraag me dan ook altijd af wat het punt is om dit te vragen, als je het antwoord toch niet wilt geloven. Dit is ook exact de reden waarom ik zo lang heb gewacht om mij uit te spreken hierover online. Wat is het punt om te praten en te schrijven, als niemand je wilt geloven, en andere mensen die niet uit de prostitutie komen het altijd beter denken te weten?
Dit zijn de redenen waarom de meeste prostituees niet willen praten. Als ze praten, geloven mensen ze niet. En als er mensen zijn die je wel willen geloven, dan zijn er altijd weer mensen die beweren dat je een faker bent. Dus wat is dan het punt? Moeten wij onze identiteit prijs geven om mensen dingen te vertellen die ze achteraf vaak alsnog niet willen geloven? En waarom zouden wij praten met een overheid die niet naar ons wilt luisteren, die denkt alles beter te weten hoe wij moeten werken en moeten leven, en die met hun feiten bedenken?
Als mensen écht zo geïnteresseerd zijn om te horen wat we te zeggen hebben, kom dan maar naar ons toe. Als mensen écht naar ons willen luisteren, luister dan ook! We zijn niet moeilijk te vinden en we bijten niet (tenzij je ervoor betaalt natuurlijk). Het is makkelijker om ons te vinden, dan voor ons om jullie te vinden.
Maar als je wel bereid bent om naar een prostituee te luisteren, accepteer dan ook gewoon wat ze zegt, en ga niet denken dat je het zelf beter weet. Accepteer wat wij te zeggen hebben, de waarheid, niets meer en niets minder. Als je de waarheid niet wilt horen, kom dan ook niet naar ons toe om met ons te praten net zoals de overheid doet, maar ga dan niet beweren dat je voor ons doet, want dat doe dan je dus niet.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
Wat interessant is, is dat beide kanten dingen beweren, maar ze haast nooit met prostituees zelf praten. En waarom is dat? Hoe is het mogelijk dat in een discussie over een groep mensen, de groep mensen waarover de discussie gaat zelf niet aanwezig is? Is dat omdat ze bang zijn voor hun pooier, zoals zoveel mensen beweren, of ligt dat ergens anders aan?
Het antwoord op deze vraag is eigenlijk heel simpel. De meeste meiden die op de Wallen in Amsterdam werken zijn buitenlandse. De meeste komen uit Oost-Europa (Roemenië, Bulgarije en Hongarije), wat Aziatische, wat Latijns-Amerikaans en dan nog een paar Nederlandse meiden en de rest. En omdat zo'n groot deel van de prostituees niet uit Nederland vandaan komen, en daarom ook geen Nederlands spreken, weten ze simpelweg gewoon niet dat deze discussie überhaupt gaande is. En hoe kun je mee doen in een discussie als je niet eens weet dat die bestaat?
Ook de Gemeente Amsterdam heeft prostituees nooit benaderd met hun plannen of ideeën, of zelfs ook maar een reden waarom er ramen moesten sluiten. Het enige wat de prostituees weten, is dat van de één op de andere dag ramen gesloten zijn, en ze verbaasd achterblijven met de vraag waarom dit gebeurd is.
Ik geloof niet dat het 'per ongeluk' is dat de Gemeente Amsterdam de prostituees niet informeert over wat er gaande is op politiek gebied. Ik denk dat dit onderdeel is van hun geheime agenda, immers, hoe kun je dingen gaan beweren als die mensen waar je het over hebt terug kunnen praten en het geheel kunnen ontkennen, toch? En dat is nu precies wat er gaande is in Amsterdam.
Ze beweren dat de Wallen in Amsterdam vol zit met criminaliteit, zoals witwaspraktijken en mensenhandel, en dat ze van die 'foute' ondernemers af willen die criminogeen zijn. En het gevolg daarvan was dat ze ramen hebben gesloten met als excuus dat het was om 'mensenhandel en gedwongen prostitutie te bestrijden'.
De Gemeente heeft jarenlang beweerd dat 'meer dan de helft van de prostituees gedwongen worden'. Best een interessante bewering als je bedenkt dat ze er zelf nog nooit geen onderzoek naar hebben gedaan. In plaats daarvan leunde ze op de onderzoeken van de politie, die met slechts twee prostituees(!) hebben gesproken voor het onderzoek, die toevallig ook beide slachtoffer waren van mensenhandel (lees meer daarover hier).
Feit is natuurlijk, dat het onmogelijk is dat meer dan de helft van de prostituees gedwongen wordt. Daar klopt helemaal niets van, en dat weten ze ook, ze hebben alleen een excuus nodig om die ramen te sluiten voor iets anders. Maar natuurlijk werken dergelijke claims alleen als er niemand is die dit tegenspreekt (of in ieder geval erg weinig zijn). En daarom hebben ze besloten om de prostituees zelf hierover niet te informeren in hun eigen taal over deze beweringen, maar ze gewoon in het ongewisse te laten, totdat ze de ramen hebben kunnen sluiten die ze dicht willen hebben. En het heeft gewerkt, want bijna niemand protesteerde ertegen, en de paar die dat wel deden werden makkelijke het zwijgen opgelegd met of een laster campagne (ze zijn alleen bezig met hun eigen belang), of door ze simpelweg te negeren.
Sterker nog, de meeste meiden op de Wallen hebben nog steeds geen idee wat mensen voor beweringen over hen maken, en dat de Gemeente nog steeds plannen heeft om nog ramen te sluiten. Ik heb een paar keer geprobeerd om een paar van mijn collega's te overtuigen dat dit gaande was, maar ze keken me aan alsof ik compleet gek was geworden. Ze hadden er nog nooit van gehoord, laat staan dat ze er dus tegen zullen protesteren.
En als ik eerlijk ben, als ik mijn vriendje niet had gehad, zou ik in diezelfde situatie zitten, en zou ik het waarschijnlijk ook niet geloven als mensen die tegen me zouden vertellen. Dit is dan ook de reden waarom de meeste prostituees altijd zo verbaasd en vol ongeloof reageren, als ze erachter komen dat er ramen gesloten worden.
Een goed voorbeeld hiervan was recent in Utrecht, waar vorige jaar de Gemeente Utrecht een vergelijkbare tactiek gebruikte om alle ramen daar te sluiten, waardoor ineens alle 300 vrouwen daar zonder (veilige) werkplek kwamen te zitten. Hun actie om te voorkomen dat de ramen gesloten zouden worden kwam te laat, en veel prostituees werden boos en begrepen niet goed waarom de ramen ineens gesloten moesten worden.
Het is veel makkelijker om iets te bestrijden, als er niemand is die terug vecht. En dat is precies wat er nu aan de hand is in Amsterdam. De Gemeente informeert de prostituees opzettelijk niet over de beweringen die ze maken, en over de plannen die ze hebben, totdat het té laat is om er nog iets aan te doen.
Verder vertrouwen ze ook erg op het feit dat prostituees ook niet zo graag willen protesteren, aangezien ze dan hun identiteit moeten prijs geven, iets dat voor de meeste prostituees alles voor hun is.
En dat brengt ons op de tweede reden waarom prostituees niet praten. Prostitutie is nog steeds geen algemeen geaccepteerd beroep (ondanks het feit dat het wel het oudste beroep ter wereld is). En omdat het nog steeds geen algemeen geaccepteerd beroep is, verzwijgen de meeste meiden het voor hun familie en hun vrienden. En hierdoor, om te voorkomen dat hun familie en vrienden erachter komen, zijn prostituees erg gehecht aan het verborgen houden van hun identiteit.
Veel meiden zijn bang om met de media te praten, om de hele simpele reden dat ze bang zijn om ontmaskerd te worden tegenover familie en vrienden. Het is al eens eerder voorgekomen dat een prostituee bereid was om met de media te praten, waarbij de belofte was dat hun identiteit geheim zou blijven. Achteraf bleek ze echter volop en herkenbaar voor iedereen op de TV te verschijnen. Uit angst om herkend te worden zijn de meiden erg bang voor de camera's, en om niet te praten met mensen van de media, om hun identiteit te beschermen tegenover hun familie.
Daar komt nog eens bij dat het niet de eerste keer zou zijn dat het verhaal van een prostituee verdraait en verknipt wordt door de media om een heel ander verhaal te vertellen dan dat van de prostituee zelf. Door creatieve montage, kunnen mensen van de media het verhaal zo manipuleren, dat het verhaal compleet anders overkomt dan dat het is verteld. Bang dat hun verhalen door de tegenstanders van prostitutie misbruikt worden, blijven prostituees ver weg van journalisten en andere media, die ook veel hebben bij gedragen aan de massa hysterie rondom mensenhandel.
Gelukkig hebben we tegenwoordig dingen zoals internet en social media, waar meiden voor zichzelf kunnen spreken zonder dat ze hun identiteit hoeven prijs te geven. Maar natuurlijk brengt dit ook het probleem met zich mee dat je niet kunt verifiëren of iemand die beweert een prostituee te zijn, ook daadwerkelijk een prostituee is. Anti-prostitutie mensen gebruiken deze feiten om prostituees neer zetten als fakers (zoals je hier kunt lezen), en daarmee ook direct de interesse van prostituees om zich uit te spreken online te vernietigen. Immers, wat is het punt om een verhaal te vertellen, als toch niemand je verhaal gaat geloven? En dat de enige manier om te bewijzen dat je verhaal wel écht is, is door je identiteit op te geven, wat wel het laatste is wat een prostituee wilt doen.
Maar ook met mijn klanten voelt dit hetzelfde. Zo vaak krijg ik de vraag van een klant of dit beroep mijn eigen keuze was, of dat ik gedwongen werk voor een pooier. Ik antwoord altijd eerlijk dat ik dit uit eigen keuze doe. Maar zelfs dan geloven de mensen mij nog steeds niet. Ik vraag me dan ook altijd af wat het punt is om dit te vragen, als je het antwoord toch niet wilt geloven. Dit is ook exact de reden waarom ik zo lang heb gewacht om mij uit te spreken hierover online. Wat is het punt om te praten en te schrijven, als niemand je wilt geloven, en andere mensen die niet uit de prostitutie komen het altijd beter denken te weten?
Dit zijn de redenen waarom de meeste prostituees niet willen praten. Als ze praten, geloven mensen ze niet. En als er mensen zijn die je wel willen geloven, dan zijn er altijd weer mensen die beweren dat je een faker bent. Dus wat is dan het punt? Moeten wij onze identiteit prijs geven om mensen dingen te vertellen die ze achteraf vaak alsnog niet willen geloven? En waarom zouden wij praten met een overheid die niet naar ons wilt luisteren, die denkt alles beter te weten hoe wij moeten werken en moeten leven, en die met hun feiten bedenken?
Als mensen écht zo geïnteresseerd zijn om te horen wat we te zeggen hebben, kom dan maar naar ons toe. Als mensen écht naar ons willen luisteren, luister dan ook! We zijn niet moeilijk te vinden en we bijten niet (tenzij je ervoor betaalt natuurlijk). Het is makkelijker om ons te vinden, dan voor ons om jullie te vinden.
Maar als je wel bereid bent om naar een prostituee te luisteren, accepteer dan ook gewoon wat ze zegt, en ga niet denken dat je het zelf beter weet. Accepteer wat wij te zeggen hebben, de waarheid, niets meer en niets minder. Als je de waarheid niet wilt horen, kom dan ook niet naar ons toe om met ons te praten net zoals de overheid doet, maar ga dan niet beweren dat je voor ons doet, want dat doe dan je dus niet.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
Het is bijna weer tijd om te gaan stemmen voor het Europese parlement, dus zijn de politieke partijen volop bezig met hun marketing campagnes om een verschil te maken in het meer dan 750 zetels tellende Europese parlement. Het Europese parlement is echter niet heel erg populair momenteel in Europa. Er zijn simpelweg te veel politici, van te veel verschillende landen, die beslissingen maken over dingen waar mensen vaak niet om gevraagd hebben. Een paar voorbeelden daarvan zijn de Europese grondwet (waar veel mensen tegen hebben gestemd, maar het desondanks werd ingevoerd), het lenen van geld aan andere Europese lidstaten in geldnood (waar ook veel mensen het niet mee eens waren), en natuurlijk het Honeyball rapport dat nog niet zo lang geleden werd aangenomen in het Europese parlement.
Het Honeyball rapport is een resolutie die de lidstaten adviseert (de Europese Unie kan hier geen wetten van maken) om het Zweedse prostitutiemodel in te voeren. Het komt van een Britse dame, Mary Honeyball, en zegt eigenlijk gewoon dat alle lidstaten in Europa hoerenlopen strafbaar zouden moeten stellen. Deze wet is al in 1999 in Zweden ingevoerd, en is recentelijke erg populair geworden onder andere Europese landen, waaronder Nederland, die er zelf ook aan zitten te denken om dit model over te nemen.
Het idee achter dit model is even simpel als dat het naïef is, om mensenhandel en gedwongen prostitutie te bestrijden, halen we gewoon de vraag ernaar weg, en dan is het probleem opgelost. De grote fout is natuurlijk het idee dat als je dingen illegaal maakt dat het dan wel automatisch stopt. Prostitutie is niet voor niets het oudste beroep ter wereld, omdat het niet uitmaakt wat je doet, er altijd vraag naar zal zijn.
Denk maar eens na, heeft de in de jaren '30 in Amerika mensen doen stoppen met alcohol te drinken? Nee, sterker nog, het enige wat de drooglegging heeft gedaan, is dat alcohol drinken ondergronds ging, waar de politie ze niet konden vinden, en daardoor trok het zelfs criminaliteit aan (zoals Al Capone) die daar de macht grepen. Kortom, iets strafbaar of illegaal maken trekt alleen maar criminaliteit aan.
Maar aangezien het idee van het Zweedse prostitutiemodel gebaseerd is op het redden van vrouwen van gedwongen prostitutie en mensenhandel, rijst natuurlijk de vraag waarom dit dan zou helpen? Want bezoeken mensen nu geen prostituees meer sinds het illegaal is in Zweden? Nee! Sterker nog, dagelijks bezoeken mensen nog steeds prostituees, ze doen dit alleen uit zicht van de politie en andere autoriteiten, waardoor het onveiliger is voor zowel de prostituee als de klant.
Sterker nog, het Zweedse prostitutiemodel maakt het alleen maar makkelijker voor criminelen om grip hierop te krijgen, aangezien alles uit het zicht van de politie gebeurd, en daarom prostituees eerder in gevaar kunnen komen om slachtoffer te worden van gedwongen prostitutie en mensenhandel.
Dus zoals je kunt zien, bereikt het Zweedse prostitutiemodel het tegenovergestelde van wat het beloofd. Het helpt geen enkel slachtoffer, aangezien het allemaal nu uit het zicht van de politie gebeurd. En het bestrijd dus ook geen mensenhandel, sterker nog, het maakt het alleen nog maar makkelijker. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het Zweedse prostitutiemodel mensenhandel beschermd!
Dachten die mensen die met het idee van het Zweedse prostitutiemodel kwamen nou écht dat een pooier zijn hoer vrijuit zou laten gaan, simpelweg omdat hoerenlopen strafbaar zou zijn? Deze pooiers zijn criminelen, het hele punt van crimineel zijn draait om het feit dat ze niet bang zijn dingen te doen die illegaal zijn! Dachten ze nou echt dat zo'n pooier tegen zo'n meisje die gedwongen wordt zou zeggen: 'Oh jee, nu zullen er vast geen klanten meer komen. Misschien is het toch maar beter dat je naar huis gaat. Maar euh... even goede vrienden, toch?'
Natuurlijk niet! Die pooiers hebben net gewoon een vrijkaart gekregen door die domme politici om te doen wat ze willen, omdat niemand ze meer kan vinden, omdat het illegaal is! Net zoals de drooglegging mensen van de maffia aantrok, zo trekt het Zweedse model ook pooiers aan. Het enige wat hebben bereikt is dat de werksituatie voor de prostituees er slechter op is geworden. Ze krijgen geen bescherming van de politie, aangezien iedere klant die naar ze toekomt dan automatisch gearresteerd zou worden, omdat het illegaal is.
En het weerhoud zeker geen mensen ervan om een prostituee te bezoeken. Alleen omdat je iets illegaal maakt, betekent dat nog niet dat mensen het niet meer zullen doen, hoe vaak moet de geschiedenis zich herhalen voordat mensen dat eindelijk door hebben! Die mensen die naar prostituees gaan die zijn er nog steeds, alleen nu doen ze het dus illegaal, onveilig en op gevaarlijke plekken op straat.
Ik weet dat er meiden in Nederland zijn die in de illegale prostitutie werken en dat zij er geen problemen ervaren. Ze werken veilig, en ze hebben plezier in hun beroep. Ik ken echter ook meiden in Italië, waar prostitutie niet legaal is en daar zijn de dames niet veilig. Die meiden die moeten van plaats naar plaats trekken door het hele land, omdat als ze té lang op één plek blijven, pooiers ze in hun macht proberen te krijgen, en ze dwingen om hun geld te betalen voor bescherming, die ze niet eens willen hebben. Die pooiers zijn bepaald niet bang om geweld te gebruiken, en het is een goed voorbeeld van waarom weken in illegale prostitutie niet zo veilig is als werken in een land waar het wel legaal is, de prostituees rechten hebben en beschermd worden door de politie en andere autoriteiten.
Het Zweedse prostitutiemodel maakt het ook nog eens moeilijker voor slachtoffers van gedwongen prostitutie of mensenhandel om hulp te krijgen, aangezien het allemaal uit het zicht en uit het bereik van de politie plaats vindt. Het maakt het werk voor vrijwillige prostituees ook gevaarlijker, en zij kunnen zelf ook nog weer slachtoffer worden van mensenhandel, door de afwezigheid van de politie, en het maakt het ook nog eens gevaarlijker voor de klant, die nu te maken krijgt met pooiers in plaats van de politie.
Gefeliciteerd Zweden, je hebt net een hele nieuwe branche ingepakt en al in de handen geduwd van criminelen, die nu vrouwen het slachtoffer maken van datgene waarvan jullie hen van wilde beschermen!
Je begint je misschien af te vragen wie met het idee van het Zweedse prostitutiemodel is gekomen? Waren het pooiers, die ook het andere deel van de prostitutie in hun handen wilde krijgen? Waren het mannelijke politici die opgewonden raken van wanhopige vrouwen, als een soort sadistisch spelletje, wanneer ze er seks mee hebben? Nee, het was een feministische groep vrouwen die sterk voorstander waren van dit Zweedse prostitutiemodel, omdat in hun ogen alle prostitutie per definitie vernederend is voor vrouwen. Feminisme op zich is een groeiend kankergezwel geworden voor prostitutie al vanaf het moment dat 'meisjes proberen te redden uit de prostitutie', maar ze nooit hebben gevraagd of die meiden überhaupt wel geholpen willen worden in de eerste plaats. Er zijn vandaag de dag nog vele van dit soort feministen, die sterk voorstander zijn van het Zweedse prostitutiemodel, zoals Rachel Moran in Ierland of Renate van der Zee in Nederland zelf. Ze krijgen daarbij vaak hulp vanuit de media, zoals bijvoorbeeld Opzij, een feministisch Nederlands blad waarin niet verrassend Renate van der Zee regelmatig een column in mag schrijven.
Ook vandaag probeerde Opzij het debat over prostitutie weer te beïnvloeden, met een artikel dat het weer alleen maar heeft over de negatieve kanten van prostitutie, in plaats van (de veel grotere) positieve kant ervan. Een goed voorbeeld daarvan kun je hier vinden, waar er wordt beweerd dat één prostituee wel 21.800 dollar verdient voor haar pooier. Een vreemd iets als je het mij vraagt, want prostituees verdienen veel meer dan 22.000 dollar per jaar. Als dat het enige was wat we hiermee zouden verdienen, dan deed ik dit werk allang niet meer.
Maar denk er ook eens even over na. Als één zo'n meid maar 21.800 dollar per jaar verdiend, waarvan alles naar haar pooier toe gaat, zoals in het artikel staat, van welk geld kan die pooier dan al die mooie auto's, bling bling en appartementen betalen? Zelfs al heeft hij 3 of 4 meiden voor hem werken, dan zou het nog jaren duren voordat hij dit soort dingen kan betalen, en dat staat in groot contrast met de verhalen die je vaak in de media hoort, dat gedwongen prostituees duizenden euro's per dag zouden verdienen. Of betekent het soms dat deze prostituees slechts 22 dagen per jaar werken of zo?
Als ik maar 22.000 dollar per jaar zou verdienen, zou ik niet eens genoeg overhouden om van te leven, zoals mijn huur voor mijn appartement, mijn werkplek, voedsel, kleding etc. Als dit dus is hoeveel die pooier verdiend hiermee, vraag ik mij af waar hij het geld dan vandaan haalt om zichzelf te onderhouden, en daarnaast ook nog geld over houdt om al die andere dure spullen van te kopen?
Maar natuurlijk zijn feministen lang niet de enige groep die dit prostitutiemodel ondersteunen. Ook christelijke groeperingen, die van oudsher als tegen prostitutie zijn, steunen dit model. Een goed voorbeeld hiervan komt van de ChristenUnie, die recentelijk 10 punten lanceerde die mensenhandel zou moeten bestrijden, waarin ze zelf al aangeven tegen prostitutie te zijn, en tegelijkertijd toch het Zweedse model promoten, onder het mom van mensenhandel bestrijden. Het is een gezamenlijk doel van feministen en christenen om hoerenlopen te verbieden, en daarmee indirect prostitutie illegaal te maken. Niet in de hoop om gedwongen vrouwen te redden, maar om een einde te maken aan prostitutie zelf.
Natuurlijk is het gewoon naïef om te denken dat je prostitutie kunt stoppen, zoals ik al zei aan het begin van deze post, is dit het oudste beroep ter wereld. Wat wel vreemd is, is ondanks het feit dat dit het oudste beroep ter wereld is, het tevens ook het laatste beroep ter wereld is dat door landen gezien wordt als legaal beroep, en daarmee ook het laatste beroep is dat veilige, gereguleerde werkomstandigheden zal krijgen.
De feministen en christenen die dit Zweedse prostitutiemodel steunen, of eigenlijk iedereen die dit Zweedse model steunt, kan gezien worden als iemand die mensenhandel steunt, door prostituees ondergronds te dwingen, waar criminelen makkelijk macht over hen kunnen krijgen zonder de aanwezigheid van politie.
Christenen en feministen zullen vaak mensen bang proberen te maken om voor het Zweedse model te stemmen, door hoge cijfers van mensenhandel en gedwongen prostitutie te gebruiken en met verzonnen verhaaltjes. Ze manipuleren het debat rondom prostitutie, stigmatiseren prostituees als slachtoffers, en als naïeve, domme meisjes die niet voor dit beroep hebben gekozen maar zo dom waren om in een smoesje te trappen, met maar één reden, om de prostitutie kapot te krijgen.
De veiligheid van de vrouwen die in de prostitutie werken maakt ze geen bal uit, het enige waar ze geïnteresseerd in zijn is om het kapot te krijgen, zelfs als dat betekent dat onschuldige vrouwen slachtoffer zullen worden van gedwongen prostitutie, als dat hun verhaal helpt. Zij steunen mensenhandel, terwijl ze vermomd zijn als de redders van prostituees, terwijl ze aan de andere kant ons de afgrond in duwen.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
Het Honeyball rapport is een resolutie die de lidstaten adviseert (de Europese Unie kan hier geen wetten van maken) om het Zweedse prostitutiemodel in te voeren. Het komt van een Britse dame, Mary Honeyball, en zegt eigenlijk gewoon dat alle lidstaten in Europa hoerenlopen strafbaar zouden moeten stellen. Deze wet is al in 1999 in Zweden ingevoerd, en is recentelijke erg populair geworden onder andere Europese landen, waaronder Nederland, die er zelf ook aan zitten te denken om dit model over te nemen.
Het idee achter dit model is even simpel als dat het naïef is, om mensenhandel en gedwongen prostitutie te bestrijden, halen we gewoon de vraag ernaar weg, en dan is het probleem opgelost. De grote fout is natuurlijk het idee dat als je dingen illegaal maakt dat het dan wel automatisch stopt. Prostitutie is niet voor niets het oudste beroep ter wereld, omdat het niet uitmaakt wat je doet, er altijd vraag naar zal zijn.
Denk maar eens na, heeft de in de jaren '30 in Amerika mensen doen stoppen met alcohol te drinken? Nee, sterker nog, het enige wat de drooglegging heeft gedaan, is dat alcohol drinken ondergronds ging, waar de politie ze niet konden vinden, en daardoor trok het zelfs criminaliteit aan (zoals Al Capone) die daar de macht grepen. Kortom, iets strafbaar of illegaal maken trekt alleen maar criminaliteit aan.
Maar aangezien het idee van het Zweedse prostitutiemodel gebaseerd is op het redden van vrouwen van gedwongen prostitutie en mensenhandel, rijst natuurlijk de vraag waarom dit dan zou helpen? Want bezoeken mensen nu geen prostituees meer sinds het illegaal is in Zweden? Nee! Sterker nog, dagelijks bezoeken mensen nog steeds prostituees, ze doen dit alleen uit zicht van de politie en andere autoriteiten, waardoor het onveiliger is voor zowel de prostituee als de klant.
Sterker nog, het Zweedse prostitutiemodel maakt het alleen maar makkelijker voor criminelen om grip hierop te krijgen, aangezien alles uit het zicht van de politie gebeurd, en daarom prostituees eerder in gevaar kunnen komen om slachtoffer te worden van gedwongen prostitutie en mensenhandel.
Dus zoals je kunt zien, bereikt het Zweedse prostitutiemodel het tegenovergestelde van wat het beloofd. Het helpt geen enkel slachtoffer, aangezien het allemaal nu uit het zicht van de politie gebeurd. En het bestrijd dus ook geen mensenhandel, sterker nog, het maakt het alleen nog maar makkelijker. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het Zweedse prostitutiemodel mensenhandel beschermd!
Dachten die mensen die met het idee van het Zweedse prostitutiemodel kwamen nou écht dat een pooier zijn hoer vrijuit zou laten gaan, simpelweg omdat hoerenlopen strafbaar zou zijn? Deze pooiers zijn criminelen, het hele punt van crimineel zijn draait om het feit dat ze niet bang zijn dingen te doen die illegaal zijn! Dachten ze nou echt dat zo'n pooier tegen zo'n meisje die gedwongen wordt zou zeggen: 'Oh jee, nu zullen er vast geen klanten meer komen. Misschien is het toch maar beter dat je naar huis gaat. Maar euh... even goede vrienden, toch?'
Natuurlijk niet! Die pooiers hebben net gewoon een vrijkaart gekregen door die domme politici om te doen wat ze willen, omdat niemand ze meer kan vinden, omdat het illegaal is! Net zoals de drooglegging mensen van de maffia aantrok, zo trekt het Zweedse model ook pooiers aan. Het enige wat hebben bereikt is dat de werksituatie voor de prostituees er slechter op is geworden. Ze krijgen geen bescherming van de politie, aangezien iedere klant die naar ze toekomt dan automatisch gearresteerd zou worden, omdat het illegaal is.
En het weerhoud zeker geen mensen ervan om een prostituee te bezoeken. Alleen omdat je iets illegaal maakt, betekent dat nog niet dat mensen het niet meer zullen doen, hoe vaak moet de geschiedenis zich herhalen voordat mensen dat eindelijk door hebben! Die mensen die naar prostituees gaan die zijn er nog steeds, alleen nu doen ze het dus illegaal, onveilig en op gevaarlijke plekken op straat.
Ik weet dat er meiden in Nederland zijn die in de illegale prostitutie werken en dat zij er geen problemen ervaren. Ze werken veilig, en ze hebben plezier in hun beroep. Ik ken echter ook meiden in Italië, waar prostitutie niet legaal is en daar zijn de dames niet veilig. Die meiden die moeten van plaats naar plaats trekken door het hele land, omdat als ze té lang op één plek blijven, pooiers ze in hun macht proberen te krijgen, en ze dwingen om hun geld te betalen voor bescherming, die ze niet eens willen hebben. Die pooiers zijn bepaald niet bang om geweld te gebruiken, en het is een goed voorbeeld van waarom weken in illegale prostitutie niet zo veilig is als werken in een land waar het wel legaal is, de prostituees rechten hebben en beschermd worden door de politie en andere autoriteiten.
Het Zweedse prostitutiemodel maakt het ook nog eens moeilijker voor slachtoffers van gedwongen prostitutie of mensenhandel om hulp te krijgen, aangezien het allemaal uit het zicht en uit het bereik van de politie plaats vindt. Het maakt het werk voor vrijwillige prostituees ook gevaarlijker, en zij kunnen zelf ook nog weer slachtoffer worden van mensenhandel, door de afwezigheid van de politie, en het maakt het ook nog eens gevaarlijker voor de klant, die nu te maken krijgt met pooiers in plaats van de politie.
Gefeliciteerd Zweden, je hebt net een hele nieuwe branche ingepakt en al in de handen geduwd van criminelen, die nu vrouwen het slachtoffer maken van datgene waarvan jullie hen van wilde beschermen!
Je begint je misschien af te vragen wie met het idee van het Zweedse prostitutiemodel is gekomen? Waren het pooiers, die ook het andere deel van de prostitutie in hun handen wilde krijgen? Waren het mannelijke politici die opgewonden raken van wanhopige vrouwen, als een soort sadistisch spelletje, wanneer ze er seks mee hebben? Nee, het was een feministische groep vrouwen die sterk voorstander waren van dit Zweedse prostitutiemodel, omdat in hun ogen alle prostitutie per definitie vernederend is voor vrouwen. Feminisme op zich is een groeiend kankergezwel geworden voor prostitutie al vanaf het moment dat 'meisjes proberen te redden uit de prostitutie', maar ze nooit hebben gevraagd of die meiden überhaupt wel geholpen willen worden in de eerste plaats. Er zijn vandaag de dag nog vele van dit soort feministen, die sterk voorstander zijn van het Zweedse prostitutiemodel, zoals Rachel Moran in Ierland of Renate van der Zee in Nederland zelf. Ze krijgen daarbij vaak hulp vanuit de media, zoals bijvoorbeeld Opzij, een feministisch Nederlands blad waarin niet verrassend Renate van der Zee regelmatig een column in mag schrijven.
Ook vandaag probeerde Opzij het debat over prostitutie weer te beïnvloeden, met een artikel dat het weer alleen maar heeft over de negatieve kanten van prostitutie, in plaats van (de veel grotere) positieve kant ervan. Een goed voorbeeld daarvan kun je hier vinden, waar er wordt beweerd dat één prostituee wel 21.800 dollar verdient voor haar pooier. Een vreemd iets als je het mij vraagt, want prostituees verdienen veel meer dan 22.000 dollar per jaar. Als dat het enige was wat we hiermee zouden verdienen, dan deed ik dit werk allang niet meer.
Maar denk er ook eens even over na. Als één zo'n meid maar 21.800 dollar per jaar verdiend, waarvan alles naar haar pooier toe gaat, zoals in het artikel staat, van welk geld kan die pooier dan al die mooie auto's, bling bling en appartementen betalen? Zelfs al heeft hij 3 of 4 meiden voor hem werken, dan zou het nog jaren duren voordat hij dit soort dingen kan betalen, en dat staat in groot contrast met de verhalen die je vaak in de media hoort, dat gedwongen prostituees duizenden euro's per dag zouden verdienen. Of betekent het soms dat deze prostituees slechts 22 dagen per jaar werken of zo?
Als ik maar 22.000 dollar per jaar zou verdienen, zou ik niet eens genoeg overhouden om van te leven, zoals mijn huur voor mijn appartement, mijn werkplek, voedsel, kleding etc. Als dit dus is hoeveel die pooier verdiend hiermee, vraag ik mij af waar hij het geld dan vandaan haalt om zichzelf te onderhouden, en daarnaast ook nog geld over houdt om al die andere dure spullen van te kopen?
Maar natuurlijk zijn feministen lang niet de enige groep die dit prostitutiemodel ondersteunen. Ook christelijke groeperingen, die van oudsher als tegen prostitutie zijn, steunen dit model. Een goed voorbeeld hiervan komt van de ChristenUnie, die recentelijk 10 punten lanceerde die mensenhandel zou moeten bestrijden, waarin ze zelf al aangeven tegen prostitutie te zijn, en tegelijkertijd toch het Zweedse model promoten, onder het mom van mensenhandel bestrijden. Het is een gezamenlijk doel van feministen en christenen om hoerenlopen te verbieden, en daarmee indirect prostitutie illegaal te maken. Niet in de hoop om gedwongen vrouwen te redden, maar om een einde te maken aan prostitutie zelf.
Natuurlijk is het gewoon naïef om te denken dat je prostitutie kunt stoppen, zoals ik al zei aan het begin van deze post, is dit het oudste beroep ter wereld. Wat wel vreemd is, is ondanks het feit dat dit het oudste beroep ter wereld is, het tevens ook het laatste beroep ter wereld is dat door landen gezien wordt als legaal beroep, en daarmee ook het laatste beroep is dat veilige, gereguleerde werkomstandigheden zal krijgen.
De feministen en christenen die dit Zweedse prostitutiemodel steunen, of eigenlijk iedereen die dit Zweedse model steunt, kan gezien worden als iemand die mensenhandel steunt, door prostituees ondergronds te dwingen, waar criminelen makkelijk macht over hen kunnen krijgen zonder de aanwezigheid van politie.
Christenen en feministen zullen vaak mensen bang proberen te maken om voor het Zweedse model te stemmen, door hoge cijfers van mensenhandel en gedwongen prostitutie te gebruiken en met verzonnen verhaaltjes. Ze manipuleren het debat rondom prostitutie, stigmatiseren prostituees als slachtoffers, en als naïeve, domme meisjes die niet voor dit beroep hebben gekozen maar zo dom waren om in een smoesje te trappen, met maar één reden, om de prostitutie kapot te krijgen.
De veiligheid van de vrouwen die in de prostitutie werken maakt ze geen bal uit, het enige waar ze geïnteresseerd in zijn is om het kapot te krijgen, zelfs als dat betekent dat onschuldige vrouwen slachtoffer zullen worden van gedwongen prostitutie, als dat hun verhaal helpt. Zij steunen mensenhandel, terwijl ze vermomd zijn als de redders van prostituees, terwijl ze aan de andere kant ons de afgrond in duwen.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
De laatste tijd heb ik veel geschreven over politiek, regelgeving en de anti-mensenhandel propaganda. Het is één van die dingen waar ik me verplicht over voel om over te schrijven en ook over wil schrijven, aangezien er zo veel in die discussie gebeurd waar ik de waarheid over kwijt wil. Maar tegelijkertijd wil ik ook dingen schrijven vanuit mijn perspectief als prostituee, gewoon over hoe deze branche in elkaar zit, en hoe het is om prostituee te zijn, om op die manier meer bewustwording te creëren over deze branche. Maar ik vind het moeilijk om dingen over mezelf te schrijven, aangezien dingen die voor mijn lezers misschien heel vreemd of interessant lijken, voor mij eigenlijk heel normaal zijn. Daarom vind ik het wel prettig als mensen soms laten weten waar ze graag meer over willen horen. Deze post is op aanvraag van één van mijn lezers die een vraag had. Zijn vraag was: 'Hoe ziet een gemiddelde dag voor jouw eruit?' Dus hier gaat ie:
Meestal sta ik op zo tussen 12 en 2 uur 's middags. Ik drink eerst wat koffie, want zonder koffie functioneer ik gewoon niet, terwijl ik wat TV kijk. Ik heb een sataliet waarmee ik de Roemeense televisie kan ontvangen, aangezien ze op de Nederlandse zenders veel te snel voor me praten om het te kunnen begrijpen. Daarna begin ik meestal het huis wat op te ruimen en schoon te maken, de gebruikelijke dingen, stofzuigen etc. Zo breng ik meestal mijn middagen door tot mij vriendje thuis komt van zijn werk.
Meestal gaan we nadat hij thuis is gekomen boodschappen doen, of in de zomer een terrasje pakken om wat te drinken. Soms is het gewoon alleen mij met mijn vriendje, maar we spreken ook regelmatig wel eens af met andere meiden van het werk om daar een kopje koffie of ijsthee te drinken. De meeste van mijn vriendinnen van werk zijn Roemeens of Bulgaarse, maar ook als we alleen maar met Roemeense meiden zijn, spreken we Engels zodat mijn vriendje het gesprek ook kan volgen.
Rond 6 of 7 uur zijn we dan meestal weer thuis en hebben we wat tijd voor elkaar, voordat mijn vriendje het eten begint klaar te maken. Dit is voor mij meestal het tijdstip dat ik met mij make-up voor werk begin. We eten meestal rond 8 uur, terwijl naar de Nederlandse TV kijken of soms een film, afhankelijk van waar we zin in hebben.
Rond 9 uur ga ik naar de raamexploitant toe om voor mijn kamer te betalen en de sleutel op te halen. Soms kom ik onderweg een collega tegen van het werk en stoppen we even om te praten. Ik ben meestal rond half tien op het kantoor van de raamexploitant om mijn sleutel op te halen. Op het kantoor moet ik iedere dag mijn paspoort laten zien, tezamen met mijn KVK registratie, werkvergunning etc. Meestal klets ik daar even bij met de mensen van het kantoor, en de meiden die er op dat moment zijn, voordat ik weer naar buiten ga om naar mijn werkplek toe te gaan.
Ook onderweg naar mijn werkplek stop ik soms even om met één van de andere meiden te praten. Daarna ga ik bij mijn werkplek naar binnen, en dan haal ik eerst mijn spullen uit de kast op mijn kamer. Dit zijn dingen zoals mijn kostuum, mijn werkschoenen, condooms, haar styling producten, parfums etc. Daarna ga ik meestal even op het bed zitten om eerst een sigaretje te doen, een beetje te ontspannen, soms komt één van mijn collega's naast mij naar binnen om even een praatje te maken.
Daarna begin ik me meestal om te kleden, en begin ik mijn haar te doen. Als ik klaar ben met het stylen van mijn haar, wat meestal zo rond 10 uur is, dan doe ik de gordijnen open om te beginnen met werken.
Iedere dag op werk is anders. Nadat ik de gordijnen open heb gedaan kijk ik meestal eerst even rond om te kijken wat voor mensen er buiten rond lopen. Soms krijg ik al direct een klant, soms duurt het land, een half uur, een uur, soms duurt het zelfs wel anderhalf uur voordat de eerste klant naar binnen komt. Als ik achter het raam sta rook ik meestal een sigaret, of ik drink iets, een flesje water of een blikje Red Bull.
Eigenlijk draait een groot deel van mijn werk om wachten, dus om niet verveeld te raken bel ik meestal één van mijn collega's op om met hen een beetje te kletsen. Veel mensen denken dat we aan de telefoon staan te praten met onze pooiers, maar dat is echt meer een mythe. Denk er maar eens over na, als jij de hele dag op je werk zou moeten staan, en een hele dag niets te doen hebt, zou jij dan niet met iemand willen kletsen om de tijd een beetje te doden? Nou, wij zijn daar niet anders in, dus bellen we met elkaar.
Het idee dat prostituees altijd aan de telefoon zitten met hun pooier is ook een beetje vreemd overigens, aangezien wanneer je aan de telefoon zit, de klanten meestal niet naar je toe komen, omdat ze denken dat je druk bezig bent aan de telefoon. Dus als je echt voor een pooier zou werken, zou hij niet willen dat hij de hele avond met jouw aan de telefoon zit, omdat je op die manier veel klanten laat lopen.
En soms bel ik ook wel eens met mijn vriendje als ik me verhaal, om gewoon met hem te praten. Niet omdat hij m'n pooier is of zo, of omdat hij me loopt te controleren hoeveel geld ik verdien, maar simpelweg omdat ik me verveel en met hem wil praten. En als één van mijn collega's naast me geen klanten heeft, ga ik ook wel eens naar hen toe, of komen ze naar mij toe om te praten, en dan staan we met z'n tweeën achter één raam.
Soms komen er dan ook wel eens mensen naar ons toe die een trio met ons willen doen, of twee mensen die allebei met één van ons naar binnen willen, en dan werken we op die manier.
Op het werk krijg ik veel mensen aan de deur. Soms zijn het mensen die ik niet naar binnen wil laten, omdat ik niet met dat soort mensen wil werken, om wat voor reden dan ook. Veel van die soort mensen zijn Marokkaanse jongens, die een slechte reputatie hebben om extreem agressief te zijn tegen prostituees, waar ik zelf een paar keer ervaring mee heb gehad. Het is niets tegen Marokkaanse mensen, maar veel te veel meiden hebben al slechte ervaringen met hen gehad, waaronder mijzelf, dus daarom laten veel meiden hun niet naar binnen. Natuurlijk zijn er ook wat andere groepen die een slechte reputatie hebben waarom meiden ze niet binnen laten, maar de Marokkaanse jongens zijn wel de beruchtste. Soms blijven ze voor je deur hangen, in de hoop dat je ze toch binnen laat, maar meestal na een tijdje gaan ze wel weg als ze zich realiseren dat je ze toch niet binnen gaat laten.
De mensen waarmee ik wel wil werken daar doe ik mijn deur voor open als ze naar met toe komen, en dan beginnen ze me dingen te vragen. Mensen vragen me hoeveel het kost, wat ik hiervoor doe, hoeveel tijd ze ervoor krijgen, waar ik vandaan kom. Soms lopen mensen gewoon weg daarna en ga ze naar het meisje naast me om dezelfde vragen te stellen, soms komt die persoon naar binnen bij me.
Vaak proberen mensen te onderhandelen voor een lagere prijs, maar dan vertel ik ze dat ik niet voor onder de 50 Euro werk, omdat dat de minimumprijs is. Soms accepteren ze dat, anderen niet en die zie ik dan ook de hele avond rondlopen in een poging om ergens te onderhandelen voor een lagere prijs. Vooral in het weekend zijn er veel mensen die proberen te onderhandelen voor een lagere prijs, omdat ze vaak al veel geld hebben uitgegeven in de bar en in de coffeeshop, en je hebt dan meer mensen rondlopen die de hele avond bij een meisje naar binnen proberen te komen voor onder de 50 Euro, omdat ze niet meer geld hebben.
Tussen 2 en 5 uur wordt het langzaam aan rustiger in de straat omdat mensen naar huis gaan. Langzaam zie je dan één voor één de dames die op de Wallen werken naar huis toe gaan. Soms komen ze even naar me toe om een praatje te maken over het werk, over hoe goed of slecht het werk ging, afhankelijk van hoe de avond is verlopen. Als het werk slecht is, dan zie je veel meiden al vroeg naar huis vertrekken, soms zelfs al rond 11 of 12 uur. Ik denk niet dat als je gedwongen zou worden door een pooier, dat hij die meiden zo vroeg naar huis zou laten gaan, en toch blijven de meeste meiden niet de hele avond staan als het werk slecht gaat.
Er is geen enkel meisje dat ik ken, dat nog nooit een keertje eerder naar huis is gegaan omdat het werk tegen zat. Dus als mensen me dan vragen hoe ik weet dat er zo weinig meiden gedwongen worden, vraag ik ze altijd waarom die meiden dan eerder naar huis gaan als het werk slecht gaat. Zouden ze niet door hun pooier gedwongen moeten worden om de hele avond door te werken?
Als ik erg moet ben of me slecht voel, ga ik ook eerder naar huid. Zo niet, dan probeer ik zoveel mogelijk te werken als ik kan, totdat het rustig begint te worden op straat, en ik geen geld meer kan verdienen met klanten. Dat hoeft niet te betekenen dat er geen mensen meer in de straten lopen, maar dat zijn dan meestal de mensen die niet eens de minimumprijs willen betalen van 50 Euro, of mensen die ik niet naar binnen wil nemen, en je ziet ook veel van dezelfde mensen die er iedere avond weer staan, die geen meid naar binnen wil laten, omdat iedereen weet dat die mensen problemen met zich mee brengen.
Dan doe ik het gordijn dicht, kleed ik me om, doe ik mijn spullen terug in de kast en laat ik mijn sleutel achter in een doos die de mensen van mijn kantoor later weer op komen pikken.
Als ik naar huis toe loop lopen er meestal wel wat mannen achter me aan die met me willen praten, dat doen ze bij alle meiden. Sommige Marokkanen achtervolgen je om je te beroven van het geld wat je die avond hebt verdient, omdat ze weten dat je veel geld verdiend, en dan wachten ze tot de meiden klaar zijn met werken om ze te beroven. Een paar maanden geleden bijvoorbeeld kwam er zo'n Marokkaan achter me aan en hij zei dat ik hem 120 Euro moest geven omdat hij geen geld had en 'het is toch weinig geld voor jouw'.
Gelukkig ben ik nog nooit beroofd, en weet ik hoe ik mezelf moet beschermen. Andere meiden zijn wat banger hiervoor, en daarom komt hun vriendje hen ophalen, wat andere mensen natuurlijk weer zien als een pooier die zijn hoer op komt halen, maar dat is niet het geval.
Als ik thuis kom rook ik een sigaretje, drink ik wat, daarna doe ik mijn make-up af en neem ik een douche, waarna ik in bed duik. En dat is zo'n beetje hoe iedere dag zich herhaald, iedere dag weer, totdat ik mijn vrije dag heb waarop ik niet hoef te werken.
Dus dat is zo'n beetje zoals een gemiddelde dag in mijn leven eruit ziet. Ik vind het niet erg schokkend of interessant, omdat het niet zoveel afwijkt van andere mensen met een andere baan. Ik denk dat veel mensen er een heel ander idee hebben bij mijn beroep, die veel spannender en interessanter is dan dat het in realiteit is. Vooral mensen die beweren dat 'veel meiden gedwongen worden' schijnen een compleet ander idee over dit werk te hebben dan hoe het in de realiteit gaat. Grappig genoeg zijn dat vaak de mensen die beweren dat mensen die prostitutie steunen dit beroep 'romantiseren', en dat het in realiteit heel anders en 'vreselijk' is.
Ja, de waarheid is dat dit werk vaak heel anders is dan hoe die mensen beweren dat het is, en zij zijn degene die verhalen vertellen die heel erg ver van de realiteit liggen.
Dit is natuurlijk maar hoe mijn gemiddelde dag eruit ziet. Andere meiden hebben hier wellicht een andere blik op, alhoewel ik betwijfel dat ze met hele andere verhalen over het werk zelf zullen komen. Voor de meiden die gedwongen of uitgebuit worden ligt het natuurlijk even anders, maar ik moet nog steeds de eerste meid tegenkomen die gedwongen of uitgebuit wordt.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
Meestal sta ik op zo tussen 12 en 2 uur 's middags. Ik drink eerst wat koffie, want zonder koffie functioneer ik gewoon niet, terwijl ik wat TV kijk. Ik heb een sataliet waarmee ik de Roemeense televisie kan ontvangen, aangezien ze op de Nederlandse zenders veel te snel voor me praten om het te kunnen begrijpen. Daarna begin ik meestal het huis wat op te ruimen en schoon te maken, de gebruikelijke dingen, stofzuigen etc. Zo breng ik meestal mijn middagen door tot mij vriendje thuis komt van zijn werk.
Meestal gaan we nadat hij thuis is gekomen boodschappen doen, of in de zomer een terrasje pakken om wat te drinken. Soms is het gewoon alleen mij met mijn vriendje, maar we spreken ook regelmatig wel eens af met andere meiden van het werk om daar een kopje koffie of ijsthee te drinken. De meeste van mijn vriendinnen van werk zijn Roemeens of Bulgaarse, maar ook als we alleen maar met Roemeense meiden zijn, spreken we Engels zodat mijn vriendje het gesprek ook kan volgen.
Rond 6 of 7 uur zijn we dan meestal weer thuis en hebben we wat tijd voor elkaar, voordat mijn vriendje het eten begint klaar te maken. Dit is voor mij meestal het tijdstip dat ik met mij make-up voor werk begin. We eten meestal rond 8 uur, terwijl naar de Nederlandse TV kijken of soms een film, afhankelijk van waar we zin in hebben.
Rond 9 uur ga ik naar de raamexploitant toe om voor mijn kamer te betalen en de sleutel op te halen. Soms kom ik onderweg een collega tegen van het werk en stoppen we even om te praten. Ik ben meestal rond half tien op het kantoor van de raamexploitant om mijn sleutel op te halen. Op het kantoor moet ik iedere dag mijn paspoort laten zien, tezamen met mijn KVK registratie, werkvergunning etc. Meestal klets ik daar even bij met de mensen van het kantoor, en de meiden die er op dat moment zijn, voordat ik weer naar buiten ga om naar mijn werkplek toe te gaan.
Ook onderweg naar mijn werkplek stop ik soms even om met één van de andere meiden te praten. Daarna ga ik bij mijn werkplek naar binnen, en dan haal ik eerst mijn spullen uit de kast op mijn kamer. Dit zijn dingen zoals mijn kostuum, mijn werkschoenen, condooms, haar styling producten, parfums etc. Daarna ga ik meestal even op het bed zitten om eerst een sigaretje te doen, een beetje te ontspannen, soms komt één van mijn collega's naast mij naar binnen om even een praatje te maken.
Daarna begin ik me meestal om te kleden, en begin ik mijn haar te doen. Als ik klaar ben met het stylen van mijn haar, wat meestal zo rond 10 uur is, dan doe ik de gordijnen open om te beginnen met werken.
Iedere dag op werk is anders. Nadat ik de gordijnen open heb gedaan kijk ik meestal eerst even rond om te kijken wat voor mensen er buiten rond lopen. Soms krijg ik al direct een klant, soms duurt het land, een half uur, een uur, soms duurt het zelfs wel anderhalf uur voordat de eerste klant naar binnen komt. Als ik achter het raam sta rook ik meestal een sigaret, of ik drink iets, een flesje water of een blikje Red Bull.
Eigenlijk draait een groot deel van mijn werk om wachten, dus om niet verveeld te raken bel ik meestal één van mijn collega's op om met hen een beetje te kletsen. Veel mensen denken dat we aan de telefoon staan te praten met onze pooiers, maar dat is echt meer een mythe. Denk er maar eens over na, als jij de hele dag op je werk zou moeten staan, en een hele dag niets te doen hebt, zou jij dan niet met iemand willen kletsen om de tijd een beetje te doden? Nou, wij zijn daar niet anders in, dus bellen we met elkaar.
Het idee dat prostituees altijd aan de telefoon zitten met hun pooier is ook een beetje vreemd overigens, aangezien wanneer je aan de telefoon zit, de klanten meestal niet naar je toe komen, omdat ze denken dat je druk bezig bent aan de telefoon. Dus als je echt voor een pooier zou werken, zou hij niet willen dat hij de hele avond met jouw aan de telefoon zit, omdat je op die manier veel klanten laat lopen.
En soms bel ik ook wel eens met mijn vriendje als ik me verhaal, om gewoon met hem te praten. Niet omdat hij m'n pooier is of zo, of omdat hij me loopt te controleren hoeveel geld ik verdien, maar simpelweg omdat ik me verveel en met hem wil praten. En als één van mijn collega's naast me geen klanten heeft, ga ik ook wel eens naar hen toe, of komen ze naar mij toe om te praten, en dan staan we met z'n tweeën achter één raam.
Soms komen er dan ook wel eens mensen naar ons toe die een trio met ons willen doen, of twee mensen die allebei met één van ons naar binnen willen, en dan werken we op die manier.
Op het werk krijg ik veel mensen aan de deur. Soms zijn het mensen die ik niet naar binnen wil laten, omdat ik niet met dat soort mensen wil werken, om wat voor reden dan ook. Veel van die soort mensen zijn Marokkaanse jongens, die een slechte reputatie hebben om extreem agressief te zijn tegen prostituees, waar ik zelf een paar keer ervaring mee heb gehad. Het is niets tegen Marokkaanse mensen, maar veel te veel meiden hebben al slechte ervaringen met hen gehad, waaronder mijzelf, dus daarom laten veel meiden hun niet naar binnen. Natuurlijk zijn er ook wat andere groepen die een slechte reputatie hebben waarom meiden ze niet binnen laten, maar de Marokkaanse jongens zijn wel de beruchtste. Soms blijven ze voor je deur hangen, in de hoop dat je ze toch binnen laat, maar meestal na een tijdje gaan ze wel weg als ze zich realiseren dat je ze toch niet binnen gaat laten.
De mensen waarmee ik wel wil werken daar doe ik mijn deur voor open als ze naar met toe komen, en dan beginnen ze me dingen te vragen. Mensen vragen me hoeveel het kost, wat ik hiervoor doe, hoeveel tijd ze ervoor krijgen, waar ik vandaan kom. Soms lopen mensen gewoon weg daarna en ga ze naar het meisje naast me om dezelfde vragen te stellen, soms komt die persoon naar binnen bij me.
Vaak proberen mensen te onderhandelen voor een lagere prijs, maar dan vertel ik ze dat ik niet voor onder de 50 Euro werk, omdat dat de minimumprijs is. Soms accepteren ze dat, anderen niet en die zie ik dan ook de hele avond rondlopen in een poging om ergens te onderhandelen voor een lagere prijs. Vooral in het weekend zijn er veel mensen die proberen te onderhandelen voor een lagere prijs, omdat ze vaak al veel geld hebben uitgegeven in de bar en in de coffeeshop, en je hebt dan meer mensen rondlopen die de hele avond bij een meisje naar binnen proberen te komen voor onder de 50 Euro, omdat ze niet meer geld hebben.
Tussen 2 en 5 uur wordt het langzaam aan rustiger in de straat omdat mensen naar huis gaan. Langzaam zie je dan één voor één de dames die op de Wallen werken naar huis toe gaan. Soms komen ze even naar me toe om een praatje te maken over het werk, over hoe goed of slecht het werk ging, afhankelijk van hoe de avond is verlopen. Als het werk slecht is, dan zie je veel meiden al vroeg naar huis vertrekken, soms zelfs al rond 11 of 12 uur. Ik denk niet dat als je gedwongen zou worden door een pooier, dat hij die meiden zo vroeg naar huis zou laten gaan, en toch blijven de meeste meiden niet de hele avond staan als het werk slecht gaat.
Er is geen enkel meisje dat ik ken, dat nog nooit een keertje eerder naar huis is gegaan omdat het werk tegen zat. Dus als mensen me dan vragen hoe ik weet dat er zo weinig meiden gedwongen worden, vraag ik ze altijd waarom die meiden dan eerder naar huis gaan als het werk slecht gaat. Zouden ze niet door hun pooier gedwongen moeten worden om de hele avond door te werken?
Als ik erg moet ben of me slecht voel, ga ik ook eerder naar huid. Zo niet, dan probeer ik zoveel mogelijk te werken als ik kan, totdat het rustig begint te worden op straat, en ik geen geld meer kan verdienen met klanten. Dat hoeft niet te betekenen dat er geen mensen meer in de straten lopen, maar dat zijn dan meestal de mensen die niet eens de minimumprijs willen betalen van 50 Euro, of mensen die ik niet naar binnen wil nemen, en je ziet ook veel van dezelfde mensen die er iedere avond weer staan, die geen meid naar binnen wil laten, omdat iedereen weet dat die mensen problemen met zich mee brengen.
Dan doe ik het gordijn dicht, kleed ik me om, doe ik mijn spullen terug in de kast en laat ik mijn sleutel achter in een doos die de mensen van mijn kantoor later weer op komen pikken.
Als ik naar huis toe loop lopen er meestal wel wat mannen achter me aan die met me willen praten, dat doen ze bij alle meiden. Sommige Marokkanen achtervolgen je om je te beroven van het geld wat je die avond hebt verdient, omdat ze weten dat je veel geld verdiend, en dan wachten ze tot de meiden klaar zijn met werken om ze te beroven. Een paar maanden geleden bijvoorbeeld kwam er zo'n Marokkaan achter me aan en hij zei dat ik hem 120 Euro moest geven omdat hij geen geld had en 'het is toch weinig geld voor jouw'.
Gelukkig ben ik nog nooit beroofd, en weet ik hoe ik mezelf moet beschermen. Andere meiden zijn wat banger hiervoor, en daarom komt hun vriendje hen ophalen, wat andere mensen natuurlijk weer zien als een pooier die zijn hoer op komt halen, maar dat is niet het geval.
Als ik thuis kom rook ik een sigaretje, drink ik wat, daarna doe ik mijn make-up af en neem ik een douche, waarna ik in bed duik. En dat is zo'n beetje hoe iedere dag zich herhaald, iedere dag weer, totdat ik mijn vrije dag heb waarop ik niet hoef te werken.
Dus dat is zo'n beetje zoals een gemiddelde dag in mijn leven eruit ziet. Ik vind het niet erg schokkend of interessant, omdat het niet zoveel afwijkt van andere mensen met een andere baan. Ik denk dat veel mensen er een heel ander idee hebben bij mijn beroep, die veel spannender en interessanter is dan dat het in realiteit is. Vooral mensen die beweren dat 'veel meiden gedwongen worden' schijnen een compleet ander idee over dit werk te hebben dan hoe het in de realiteit gaat. Grappig genoeg zijn dat vaak de mensen die beweren dat mensen die prostitutie steunen dit beroep 'romantiseren', en dat het in realiteit heel anders en 'vreselijk' is.
Ja, de waarheid is dat dit werk vaak heel anders is dan hoe die mensen beweren dat het is, en zij zijn degene die verhalen vertellen die heel erg ver van de realiteit liggen.
Dit is natuurlijk maar hoe mijn gemiddelde dag eruit ziet. Andere meiden hebben hier wellicht een andere blik op, alhoewel ik betwijfel dat ze met hele andere verhalen over het werk zelf zullen komen. Voor de meiden die gedwongen of uitgebuit worden ligt het natuurlijk even anders, maar ik moet nog steeds de eerste meid tegenkomen die gedwongen of uitgebuit wordt.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
In de zomer van 2007 kwam de Gemeente Amsterdam met een plan om mensenhandel en andere criminele activiteiten op de Wallen in Amsterdam te bestrijden. Zoals voormalig wethouder Lodewijk Asscher het stelde, was het vreselijk, het idee dat er vrouwen gedwongen in de prostitutie werkte op de Wallen in Amsterdam, dus wilde ze er iets aan gaan doen.
Ik vind het een goed idee dat Gemeente Amsterdam daar iets tegen wil doen. Want ik zou niet willen, en ik denk dat niemand dat wilt, dat iemand gedwongen wordt om iets tegen zijn of haar wil te doen. Tot zo ver dus een prima idee.
Het plan waarmee ze kwamen, was om een groot deel van de prostitutie ramen op de Wallen in Amsterdam te sluiten, om op die manier mensenhandel en gedwongen prostitutie te bestrijden. Het project werd 1012 genoemd, naar het postcodegebied. Wat ik niet begrijp, is op welke manier het sluiten van ramen zou helpen in de strijd tegen mensen en gedwongen prostitutie, en nog veel belangrijker, hoe het daarmee slachtoffers red?
Achter de ramen op de Wallen in Amsterdam ben je veilig. Er loopt politie rond dag en nacht. Je hebt een alarmknop waar je op kan drukken als je problemen hebt. Er is veel sociale controle van de andere meiden die er werken, en de raamexploitanten letten goed op de meiden.
Je krijgt regelmatig mensen van de Gemeente, politie en andere overheidsinstanties die je komen controleren, die je vragen of alles nog goed gaat, of je nog problemen hebt. Als je problemen hebt kun je altijd naar hen toe, of als ze bij jouw aan de deur staan kun je het met ze bespreken. Kortom, één van de veiligste plekken voor prostitutie ter wereld.
Sinds het project is gestart, heeft de Gemeente talloze ramen gesloten. Niet omdat ze daar criminele activiteiten aantroffen, aangezien ze iedere rechtszaak op dat gebied verloren hebben, maar simpelweg met geld. Ze hebben de raamexploitanten eruit gekocht. Tegenwoordig worden deze panden bezet door artiesten en andere 'creatieve' mensen, van die de meeste weinig tot soms zelfs geen huur betalen.
Waar de vrouwen zijn die achter die ramen werkten dat weet niemand. De Gemeente Amsterdam was waarschijnlijk zo druk bezig met het redden van deze vrouwen van gedwongen prostitutie, dat ze simpelweg vergeten waren dat ze schijnbaar bestonden. De dames hadden geen werkplek meer, en stonden letterlijk van de ene op de andere dag op straat. Niemand weet waar deze vrouwen nu zijn, aangezien de andere ramen al bezet waren met vrouwen die daar al langer werkte.
Het is dus gissen wat er met die vrouwen is gebeurd. Hebben ze een ander raam gevonden op de Wallen? Ik betwijfel het, aangezien er al zo veel meiden zijn die achter de ramen willen werken, en er iedere dag een gevecht is om een raam te krijgen. Ik betwijfel dus of er ruimte was voor deze dames om daar nog bij te komen. Dus wat heeft de Gemeente gedaan voor de vrouwen die hun werkplek zijn kwijtgeraakt? Heeft de Gemeente ze iets aangeboden? Heeft de Gemeente ze een andere baan aangeboden? Heeft de Gemeente ze een andere werkplek aangeboden? Hebben ze überhaupt ook maar gevraagd hoe deze dames nu hun huur van hun woonruimte konden betalen? Hebben ze gevraagd hoe deze dames zouden kunnen overleven zonder een werkplek? Nee!
De Gemeente heeft niets gedaan, niets voor die dames waren ze zogenaamd zo 'ongerust' over waren. In tegenstelling zelfs, het enige wat ze hebben gedaan is nog meer ramen opgekocht, waardoor er nog minder werkplekken zijn over gebleven voor de dames, waardoor ze weggedrukt werden in het niets.
Dus wat hadden deze dames voor opties? Een ander raam vinden in Amsterdam zou moeilijk worden, aangezien de Gemeente Amsterdam er steeds meer van sluit. Dat laat nog maar een paar opties over. Of ze verplaatsen naar een ander land om daar in de prostitutie te werken, of ze gaan op zoek naar een andere werkplek hier, zoals in een hotel of een appartement, of wellicht op straat als het echt niet anders kan.
Maar als je vanuit een hotel of een appartement werkt, wie kun je dan om hulp vragen? De politie is niet bij je in de buurt, je hebt geen alarmknop in geval van nood, en er is geen sociale controle van andere dames omdat je er nu alleen voor staat. De enige manier om beschermd te worden, is door iemand daarvoor in te huren, wat weer het risico van uitbuiting met zich meebrengt, en dat is nu precies wat de Gemeente Amsterdam probeerde te voorkomen.
Dus in plaats van een verbetering voor de situatie van de vrouwen, door de ramen te sluiten, is het enige wat ze bereikt hebben, dat ze nu in een gevaarlijkere positie zijn beland. Ze hebben het probleem niet opgelost, ze hebben er een nieuw probleem bij gemaakt.
En wat denk je dat er zou gebeuren met zo'n gedwongen prostituee? Denk je dat hun pooier ze gewoon zou laten gaan omdat ze haar raam gesloten hebben? Hebben ze die pooiers gepakt door de ramen te sluiten? Waar zijn die gedwongen prostituees nu dan? Niemand weet het, aangezien de Gemeente Amsterdam totaal niet in ze geïnteresseerd was. Sterker nog, ze waren nooit geïnteresseerd in het bestrijden van mensenhandel en gedwongen prostitutie, of wat voor misdaad dan ook.
Het enige wat ze hebben bereikt, is dat ze die gedwongen prostituees uit hun zicht hebben verloren, met als gevolg dat niemand ze nu meer kan helpen. Hoe kun je immers een gedwongen prostituee helpen, als je niet weet waar ze is? Hoe kun je zo'n meisje helpen, als de politie haar niet kan vinden? Voor hetzelfde geldt is haar situatie er nu slechter op geworden dan hoe het was. Voorheen had ze nog hulp kunnen krijgen van de politie, nu is er niemand meer om haar te helpen. De Gemeente wou nooit gedwongen prostitutie en mensenhandel bestrijden, ze wilde simpelweg dat de Wallen ging sluiten, zodat de dames er alleen voor stonden, en de gedwongen prostituees zonder hulp zouden komen zitten.
De panden die voorheen in het bezit waren van de raamexploitanten werden echter niet direct gekocht door de Gemeente Amsterdam. De Gemeente vond namelijk partners in enkele vastgoedbedrijven. Die vastgoedbedrijven die de panden opkochten waren echter niet zo succesvol met het verhuren van de panden aan nieuwe ondernemingen die graag op de Wallen wilde komen zitten. In plaats daarvan worden die panden nu verhuurd aan ondernemingen, vaak voor een hele lage prijs, soms zelfs aan kunstenaars en artiesten die er helemaal niets voor betalen.
Nu zijn de prostitutiepanden die vroeger een veilige werkplek voor prostituees waren, lelijke winkels geworden, met vreselijke kleding, kaaswinkels en andere onzin die niemand daar wilt zien. Zelfs tweedehandswinkels hebben mooiere kleding hangen daar dan wat er in deze etalages hangt.
Maar omdat de nieuwe ondernemers in deze panden niet erg succesvolle ondernemingen of kunstenaars zijn, verliezen de vastgoedbedrijven erg veel geld hierdoor. Dit is dan ook de reden dat de vastgoedbedrijven hebben besloten om te stoppen met het opkopen van prostitutiepanden, aangezien het ze veel geld kost, en tot dusver alleen maar geld heeft gekost en niets op heeft gebracht. De burgemeester van Amsterdam is daarom nu aan het zoeken in de V.S. naar bedrijven die misschien geïnteresseerd zijn om dit project te ondersteunen, om de resterende prostitutiepanden op te kopen die op de lijst staan om hun prostitutiebestemming te verliezen.
Als ze écht zo geïnteresseerd waren in het bestrijden van criminele activiteiten op de Wallen in Amsterdam, waarom hebben ze dan niet gewoon die panden verhuurd aan de dames die er graag willen werken, in plaats van lelijke kledingwinkels die nu nauwelijks iets betalen aan huur.
In mijn opinie is het bestrijden van criminaliteit vrij simpel. Als je problemen hebt met mensen die dingen stelen uit winkels, ga je dan de hele winkel sluiten? Of probeer je die mensen die stellen te pakken? In mijn opinie is het enige wat de Gemeente heeft gedaan, was de winkels sluiten, waar wij werken, en daardoor talloze vrouwen op straat gezet zonder inkomen en een veilige werkplek, en hebben ze de dieven weg laten lopen met het geld. Als ze het bestrijden van mensenhandel en gedwongen prostitutie écht zo belangrijk hadden gevonden, dan hadden ze wel de dames goed in de gaten willen houden, en ze niet laten verdwijnen in het niets waar niemand er controle over heeft. Maar de Gemeente Amsterdam geeft niet om ons, ze geven niets om prostituees en niets om de slachtoffers van mensenhandel. Ze denken alleen maar aan zichzelf.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
Ik vind het een goed idee dat Gemeente Amsterdam daar iets tegen wil doen. Want ik zou niet willen, en ik denk dat niemand dat wilt, dat iemand gedwongen wordt om iets tegen zijn of haar wil te doen. Tot zo ver dus een prima idee.
Het plan waarmee ze kwamen, was om een groot deel van de prostitutie ramen op de Wallen in Amsterdam te sluiten, om op die manier mensenhandel en gedwongen prostitutie te bestrijden. Het project werd 1012 genoemd, naar het postcodegebied. Wat ik niet begrijp, is op welke manier het sluiten van ramen zou helpen in de strijd tegen mensen en gedwongen prostitutie, en nog veel belangrijker, hoe het daarmee slachtoffers red?
Achter de ramen op de Wallen in Amsterdam ben je veilig. Er loopt politie rond dag en nacht. Je hebt een alarmknop waar je op kan drukken als je problemen hebt. Er is veel sociale controle van de andere meiden die er werken, en de raamexploitanten letten goed op de meiden.
Je krijgt regelmatig mensen van de Gemeente, politie en andere overheidsinstanties die je komen controleren, die je vragen of alles nog goed gaat, of je nog problemen hebt. Als je problemen hebt kun je altijd naar hen toe, of als ze bij jouw aan de deur staan kun je het met ze bespreken. Kortom, één van de veiligste plekken voor prostitutie ter wereld.
Sinds het project is gestart, heeft de Gemeente talloze ramen gesloten. Niet omdat ze daar criminele activiteiten aantroffen, aangezien ze iedere rechtszaak op dat gebied verloren hebben, maar simpelweg met geld. Ze hebben de raamexploitanten eruit gekocht. Tegenwoordig worden deze panden bezet door artiesten en andere 'creatieve' mensen, van die de meeste weinig tot soms zelfs geen huur betalen.
Waar de vrouwen zijn die achter die ramen werkten dat weet niemand. De Gemeente Amsterdam was waarschijnlijk zo druk bezig met het redden van deze vrouwen van gedwongen prostitutie, dat ze simpelweg vergeten waren dat ze schijnbaar bestonden. De dames hadden geen werkplek meer, en stonden letterlijk van de ene op de andere dag op straat. Niemand weet waar deze vrouwen nu zijn, aangezien de andere ramen al bezet waren met vrouwen die daar al langer werkte.
Het is dus gissen wat er met die vrouwen is gebeurd. Hebben ze een ander raam gevonden op de Wallen? Ik betwijfel het, aangezien er al zo veel meiden zijn die achter de ramen willen werken, en er iedere dag een gevecht is om een raam te krijgen. Ik betwijfel dus of er ruimte was voor deze dames om daar nog bij te komen. Dus wat heeft de Gemeente gedaan voor de vrouwen die hun werkplek zijn kwijtgeraakt? Heeft de Gemeente ze iets aangeboden? Heeft de Gemeente ze een andere baan aangeboden? Heeft de Gemeente ze een andere werkplek aangeboden? Hebben ze überhaupt ook maar gevraagd hoe deze dames nu hun huur van hun woonruimte konden betalen? Hebben ze gevraagd hoe deze dames zouden kunnen overleven zonder een werkplek? Nee!
De Gemeente heeft niets gedaan, niets voor die dames waren ze zogenaamd zo 'ongerust' over waren. In tegenstelling zelfs, het enige wat ze hebben gedaan is nog meer ramen opgekocht, waardoor er nog minder werkplekken zijn over gebleven voor de dames, waardoor ze weggedrukt werden in het niets.
Dus wat hadden deze dames voor opties? Een ander raam vinden in Amsterdam zou moeilijk worden, aangezien de Gemeente Amsterdam er steeds meer van sluit. Dat laat nog maar een paar opties over. Of ze verplaatsen naar een ander land om daar in de prostitutie te werken, of ze gaan op zoek naar een andere werkplek hier, zoals in een hotel of een appartement, of wellicht op straat als het echt niet anders kan.
Maar als je vanuit een hotel of een appartement werkt, wie kun je dan om hulp vragen? De politie is niet bij je in de buurt, je hebt geen alarmknop in geval van nood, en er is geen sociale controle van andere dames omdat je er nu alleen voor staat. De enige manier om beschermd te worden, is door iemand daarvoor in te huren, wat weer het risico van uitbuiting met zich meebrengt, en dat is nu precies wat de Gemeente Amsterdam probeerde te voorkomen.
Dus in plaats van een verbetering voor de situatie van de vrouwen, door de ramen te sluiten, is het enige wat ze bereikt hebben, dat ze nu in een gevaarlijkere positie zijn beland. Ze hebben het probleem niet opgelost, ze hebben er een nieuw probleem bij gemaakt.
En wat denk je dat er zou gebeuren met zo'n gedwongen prostituee? Denk je dat hun pooier ze gewoon zou laten gaan omdat ze haar raam gesloten hebben? Hebben ze die pooiers gepakt door de ramen te sluiten? Waar zijn die gedwongen prostituees nu dan? Niemand weet het, aangezien de Gemeente Amsterdam totaal niet in ze geïnteresseerd was. Sterker nog, ze waren nooit geïnteresseerd in het bestrijden van mensenhandel en gedwongen prostitutie, of wat voor misdaad dan ook.
Het enige wat ze hebben bereikt, is dat ze die gedwongen prostituees uit hun zicht hebben verloren, met als gevolg dat niemand ze nu meer kan helpen. Hoe kun je immers een gedwongen prostituee helpen, als je niet weet waar ze is? Hoe kun je zo'n meisje helpen, als de politie haar niet kan vinden? Voor hetzelfde geldt is haar situatie er nu slechter op geworden dan hoe het was. Voorheen had ze nog hulp kunnen krijgen van de politie, nu is er niemand meer om haar te helpen. De Gemeente wou nooit gedwongen prostitutie en mensenhandel bestrijden, ze wilde simpelweg dat de Wallen ging sluiten, zodat de dames er alleen voor stonden, en de gedwongen prostituees zonder hulp zouden komen zitten.
De panden die voorheen in het bezit waren van de raamexploitanten werden echter niet direct gekocht door de Gemeente Amsterdam. De Gemeente vond namelijk partners in enkele vastgoedbedrijven. Die vastgoedbedrijven die de panden opkochten waren echter niet zo succesvol met het verhuren van de panden aan nieuwe ondernemingen die graag op de Wallen wilde komen zitten. In plaats daarvan worden die panden nu verhuurd aan ondernemingen, vaak voor een hele lage prijs, soms zelfs aan kunstenaars en artiesten die er helemaal niets voor betalen.
Nu zijn de prostitutiepanden die vroeger een veilige werkplek voor prostituees waren, lelijke winkels geworden, met vreselijke kleding, kaaswinkels en andere onzin die niemand daar wilt zien. Zelfs tweedehandswinkels hebben mooiere kleding hangen daar dan wat er in deze etalages hangt.
Maar omdat de nieuwe ondernemers in deze panden niet erg succesvolle ondernemingen of kunstenaars zijn, verliezen de vastgoedbedrijven erg veel geld hierdoor. Dit is dan ook de reden dat de vastgoedbedrijven hebben besloten om te stoppen met het opkopen van prostitutiepanden, aangezien het ze veel geld kost, en tot dusver alleen maar geld heeft gekost en niets op heeft gebracht. De burgemeester van Amsterdam is daarom nu aan het zoeken in de V.S. naar bedrijven die misschien geïnteresseerd zijn om dit project te ondersteunen, om de resterende prostitutiepanden op te kopen die op de lijst staan om hun prostitutiebestemming te verliezen.
Als ze écht zo geïnteresseerd waren in het bestrijden van criminele activiteiten op de Wallen in Amsterdam, waarom hebben ze dan niet gewoon die panden verhuurd aan de dames die er graag willen werken, in plaats van lelijke kledingwinkels die nu nauwelijks iets betalen aan huur.
In mijn opinie is het bestrijden van criminaliteit vrij simpel. Als je problemen hebt met mensen die dingen stelen uit winkels, ga je dan de hele winkel sluiten? Of probeer je die mensen die stellen te pakken? In mijn opinie is het enige wat de Gemeente heeft gedaan, was de winkels sluiten, waar wij werken, en daardoor talloze vrouwen op straat gezet zonder inkomen en een veilige werkplek, en hebben ze de dieven weg laten lopen met het geld. Als ze het bestrijden van mensenhandel en gedwongen prostitutie écht zo belangrijk hadden gevonden, dan hadden ze wel de dames goed in de gaten willen houden, en ze niet laten verdwijnen in het niets waar niemand er controle over heeft. Maar de Gemeente Amsterdam geeft niet om ons, ze geven niets om prostituees en niets om de slachtoffers van mensenhandel. Ze denken alleen maar aan zichzelf.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
Stel je eens voor dat je een saaie kantoorbaan hebt. Het was wellicht niet bepaald je droombaan, maar het betaalt de rekeningen, en je bent best tevreden met je salaris. Stel je nu eens voor dat er sommige mensen zouden zijn die jouw saaie kantoorbaan veroordelen. Zij denken dat het zo'n saaie baan is, dat ze het zich nooit voor zouden kunnen stellen dat ze ooit zelf zo'n baan zouden kunnen doen. Sterker nog, ze beweren zelfs dat mensen die dit beroep doen, wel gedwongen moeten werken, omdat niemand in hun ogen ooit zo'n saaie baan zou willen hebben.
Je laat die mensen gewoon denken wat ze willen. Wat doet het er ook toe wat andere mensen denken over jouw baan, zolang jij er maar content mee bent en het de rekeningen betaalt. Maar die mensen die jouw beroep zo veroordelen blijven maar bezig ermee, dat geen enkel weldenkend persoon ooit zo'n beroep zou willen doen, hoe erg het wel niet moet zijn om zo'n beroep te doen, etc. Sterker nog, ze weten het zelfs zo ver te schoppen dat er onderzoek naar wordt gedaan.
En tot jouw verassing, het onderzoek dat uitkomt, komt tot de conclusie dat meer dan de helft van de mensen die jouw saaie kantoorbaan doet, gedwongen wordt door zijn baas om dat te doen. Je herkent er niets van, dus begin je wat vragen te stellen aan collega's. Dwingt jouw baas je om dit beroep te doen? Nee? Hmmmm, da's vreemd. Hebben ze jouw ondervraagd dan voor dat onderzoek? Nee? Hmmmm, da's ook best vreemd, ik vraag me af wie ze voor dat onderzoek gesproken hebben? Je vraagt nog een paar collega's, maar niemand wordt gedwongen door zijn baas om dit werk te doen, en ook niemand heeft meegedaan met het onderzoek.
Uit nieuwsgierigheid besluit je het onderzoek maar eens door te lezen. De onderzoekers blijken echter alleen maar met mensen van de arbeidsinspectie gepraat te hebben, mensen dus die dagelijks te maken krijgen met arbeiders die problemen hebben op hun werk, dus het is nogal logisch dat die voornamelijk slechte omstandigheden tegen komen. Je begint te zoeken naar met welke mensen ze gesproken hebben die jouw beroep doen, maar je kunt slechts 2 gevallen vinden, van 2 slachtoffers in een extreem geval. Kortom, het onderzoek toont een erg eenzijdig beeld, aangezien ze alleen met mensen met slechte ervaringen hebben gesproken. Geen wonder dat de conclusie zo ver van de realiteit staat.
Maar dan komt de media in het spel. Die beginnen te berichten dat mensen die jouw beroep doen op grote schaal gedwongen worden door hun baas om dit werk te doen, omdat onderzoek dit heeft aangetoond. Je begint eens collega's van andere bedrijven te vragen over hun mening. Weer blijkt niemand gedwongen te zijn. Dan komen er ineens verhalen in de media van mensen die beweren dat hun baas ze met het pistool tegen hun hoofd dwong om dit werk te doen. Er worden boeken over geschreven. Langzaam begint de publieke opinie over jouw beroep te veranderen. Mensen beginnen er je vragen over te stellen, collega's, vrienden, familie, zelfs klanten hebben er vragen over.
Dan, enige tijd later, komt naar buiten dat de persoon die in de media al die beweringen heeft gedaan, dat hij bedreigd zou zijn met een pistool om dit beroep te doen, een leugenaar is. Hij werd nooit gedwongen, sterker nog, hij heeft nog nooit dit werk gedaan, hij wou gewoon alleen aandacht van de media om zijn boek hierover te verkopen. Maar de sfeer van het debat is al bepaald. Ondanks het feit dat dit verhaal al is bewezen dat het onzin is, blijven mensen je vragen stellen over je beroep. Mensen beginnen zelfs aan jouw te twijfelen als je ze verteld dat jouw baas je nooit heeft gedwongen tot dit werk.
Dan wordt het erger. De politiek begint zich ermee te bemoeien. En zij komen met wetten voor jouw beroep. Het eerste wat ze willen doen, is om jouw meer zelfstandig te maken als kantoormedewerker, en daarom zeggen ze dat het beter zou zijn als je zelfstandig ondernemer zou worden, en dan zouden de kantoren jouw diensten in kunnen huren.
Binnen korte tijd starten enkele collega's van je als ZZP'er om aan de eisen van de politiek te voldoen, en worden de meeste dus zelfstandig ondernemer, enkele andere collega's besluiten dat het te veel moeite is en gaan voor zichzelf als zwartwerkers verder. Maar door de publieke opinie, en de druk vanuit de politiek met hun nieuwe regels, willen veel banken niet meer een zakelijke bankrekening verstrekken. Sterker nog, veel banken beginnen saaie kantoormedewerkers te weigeren, en er is nu nog maar één bank die mensen met jouw baan wilt accepteren.
Een lening krijgen van een bank kun je wel vergeten, jouw beroep is besmet geraakt met een slechte reputatie, en de banken vertrouwen mensen met jouw beroep niet meer. Een hypotheek afsluiten is een illusie geworden, geen bank wil je meer hebben, alleen omdat je saai kantoorwerk doet. Zelfs een simpel appartement huren is een probleem geworden, veel mensen accepteren mensen met jouw beroep niet meer. Sommige huisbazen zijn zelfs bang geworden om jouw een appartement te verhuren, ze zeggen 'dat je misschien vanuit huis gaat werken' en dat willen ze niet in hun appartement. Bovenop al deze problemen komt nog, omdat je nu ZZP'er bent, dat je nu meer belasting moet gaan betalen.
Na een tijdje is heeft iedereen zijn keuze gemaakt, sommige van je collega's zijn zwart gaan werken voor zichzelf (op die manier kunnen ze de belastingen ontduiken, en ze hoeven de stomme regels van de overheid niet te volgen), en anderen zijn ZZP'ers geworden met een saaie kantoorbaan. Maar het helpt niet veel.
Nog steeds blijven mensen in de media roepen dat mensen die een saaie kantoorbaan hebben gedwongen worden door hun baas. Dus komt de politiek weer in actie, en beweren ze dat om meer grip te krijgen over jouw saaie kantoorbaan, en te voorkomen dat mensen gedwongen voor hun baas werken, ze het aantal kantoren willen gaan verminderen, en willen ze met arbeidsinspecties gaan beginnen om mensen te redden die gedwongen een saaie kantoorbaan doen.
Waarom zou, in Godsnaam, het aantal kantoren verminderen, helpen bij mensen die gedwongen worden door hun baas om een saaie kantoorbaan doen? Het enige effect wat dit heeft, is dat het de saaie kantoormedewerkers ondergronds dwingt om zwart te gaan werken, met als resultaat dat ze nóg makkelijker gedwongen zouden kunnen worden, omdat het allemaal zwart gebeurd. Dus wie helpen we hier nu mee? De mensen die een saaie kantoorbaan hebben? De mensen die zogenaamd gedwongen worden om een saaie kantoorbaan te hebben? Of willen ze gewoon de saaie kantoorbaan weg hebben?
Rap beginnen hier en daar de eerste kantoren te sluiten. Mensen verliezen hun baan. En omdat ze hun baan verliezen, gaan ze voor zichzelf zwartwerken.
Dan beginnen er meer mensen uit andere landen hier naartoe te komen voor deze saaie kantoorbaan. Het betaalt beter ieder andere baan in hun eigen land, en ze zijn er voor bereid om er hard voor te werken. Al snel is meer dan de helft van je collega's buitenlander, die de taal niet kennen, en ook het rechtssysteem niet goed kennen.
En weer komen de mensen de mensen die jouw beroep veroordelen naar voren. Nu beweren ze dat die buitenlandse kantoormedewerkers hierheen gebracht worden door criminelen, dus hun tot dit beroep dwingen. Je begint met een paar van je buitenlandse collega's te praten, ze hebben echt geen idee waar je het over hebt. Ze kwamen hier gewoon heen om veel geld te verdienen met deze saaie kantoorbaan. Ze hebben wel meegekregen dat er veel mensen vragen aan ze stellen over hun beroep, maar ze hebben geen idee wat de media bericht over hun beroep. Tja, hoe kunnen ze ook, ze verstaan de taal niet eens!
Ook de politie raakt erbij betrokken. Ze beginnen je te controleren op je werk. Ze vragen je hoe vaak je de printer gebruikt. Hoe lang je achter het toetsenbord zit om te typen. Of je het leuk vindt om op een toetsenbord te typen. Of je baas je ooit dingen vraagt te doen die je niet leuk vindt. Dwingt je baas je wel eens om dingen te doen die je niet wilt doen?
Binnen korte tijd is de politie een reguliere klant in je beroep om vragen over je beroep te stellen, en je werkvergunningen te controleren, je paspoort, vragen te stellen. Ze vragen dan of je weet op welk adres je woont. Of je dit werk leuk vindt. Of je baas je dwingt dit werk te doen. Binnen no-time stelt de politie en de douane overal waar je komt vragen. Het is bijna alsof je een crimineel bent.
Dan eindelijk, na jaren van stigmatiseren, komt er iemand met een onderzoek naar voren, dat aantoont dat er nauwelijks mensen te vinden zijn die gedwongen worden deze saaie kantoorbaan te doen. Je bekijkt het onderzoek eens goed, en je ziet dat het onderzoek een groot aantal saaie kantoormedewerkers heeft geïnterviewd, en dat er inderdaad maar heel weinig mensen zijn die gedwongen worden door hun baas. Sterker nog, diegene die gedwongen worden, stoppen ook vrij snel met dit beroep. Dat klinkt ook best logisch.
Je denkt dat de storm eindelijk voorbij is, dat dingen weer normaal zullen worden. Maar die mensen die jouw beroep veroordelen komen nu met een nieuwe tactiek. Nu beweren ze dat het onderzoek niet goed uitgevoerd is, omdat de mensen die een saaie kantoorbaan hebben bang zijn om de waarheid te vertellen, omdat hun baas ze dwingt om deze dingen te zeggen.
Kun je het nog geloven! Eindelijk komt de waarheid boven tafel, en nu willen die idioten het alsnog niet geloven! En de enige reden waarom ze het niet geloven is omdat ze zelf problemen hebben met jouw beroep. Maar we vragen ze toch ook niet om jouw saaie kantoorbaan te doen. Het enige dat we vragen is dat ze ons met rust laten, zodat we onze saaie kantoorbaan kunnen doen. Jij hebt er immers voor gekozen, ze hoeven dat niet leuk te vinden, laat ons met rust!
Binnen no-time verschijnen er over hulporganisaties. Ze beginnen campagnes te maken, waarin ze vertellen hoeveel mensen met een saaie kantoorbaan dit beroep gedwongen doen. Ze beweren zelfs mensen te 'redden' uit deze saaie kantoorbaan. Ze beginnen mensen te vertellen dat ze hun baas niet moeten vertrouwen, want ieder van hen kan een baas zijn die je dwingt tot een saaie kantoorbaan. Complete onzin natuurlijk, maar de de publieke opinie gelooft deze verhalen. Je hebt zelf nog nooit zo'n hulporganisatie gezien of zelfs maar van gehoord. Ze zijn nog nooit eerder op jouw kantoor geweest, maar beweren aan de andere kant wel honderden mensen gered te hebben van mensen uit jouw kantoor. Het grappigste is nog wel, dat op jouw kantoor nog geen eens honderd mensen werken.
Kunstenaars beginnen in de media te praten over jouw beroep. Schilders, beeldhouwers, muzikanten, allerlei soorten mensen die nog nooit met een baas te maken hebben gehad, en voor hun eigen onafhankelijkheid hebben gekozen, en beginnen nu ineens jouw beroep te veroordelen. Ze vertellen hoe vreselijk het werk op zo'n kantoor is, hoe vreselijk de omstandigheden zijn. Ze vertellen over saaie kantoormedewerkers die ze gesproken hebben, en hoe vreselijk hun bestaan was. Ze zeggen zelfs dat werken als saaie kantoormedewerker onmenselijk is, een schending van de mensenrechten om de hele dag op een kantoor vast te zitten, zonder zonlicht, zonder frisse lucht.
En het grappigste aan deze hulporganisaties en kunstenaars is nog wel, dat met de dingen die ze beweren over jouw beroep, ze geld verdienen. Hulporganisaties zijn afhankelijk van subsidies van over overheid, en hebben er daarom baat bij om iedereen voor te houden dat er veel mensen in jouw beroep gedwongen zijn, Kunstenaars maken albums, schrijven boeken, maken beelden en schilderen over jouw saaie kantoorbaan, om te laten zien hoe ernstig de situatie wel niet is, en verdienen geld met de verkoop hiervan.
Weer komen er onderzoeken uit over jouw beroep, dit keer met de conclusie dat de meeste mensen die jouw saaie kantoorbaan doen gedwongen worden. Je kijkt naar het onderzoek, en je realiseert je dat ze nauwelijks met mensen gesproken hebben die jouw beroep doen, en alleen maar met politici, politie en hulporganisaties gesproken hebben. Weer wordt jouw beroep afgeschilderd als vreselijk werk, onmenselijk en een schending van de mensenrechten. Ze hebben het over hoe vreselijk de omstandigheden om in te werken zijn, hoe duizenden saaie kantoormedewerkers uit andere landen gedwongen worden door hun baas om dit te doen, doe hun constant in elkaar slaat om maar harder en harder door te werken.
Ze beweren zelfs dat bij het kantoor waar jij werkt, meer dan de helft van de saaie kantoormedewerkers op brute wijze gedwongen worden om lange uren te werken, te printen tot ze verblind zijn door het papier, te typen op hun toetsenbord tot hun vingerafdrukken verdwenen zijn.
Je praat weer eens met wat mensen op jouw kantoor. Niemand heeft dit soort dingen zien of horen gebeuren. Sommige collega's vermoeden wel dat andere collega's misschien gedwongen werken, maar niemand weet het zeker. Als je met de collega's praat die verdacht worden om gedwongen te werken, omdat ze vaak de printer gebruiken volgens andere collega's, of omdat ze luid op hun toetsenbord typen, blijkt het vals alarm te zijn. Ze gebruiken de printer veel zodat ze eerder klaar zijn met werk en naar huis kunnen gaan. Ze typen zo luid op hun toetsenbord omdat ze snel typen, om zoveel mogelijk geld te verdienen.
Je begint een patroon te ontdekken. Iedere keer als er een onderzoek naar buiten komt die beweert dat veel mensen uit jouw beroep gedwongen worden, hebben ze met slechts heel weinig of soms zelfs geen mensen met een saaie kantoorbaan gesproken. En iedere keer als ze een onderzoek doen onder saaie kantoormedewerkers zelf, komt er een heel ander beeld naar buiten. Iedere keer als een hulporganisatie, of de politie betrokken is bij zo'n onderzoek, ontstaat er een hevig verstoord beeld van de realiteit.
Blijkbaar is de politie enorm slecht geïnformeerd over jouw beroep. Sterker nog, als je opzoekt wat de politie ziet als een signaal van gedwongen saaie kantoormedewerkers, zijn de signalen lachwekkend en stereotyperend. Hulporganisaties blijven maar vertellen hoeveel mensen ze uit jouw beroep hebben gered, maar op jouw werk zie je nog steeds iedere dag dezelfde collega's. Waar komen al die zogenaamde 'slachtoffers' vandaan? Bestaan ze echt? Zijn het acteurs?
Wanneer je de verhalen van deze slachtoffers begint te onderzoeken, stuit je al snel op foutjes in hun verhaal. Dingen die nooit kunnen gebeuren, of gevallen van saaie kantoormedewerkers die zelf dit werk wilde doen maar achteraf spijt hadden van hun keuze omdat ze er iets anders van hadden verwacht. Het begint bijna op een makkelijke manier te lijken om snel geld te verdienen, je beweert gewoon dat je gedwongen dit werk deed, en dan geloven de mensen je verhaal, en komt de overheid met smartengeld. En zelfs als de overheid niet met smartengeld over de brug komt, dan kan je altijd nog een boek erover schrijven, en hiermee je geld verdienen.
Soms lees je zelfs berichten in de media over gedwongen saaie kantoormedewerkers, die in de rechtszaal vol blijven houden dat ze nooit gedwongen werden, maar beslist de rechter toch anders. Steeds meer begint het erop te lijken dat mensen saaie kantoormedewerkers ertoe dwingen om te getuigen dat ze gedwongen werden, zelfs als ze dat niet waren.
Na een tijdje ben je het zat. Mensen hebben het recht om de waarheid te weten. Je besluit dat het tijd wordt om je mond open te doen. Je gaat naar een krant. Je praat met een journalist, hij doet een interview met je. Maar als het artikel gepubliceerd wordt, staat er dat je een hekel aan je werk hebt, in plaats van hoe mensen de waarheid verdraaien. Je begint je te realiseren dat journalisten worden gecontroleerd door politie, politici die altijd hebben beweerd dat veel mensen die jouw werk doen gedwongen worden op grote schaal. Dezelfde politici die veel kantoren gesloten hebben, om te vechten tegen een 'saaie kantoorbaan'.
Het blijkt dat dat zij meer interesse hebben in het vastgoed waarin de kantoren gevestigd zitten, en het vastgoed verkopen nadat ze de kantoren gesloten hebben, om het te vervangen met bedrijven die zij goed keuren, dan dat zij geïnteresseerd zijn in het redden van mensen die echte gedwongen zouden zijn door hun baas. Ze hebben de kranten in hun zak, journalisten die willen praten, zijn te bang om erover te praten, omdat ze hun baan hierdoor kunnen verliezen. Sterker nog, je komt erachter dat politici met veel invloed de meeste media in hun zak hebben. Het heeft dus weinig zin om met de media te praten.
Je besluit dat de beste manier om de waarheid naar buiten te krijgen is, door je eigen blog op te starten, waar geen journalist, politicus of hulporganisatie jouw de mond kan snoeren. Zodra je je blog hebt geopend, springen de mensen die jouw beroep veroordelen er boven op, en beweren ze dat je fake bent, dat je een leugenaar bent, dat je blind bent voor de waarheid. Volgens hen ben je vast en zeker een baas, of een kantoormedewerker die leugens verspreid om zijn eigen bedrijf te beschermen. Het grappigste is nog wel dat ze jouw beschuldigen van dingen die ze zelf doen, de ironie.
Na een tijdje ontmoet één van je wantrouwige lezers je op je werk. Hij is in shock, je bent echt, en je bent niet de baas. Jeetje, wat een verassing! Je verteld hem de waarheid, legt alles aan hem uit, maar aan het eind blijft hij er sceptisch over. Hij heeft zo veel verhalen gehoord, zelfs van mensen die echt gedwongen werden door hun baas, hoe weet je dan dat het écht niet zo vaak voorkomt?
Hoeveel moet iemand doen om de feiten te bewijzen? Hoeveel moet er nog gebeuren voordat saaie kantoorbanen eindelijk worden geaccepteerd als een normaal beroep? Hoe vaak moet de politie en de douane je nog controleren voordat ze echt geloven dat je dit niet gedwongen doet? En waarom gelooft iedereen de verhalen van anderen die er baat bij hebben om die verhalen te verspreiden? Ondanks het feit dat sommige van hen al ontmaskert zijn als leugenaars? En hoe lang moet het nog duren voordat mensen met jouw beroep een gewone bankrekening kunnen openen, een lening kunnen krijgen van een bank, of een hypotheek, of zelfs nog maar een gewoon appartement kunnen huren?
Als je dit vreemd vind. Als je het raar vind dat mensen met een saaie kantoorbaan zo worden behandeld, zo worden bekeken, zelfs veroordeeld. Dan heb je helemaal gelijk! Nu weet je precies hoe het is om een prostituee te zijn!
Alle voorbeelden die ik in dit verhaal heb genoemd zijn op één of andere manier gebaseerd op ervaringen van mijzelf, andere meiden uit de prostitutie, of mensen die strijden voor onze rechten. Het zijn echte ervaringen over hoe het écht is om een prostituee te zijn. En ik zeg niet dat gedwongen prostitutie of mensenhandel niet bestaat, of dat het op de Wallen niet voorkomt. Ik zeg alleen dat het enorm overdreven wordt, en dat de enige manier om dit te bestrijden is, door prostitutie te bevrijden van dit stigma.
Als er niet zo'n stigma zou zitten op prostitutie, zouden mensen die gedwongen in de prostitutie werken ook niet zo bang zijn om te praten. En dan zouden ook de meerderheid van de dames die dit beroep doen, eindelijk geaccepteerd kunnen worden als normale mensen, in plaats van continu gezien worden als slachtoffers, en behandeld worden als uitschot.
Nu weet je hoe het voelt om prostituee te zijn. Het is niet het beroep dat prostituees zo slecht doen voelen, het is de manier waarop mensen over ons praten, hoe ze ons behandelen, hoe ze ons negeren en veroordelen dat ons zo slecht doet voelen. Het is de reden waarom we onze families en vrienden niet vertellen wat voor beroep we doen. Niet omdat we ons schamen voor ons werk, maar omdat andere mensen ons zo veroordelen hierop, omdat het zo'n slecht imago heeft.
Mensen die beweren dat de meeste prostituees dit werk tegen hun wil doen, omdat ze gedwongen worden door een pooier, of omdat ze gedwongen zijn door hun financiële omstandigheden, zijn mensen die je gewoon bang proberen te maken. Hoeveel mensen zijn er wel niet op deze wereld die door financiële omstandigheden gedwongen zijn te werken? Eigenlijk iedereen. Aangezien het niet zoveel uitmaakt wat voor beroep je doet, ieder beroep dat iemand doet, doet diegene omdat er brood op plank moet komen. Sommige mensen houden van hun werk, maar voor veel mensen op de wereld is het gewoon om de rekeningen te betalen. Dus wie wordt er niet door financiële omstandigheden gedwongen om te werken?
Ik denk dat deze clip uit de film Jack Reacher de spijker op de kop slaat:
Sterker nog, als ik erover nadenk, ik heb meer vrijheden in mijn beroep, dan de meeste andere mensen hebben in hun beroep. Ik kan werken wanneer ik wil. Ik kan stoppen wanneer ik wil. Ik heb geen contract dat mij tot dingen verplicht, of die ik uit moet zitten. Ik kan naar huis gaan wanneer ik wil. Ik hoef niet op tijd op m'n werken te verschijnen. Ik hoef te over te werken. Ik heb geen baas die mij vertelt wat ik wel of niet moet/mag doen. Ik kan op vakantie gaan wanneer ik wil, voor hoe lang ik wil.
En daar bovenop verdien ik meer geld dan de meeste banen op de wereld verdienen. Hoeveel mensen kunnen hetzelfde zeggen over hun beroep?
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
Je laat die mensen gewoon denken wat ze willen. Wat doet het er ook toe wat andere mensen denken over jouw baan, zolang jij er maar content mee bent en het de rekeningen betaalt. Maar die mensen die jouw beroep zo veroordelen blijven maar bezig ermee, dat geen enkel weldenkend persoon ooit zo'n beroep zou willen doen, hoe erg het wel niet moet zijn om zo'n beroep te doen, etc. Sterker nog, ze weten het zelfs zo ver te schoppen dat er onderzoek naar wordt gedaan.
En tot jouw verassing, het onderzoek dat uitkomt, komt tot de conclusie dat meer dan de helft van de mensen die jouw saaie kantoorbaan doet, gedwongen wordt door zijn baas om dat te doen. Je herkent er niets van, dus begin je wat vragen te stellen aan collega's. Dwingt jouw baas je om dit beroep te doen? Nee? Hmmmm, da's vreemd. Hebben ze jouw ondervraagd dan voor dat onderzoek? Nee? Hmmmm, da's ook best vreemd, ik vraag me af wie ze voor dat onderzoek gesproken hebben? Je vraagt nog een paar collega's, maar niemand wordt gedwongen door zijn baas om dit werk te doen, en ook niemand heeft meegedaan met het onderzoek.
Uit nieuwsgierigheid besluit je het onderzoek maar eens door te lezen. De onderzoekers blijken echter alleen maar met mensen van de arbeidsinspectie gepraat te hebben, mensen dus die dagelijks te maken krijgen met arbeiders die problemen hebben op hun werk, dus het is nogal logisch dat die voornamelijk slechte omstandigheden tegen komen. Je begint te zoeken naar met welke mensen ze gesproken hebben die jouw beroep doen, maar je kunt slechts 2 gevallen vinden, van 2 slachtoffers in een extreem geval. Kortom, het onderzoek toont een erg eenzijdig beeld, aangezien ze alleen met mensen met slechte ervaringen hebben gesproken. Geen wonder dat de conclusie zo ver van de realiteit staat.
Maar dan komt de media in het spel. Die beginnen te berichten dat mensen die jouw beroep doen op grote schaal gedwongen worden door hun baas om dit werk te doen, omdat onderzoek dit heeft aangetoond. Je begint eens collega's van andere bedrijven te vragen over hun mening. Weer blijkt niemand gedwongen te zijn. Dan komen er ineens verhalen in de media van mensen die beweren dat hun baas ze met het pistool tegen hun hoofd dwong om dit werk te doen. Er worden boeken over geschreven. Langzaam begint de publieke opinie over jouw beroep te veranderen. Mensen beginnen er je vragen over te stellen, collega's, vrienden, familie, zelfs klanten hebben er vragen over.
Dan, enige tijd later, komt naar buiten dat de persoon die in de media al die beweringen heeft gedaan, dat hij bedreigd zou zijn met een pistool om dit beroep te doen, een leugenaar is. Hij werd nooit gedwongen, sterker nog, hij heeft nog nooit dit werk gedaan, hij wou gewoon alleen aandacht van de media om zijn boek hierover te verkopen. Maar de sfeer van het debat is al bepaald. Ondanks het feit dat dit verhaal al is bewezen dat het onzin is, blijven mensen je vragen stellen over je beroep. Mensen beginnen zelfs aan jouw te twijfelen als je ze verteld dat jouw baas je nooit heeft gedwongen tot dit werk.
Dan wordt het erger. De politiek begint zich ermee te bemoeien. En zij komen met wetten voor jouw beroep. Het eerste wat ze willen doen, is om jouw meer zelfstandig te maken als kantoormedewerker, en daarom zeggen ze dat het beter zou zijn als je zelfstandig ondernemer zou worden, en dan zouden de kantoren jouw diensten in kunnen huren.
Binnen korte tijd starten enkele collega's van je als ZZP'er om aan de eisen van de politiek te voldoen, en worden de meeste dus zelfstandig ondernemer, enkele andere collega's besluiten dat het te veel moeite is en gaan voor zichzelf als zwartwerkers verder. Maar door de publieke opinie, en de druk vanuit de politiek met hun nieuwe regels, willen veel banken niet meer een zakelijke bankrekening verstrekken. Sterker nog, veel banken beginnen saaie kantoormedewerkers te weigeren, en er is nu nog maar één bank die mensen met jouw baan wilt accepteren.
Een lening krijgen van een bank kun je wel vergeten, jouw beroep is besmet geraakt met een slechte reputatie, en de banken vertrouwen mensen met jouw beroep niet meer. Een hypotheek afsluiten is een illusie geworden, geen bank wil je meer hebben, alleen omdat je saai kantoorwerk doet. Zelfs een simpel appartement huren is een probleem geworden, veel mensen accepteren mensen met jouw beroep niet meer. Sommige huisbazen zijn zelfs bang geworden om jouw een appartement te verhuren, ze zeggen 'dat je misschien vanuit huis gaat werken' en dat willen ze niet in hun appartement. Bovenop al deze problemen komt nog, omdat je nu ZZP'er bent, dat je nu meer belasting moet gaan betalen.
Na een tijdje is heeft iedereen zijn keuze gemaakt, sommige van je collega's zijn zwart gaan werken voor zichzelf (op die manier kunnen ze de belastingen ontduiken, en ze hoeven de stomme regels van de overheid niet te volgen), en anderen zijn ZZP'ers geworden met een saaie kantoorbaan. Maar het helpt niet veel.
Nog steeds blijven mensen in de media roepen dat mensen die een saaie kantoorbaan hebben gedwongen worden door hun baas. Dus komt de politiek weer in actie, en beweren ze dat om meer grip te krijgen over jouw saaie kantoorbaan, en te voorkomen dat mensen gedwongen voor hun baas werken, ze het aantal kantoren willen gaan verminderen, en willen ze met arbeidsinspecties gaan beginnen om mensen te redden die gedwongen een saaie kantoorbaan doen.
Waarom zou, in Godsnaam, het aantal kantoren verminderen, helpen bij mensen die gedwongen worden door hun baas om een saaie kantoorbaan doen? Het enige effect wat dit heeft, is dat het de saaie kantoormedewerkers ondergronds dwingt om zwart te gaan werken, met als resultaat dat ze nóg makkelijker gedwongen zouden kunnen worden, omdat het allemaal zwart gebeurd. Dus wie helpen we hier nu mee? De mensen die een saaie kantoorbaan hebben? De mensen die zogenaamd gedwongen worden om een saaie kantoorbaan te hebben? Of willen ze gewoon de saaie kantoorbaan weg hebben?
Rap beginnen hier en daar de eerste kantoren te sluiten. Mensen verliezen hun baan. En omdat ze hun baan verliezen, gaan ze voor zichzelf zwartwerken.
Dan beginnen er meer mensen uit andere landen hier naartoe te komen voor deze saaie kantoorbaan. Het betaalt beter ieder andere baan in hun eigen land, en ze zijn er voor bereid om er hard voor te werken. Al snel is meer dan de helft van je collega's buitenlander, die de taal niet kennen, en ook het rechtssysteem niet goed kennen.
En weer komen de mensen de mensen die jouw beroep veroordelen naar voren. Nu beweren ze dat die buitenlandse kantoormedewerkers hierheen gebracht worden door criminelen, dus hun tot dit beroep dwingen. Je begint met een paar van je buitenlandse collega's te praten, ze hebben echt geen idee waar je het over hebt. Ze kwamen hier gewoon heen om veel geld te verdienen met deze saaie kantoorbaan. Ze hebben wel meegekregen dat er veel mensen vragen aan ze stellen over hun beroep, maar ze hebben geen idee wat de media bericht over hun beroep. Tja, hoe kunnen ze ook, ze verstaan de taal niet eens!
Ook de politie raakt erbij betrokken. Ze beginnen je te controleren op je werk. Ze vragen je hoe vaak je de printer gebruikt. Hoe lang je achter het toetsenbord zit om te typen. Of je het leuk vindt om op een toetsenbord te typen. Of je baas je ooit dingen vraagt te doen die je niet leuk vindt. Dwingt je baas je wel eens om dingen te doen die je niet wilt doen?
Binnen korte tijd is de politie een reguliere klant in je beroep om vragen over je beroep te stellen, en je werkvergunningen te controleren, je paspoort, vragen te stellen. Ze vragen dan of je weet op welk adres je woont. Of je dit werk leuk vindt. Of je baas je dwingt dit werk te doen. Binnen no-time stelt de politie en de douane overal waar je komt vragen. Het is bijna alsof je een crimineel bent.
Dan eindelijk, na jaren van stigmatiseren, komt er iemand met een onderzoek naar voren, dat aantoont dat er nauwelijks mensen te vinden zijn die gedwongen worden deze saaie kantoorbaan te doen. Je bekijkt het onderzoek eens goed, en je ziet dat het onderzoek een groot aantal saaie kantoormedewerkers heeft geïnterviewd, en dat er inderdaad maar heel weinig mensen zijn die gedwongen worden door hun baas. Sterker nog, diegene die gedwongen worden, stoppen ook vrij snel met dit beroep. Dat klinkt ook best logisch.
Je denkt dat de storm eindelijk voorbij is, dat dingen weer normaal zullen worden. Maar die mensen die jouw beroep veroordelen komen nu met een nieuwe tactiek. Nu beweren ze dat het onderzoek niet goed uitgevoerd is, omdat de mensen die een saaie kantoorbaan hebben bang zijn om de waarheid te vertellen, omdat hun baas ze dwingt om deze dingen te zeggen.
Kun je het nog geloven! Eindelijk komt de waarheid boven tafel, en nu willen die idioten het alsnog niet geloven! En de enige reden waarom ze het niet geloven is omdat ze zelf problemen hebben met jouw beroep. Maar we vragen ze toch ook niet om jouw saaie kantoorbaan te doen. Het enige dat we vragen is dat ze ons met rust laten, zodat we onze saaie kantoorbaan kunnen doen. Jij hebt er immers voor gekozen, ze hoeven dat niet leuk te vinden, laat ons met rust!
Binnen no-time verschijnen er over hulporganisaties. Ze beginnen campagnes te maken, waarin ze vertellen hoeveel mensen met een saaie kantoorbaan dit beroep gedwongen doen. Ze beweren zelfs mensen te 'redden' uit deze saaie kantoorbaan. Ze beginnen mensen te vertellen dat ze hun baas niet moeten vertrouwen, want ieder van hen kan een baas zijn die je dwingt tot een saaie kantoorbaan. Complete onzin natuurlijk, maar de de publieke opinie gelooft deze verhalen. Je hebt zelf nog nooit zo'n hulporganisatie gezien of zelfs maar van gehoord. Ze zijn nog nooit eerder op jouw kantoor geweest, maar beweren aan de andere kant wel honderden mensen gered te hebben van mensen uit jouw kantoor. Het grappigste is nog wel, dat op jouw kantoor nog geen eens honderd mensen werken.
Kunstenaars beginnen in de media te praten over jouw beroep. Schilders, beeldhouwers, muzikanten, allerlei soorten mensen die nog nooit met een baas te maken hebben gehad, en voor hun eigen onafhankelijkheid hebben gekozen, en beginnen nu ineens jouw beroep te veroordelen. Ze vertellen hoe vreselijk het werk op zo'n kantoor is, hoe vreselijk de omstandigheden zijn. Ze vertellen over saaie kantoormedewerkers die ze gesproken hebben, en hoe vreselijk hun bestaan was. Ze zeggen zelfs dat werken als saaie kantoormedewerker onmenselijk is, een schending van de mensenrechten om de hele dag op een kantoor vast te zitten, zonder zonlicht, zonder frisse lucht.
En het grappigste aan deze hulporganisaties en kunstenaars is nog wel, dat met de dingen die ze beweren over jouw beroep, ze geld verdienen. Hulporganisaties zijn afhankelijk van subsidies van over overheid, en hebben er daarom baat bij om iedereen voor te houden dat er veel mensen in jouw beroep gedwongen zijn, Kunstenaars maken albums, schrijven boeken, maken beelden en schilderen over jouw saaie kantoorbaan, om te laten zien hoe ernstig de situatie wel niet is, en verdienen geld met de verkoop hiervan.
Weer komen er onderzoeken uit over jouw beroep, dit keer met de conclusie dat de meeste mensen die jouw saaie kantoorbaan doen gedwongen worden. Je kijkt naar het onderzoek, en je realiseert je dat ze nauwelijks met mensen gesproken hebben die jouw beroep doen, en alleen maar met politici, politie en hulporganisaties gesproken hebben. Weer wordt jouw beroep afgeschilderd als vreselijk werk, onmenselijk en een schending van de mensenrechten. Ze hebben het over hoe vreselijk de omstandigheden om in te werken zijn, hoe duizenden saaie kantoormedewerkers uit andere landen gedwongen worden door hun baas om dit te doen, doe hun constant in elkaar slaat om maar harder en harder door te werken.
Ze beweren zelfs dat bij het kantoor waar jij werkt, meer dan de helft van de saaie kantoormedewerkers op brute wijze gedwongen worden om lange uren te werken, te printen tot ze verblind zijn door het papier, te typen op hun toetsenbord tot hun vingerafdrukken verdwenen zijn.
Je praat weer eens met wat mensen op jouw kantoor. Niemand heeft dit soort dingen zien of horen gebeuren. Sommige collega's vermoeden wel dat andere collega's misschien gedwongen werken, maar niemand weet het zeker. Als je met de collega's praat die verdacht worden om gedwongen te werken, omdat ze vaak de printer gebruiken volgens andere collega's, of omdat ze luid op hun toetsenbord typen, blijkt het vals alarm te zijn. Ze gebruiken de printer veel zodat ze eerder klaar zijn met werk en naar huis kunnen gaan. Ze typen zo luid op hun toetsenbord omdat ze snel typen, om zoveel mogelijk geld te verdienen.
Je begint een patroon te ontdekken. Iedere keer als er een onderzoek naar buiten komt die beweert dat veel mensen uit jouw beroep gedwongen worden, hebben ze met slechts heel weinig of soms zelfs geen mensen met een saaie kantoorbaan gesproken. En iedere keer als ze een onderzoek doen onder saaie kantoormedewerkers zelf, komt er een heel ander beeld naar buiten. Iedere keer als een hulporganisatie, of de politie betrokken is bij zo'n onderzoek, ontstaat er een hevig verstoord beeld van de realiteit.
Blijkbaar is de politie enorm slecht geïnformeerd over jouw beroep. Sterker nog, als je opzoekt wat de politie ziet als een signaal van gedwongen saaie kantoormedewerkers, zijn de signalen lachwekkend en stereotyperend. Hulporganisaties blijven maar vertellen hoeveel mensen ze uit jouw beroep hebben gered, maar op jouw werk zie je nog steeds iedere dag dezelfde collega's. Waar komen al die zogenaamde 'slachtoffers' vandaan? Bestaan ze echt? Zijn het acteurs?
Wanneer je de verhalen van deze slachtoffers begint te onderzoeken, stuit je al snel op foutjes in hun verhaal. Dingen die nooit kunnen gebeuren, of gevallen van saaie kantoormedewerkers die zelf dit werk wilde doen maar achteraf spijt hadden van hun keuze omdat ze er iets anders van hadden verwacht. Het begint bijna op een makkelijke manier te lijken om snel geld te verdienen, je beweert gewoon dat je gedwongen dit werk deed, en dan geloven de mensen je verhaal, en komt de overheid met smartengeld. En zelfs als de overheid niet met smartengeld over de brug komt, dan kan je altijd nog een boek erover schrijven, en hiermee je geld verdienen.
Soms lees je zelfs berichten in de media over gedwongen saaie kantoormedewerkers, die in de rechtszaal vol blijven houden dat ze nooit gedwongen werden, maar beslist de rechter toch anders. Steeds meer begint het erop te lijken dat mensen saaie kantoormedewerkers ertoe dwingen om te getuigen dat ze gedwongen werden, zelfs als ze dat niet waren.
Na een tijdje ben je het zat. Mensen hebben het recht om de waarheid te weten. Je besluit dat het tijd wordt om je mond open te doen. Je gaat naar een krant. Je praat met een journalist, hij doet een interview met je. Maar als het artikel gepubliceerd wordt, staat er dat je een hekel aan je werk hebt, in plaats van hoe mensen de waarheid verdraaien. Je begint je te realiseren dat journalisten worden gecontroleerd door politie, politici die altijd hebben beweerd dat veel mensen die jouw werk doen gedwongen worden op grote schaal. Dezelfde politici die veel kantoren gesloten hebben, om te vechten tegen een 'saaie kantoorbaan'.
Het blijkt dat dat zij meer interesse hebben in het vastgoed waarin de kantoren gevestigd zitten, en het vastgoed verkopen nadat ze de kantoren gesloten hebben, om het te vervangen met bedrijven die zij goed keuren, dan dat zij geïnteresseerd zijn in het redden van mensen die echte gedwongen zouden zijn door hun baas. Ze hebben de kranten in hun zak, journalisten die willen praten, zijn te bang om erover te praten, omdat ze hun baan hierdoor kunnen verliezen. Sterker nog, je komt erachter dat politici met veel invloed de meeste media in hun zak hebben. Het heeft dus weinig zin om met de media te praten.
Je besluit dat de beste manier om de waarheid naar buiten te krijgen is, door je eigen blog op te starten, waar geen journalist, politicus of hulporganisatie jouw de mond kan snoeren. Zodra je je blog hebt geopend, springen de mensen die jouw beroep veroordelen er boven op, en beweren ze dat je fake bent, dat je een leugenaar bent, dat je blind bent voor de waarheid. Volgens hen ben je vast en zeker een baas, of een kantoormedewerker die leugens verspreid om zijn eigen bedrijf te beschermen. Het grappigste is nog wel dat ze jouw beschuldigen van dingen die ze zelf doen, de ironie.
Na een tijdje ontmoet één van je wantrouwige lezers je op je werk. Hij is in shock, je bent echt, en je bent niet de baas. Jeetje, wat een verassing! Je verteld hem de waarheid, legt alles aan hem uit, maar aan het eind blijft hij er sceptisch over. Hij heeft zo veel verhalen gehoord, zelfs van mensen die echt gedwongen werden door hun baas, hoe weet je dan dat het écht niet zo vaak voorkomt?
Hoeveel moet iemand doen om de feiten te bewijzen? Hoeveel moet er nog gebeuren voordat saaie kantoorbanen eindelijk worden geaccepteerd als een normaal beroep? Hoe vaak moet de politie en de douane je nog controleren voordat ze echt geloven dat je dit niet gedwongen doet? En waarom gelooft iedereen de verhalen van anderen die er baat bij hebben om die verhalen te verspreiden? Ondanks het feit dat sommige van hen al ontmaskert zijn als leugenaars? En hoe lang moet het nog duren voordat mensen met jouw beroep een gewone bankrekening kunnen openen, een lening kunnen krijgen van een bank, of een hypotheek, of zelfs nog maar een gewoon appartement kunnen huren?
Als je dit vreemd vind. Als je het raar vind dat mensen met een saaie kantoorbaan zo worden behandeld, zo worden bekeken, zelfs veroordeeld. Dan heb je helemaal gelijk! Nu weet je precies hoe het is om een prostituee te zijn!
Alle voorbeelden die ik in dit verhaal heb genoemd zijn op één of andere manier gebaseerd op ervaringen van mijzelf, andere meiden uit de prostitutie, of mensen die strijden voor onze rechten. Het zijn echte ervaringen over hoe het écht is om een prostituee te zijn. En ik zeg niet dat gedwongen prostitutie of mensenhandel niet bestaat, of dat het op de Wallen niet voorkomt. Ik zeg alleen dat het enorm overdreven wordt, en dat de enige manier om dit te bestrijden is, door prostitutie te bevrijden van dit stigma.
Als er niet zo'n stigma zou zitten op prostitutie, zouden mensen die gedwongen in de prostitutie werken ook niet zo bang zijn om te praten. En dan zouden ook de meerderheid van de dames die dit beroep doen, eindelijk geaccepteerd kunnen worden als normale mensen, in plaats van continu gezien worden als slachtoffers, en behandeld worden als uitschot.
Nu weet je hoe het voelt om prostituee te zijn. Het is niet het beroep dat prostituees zo slecht doen voelen, het is de manier waarop mensen over ons praten, hoe ze ons behandelen, hoe ze ons negeren en veroordelen dat ons zo slecht doet voelen. Het is de reden waarom we onze families en vrienden niet vertellen wat voor beroep we doen. Niet omdat we ons schamen voor ons werk, maar omdat andere mensen ons zo veroordelen hierop, omdat het zo'n slecht imago heeft.
Mensen die beweren dat de meeste prostituees dit werk tegen hun wil doen, omdat ze gedwongen worden door een pooier, of omdat ze gedwongen zijn door hun financiële omstandigheden, zijn mensen die je gewoon bang proberen te maken. Hoeveel mensen zijn er wel niet op deze wereld die door financiële omstandigheden gedwongen zijn te werken? Eigenlijk iedereen. Aangezien het niet zoveel uitmaakt wat voor beroep je doet, ieder beroep dat iemand doet, doet diegene omdat er brood op plank moet komen. Sommige mensen houden van hun werk, maar voor veel mensen op de wereld is het gewoon om de rekeningen te betalen. Dus wie wordt er niet door financiële omstandigheden gedwongen om te werken?
Ik denk dat deze clip uit de film Jack Reacher de spijker op de kop slaat:
Sterker nog, als ik erover nadenk, ik heb meer vrijheden in mijn beroep, dan de meeste andere mensen hebben in hun beroep. Ik kan werken wanneer ik wil. Ik kan stoppen wanneer ik wil. Ik heb geen contract dat mij tot dingen verplicht, of die ik uit moet zitten. Ik kan naar huis gaan wanneer ik wil. Ik hoef niet op tijd op m'n werken te verschijnen. Ik hoef te over te werken. Ik heb geen baas die mij vertelt wat ik wel of niet moet/mag doen. Ik kan op vakantie gaan wanneer ik wil, voor hoe lang ik wil.
En daar bovenop verdien ik meer geld dan de meeste banen op de wereld verdienen. Hoeveel mensen kunnen hetzelfde zeggen over hun beroep?
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
Ze zijn bijna iedere dag wel in het nieuws, kranten schrijven er iedere dag over, social media staat vol met berichten ervan. Iedere dag komt er wel een nieuw bericht van een mensenhandelaar die gepakt is door de politie, of in de rechtszaal zit of veroordeeld wordt. Maar wie zijn deze mannen die ze mensenhandelaren of 'pooiers' noemen? Hoe komt het dat ze zo moeilijk te pakken zijn? En misschien nog wel belangrijker, waarom beschermen prostituees hun?
Het antwoord zit in de volgende video. Deze man is een veroordeelde mensenhandelaar of 'pooier', zoals sommige hem zullen noemen. Hij is opgepakt voor mensenhandel van Roemeense prostituees in Spanje. Toch heeft hij de dames nooit gedwongen of uitgebuit.
En ondanks het feit dat deze man gepakt is voor mensenhandel van Roemeense prostituees in Spanje, en er wel wat verschillen zijn tussen hoe deze man werkt (ik leg daar straks wat meer over uit), en de manier hoe dezelfde mensen werken in Nederland, geeft deze video een prima inzicht in de wereld van mensenhandelaren of 'pooiers' en wat voor soort mensen dit zijn.
De 'vrijwillig verhandelde prostituees' in Nederland hebben een vergelijkbare afspraak met de mensen die hen helpen als de man in de video uitlegt. Hij vraagt voor een deel van het inkomen of een vastgesteld bedrag, in ruil om hen te helpen alles op poten te zetten om in Nederland aan de slag te kunnen als prostituee. En net zoals de video bewijst, de mensen die dit doen, dwingen dus niet de dames tot prostitutie en ze buiten hen ook niet uit. Het enige wat ze doen is een service bieden om je te helpen met iets wat je zelf wilt.
Zoals ik al eerder heb uitgelegd, is ook het assisteren bij migratie van een prostituee, ondanks het feit dat diegene weet dat ze daar gaat werken als prostituee en ze het daar zelf mee eens is(!), volgens de wet nog steeds mensenhandel. Ik vind het absurd, aangezien deze mensen niets verkeerd doen, in tegenstelling zelfs, ze helpen ons met iets waar de overheid geen poot voor uit steekt!
Dus mijn vraag is, waarom is dit voor de wet illegaal? Wil de overheid niet mensen steunen die zelf voor de prostitutie hebben gekozen? Schijnbaar wel, anders hadden ze het alleen illegaal gemaakt als een meisje er niet mee akkoord zou gaan. Maar aangezien het ook illegaal is zelfs als een meisje er wel mee akkoord is dat ze prostituee wordt, toont de overheid hiermee aan dat ze tegen mensen zijn die in de prostitutie stappen. Waarom is de overheid er zo op tegen dat mensen hun doelen bereiken? En nog interessanter, waarom is het alleen illegaal om mensen in de prostitutie te helpen, en niet alle andere beroepen in de wereld?
Maar misschien nog wel het belangrijkste deel en boodschap van deze video gaat over de politie. In deze video blijkt dat de politie de meisjes gedwongen heeft te getuigen dat deze man ze tot prostitutie zou hebben gedwongen, ondanks het feit dat dit niet zo was. Onder druk van een stevig verhoor, waarbij gedreigd werd om zelf in de cel te belanden als ze niet zouden ondertekenen, hebben de prostituees uiteindelijk getuigd tegen de man die hen hielp. Het is vreselijk om te horen, zeker als je beseft dat dit niet alleen in die landen gebeurd, maar ook in Nederland.
Ik heb zelf meegemaakt hoe de politie hier werkt, toen ik betrokken werd bij een politie onderzoek naar drie Bulgaarse mannen, die verdacht werden van mensenhandel, net zoals de man uit de video. En net zoals de man uit de video, dwongen deze Bulgaarse mannen helemaal die vrouwen niet, sterker nog, twee van hen waren getrouwd met de dames en één van hen had al twee kinderen van hem voordat ze überhaupt naar Nederland kwamen!
Een paar jaar geleden was ik ook nog onder de indruk dat de politie in Nederland je probeert te helpen, en ook prostituees helpen als ze in de problemen zitten. Ik had goed contact met een paar politieagenten die op de Wallen in Amsterdam rond liepen. Sommige hen zag ik zelfs als vrienden, omdat ze ook regelmatig langs kwamen gewoon om een gezellig praatje te maken.
Nadat ik problemen kreeg met mijn huisbaas ben ik naar de politie gegaan, ik dacht dat zij met wellicht zouden kunnen helpen. Helaas konden ze voor mij weinig beteken, maar ze vroegen me wel of ik de volgende dag met wat andere agenten wilde praten, omdat zij bezig waren met een onderzoek naar mijn huisbaas, en ze hadden ook nog een paar vragen over een paar Bulgaarse jongens die ik vaag kon, zeiden ze.
Onder de indruk dat ik over mijn huisbaas zou gaan praten ging ik de volgende dag met de agenten mee naar het politiebureau. Maar na 4 vragen veranderde het onderwerp. Er werden documenten op tafel gelegd over de drie Bulgaarse jongens. En toen kwamen de vragen. Ik heb ruim 2 uur op het politiebureau gezeten om hen uit te leggen dat ik van niets wist, en dat ze in mijn ogen niets verkeerds hadden gedaan. Maar de politie vond dat niet interessant om te horen. Ik kreeg nog meer documenten voor m'n neus, één daarvan ging over één van mijn beste vriendinnen die ik kon van werk, en er was er zelfs ééntje van mijzelf, waarin stond dat we allemaal slachtoffer zouden zijn van mensenhandel. I kon het niet geloven, dat ze dachten dat ik gedwongen zou zijn. En mijn beste vriendin, die was ook zeker niet gedwongen, aangezien we bijna een jaar lang samen hebben gewoond, en haar vriend zelfs meerdere malen had aangegeven dat hij liever zou zien dat ze met dit beroep zou stoppen.
Maar het ergste van het hele politie interview was nog was, dat het niet alleen een interview bleek, en dat ze helemaal niet geïnteresseerd waren in mijn huisbaas. Ze probeerde me te laten getuigen, en toen ze klaar waren met het typen van de getuigenis, dwongen ze me het te ondertekenen. Ze zeiden tegen mij dat als ik het niet zou tekenen, dat ze me op zouden halen voor de rechtszaal om daar te getuigen tegen de jongens. Ik wist destijds nog niet dat dit niet zomaar kon, en dat ze me gewoon onder druk aan het zetten waren, en mijn gebrek aan kennis van de Nederlandse wet misbruikten. Mijn vriend vertelde me achteraf dat ze dit niet zomaar konden doen, en pas toen realiseerde ik me hoe ik erin geluisd was om te getuigen.
Het grappig is, dat sinds die keer, de agenten waarmee ik zo'n goed contact had, me nu compleet negeren. Iedere keer als ik ze door mijn straat zie lopen, draaien ze hun hoofd van mij weg zodat ze me niet aan hoeven te kijken. Ik denk dat ze heel goed weten dat ze me erin geluisd hebben. En het ergste is dat sinds dit gebeurd is, ik blijkbaar niet meer interessant voor hun ben, en ze nu gewoon doe of ik niet besta.
Ik ken genoeg andere meiden met vergelijkbare verhalen. Allemaal hebben ze slechte ervaring met de politie hier, die hen erin luizen om dingen te doen, te getuigen tegen mensen, soms zelfs laten getuigen tegen hun eigen vriendje of man. Een goed voorbeeld hiervan kun je ook vinden op de website van Frans Snel, een raamexploitant op de Achterdam in Alkmaar hier. Ook in dit geval, over twee Hongaarse meiden, werden ze gedwongen om te getuigen tegen iemand voor mensenhandel en gedwongen prostitutie, terwijl de man dit niet had gedaan. Het is bijna een exacte kopie van de video hierboven.
Dit is dan ook de reden waarom veel prostituees een hekel hebben aan de politie hier. Niet omdat ze bang zijn voor hun pooier, maar simpelweg omdat ze in de problemen komen juist door de politie, en ze je absoluut niet helpen.
Een paar weken geleden kwam ik terug uit Roemenië. Zodra ze me bij de douane zagen hadden ze hun vizier op mij gericht. En inderdaad, het duurde niet lang voordat twee mannen van de douane naar me toe kwamen om te vragen of ik even met ze mee wou gaan. We gingen naar een andere ruimte, waar ze de bagage controleren op drugssmokkel e.d. In een kamer vol met mensen gingen ze vragen stellen over mijn beroep, mijn privé leven, of ik gedwongen was, over mijn vriendje, waar ik woonde etc. etc. Ik voelde me niet alleen behandeld als een crimineel (ondanks dat ik niets heb gedaan), maar ze deden het ook nog gewoon publiekelijk tussen andere mensen die gewoon alles konden horen.
Een paar weken hiervoor kwam een goede vriendin van mij (ook een Roemeense prostituee werkzaam in Amsterdam op de Wallen) ook terug van uit Roemenië, en ook zij werd er weer uitgepikt door de douane voor een ondervraging. En ook haar vroegen ze waarom ze naar Nederland toe kwam, wat voor werk ze hier deed, wie haar vriendje was, of haar vriendje haar dwong om te werken, of ze haar adres wist in Nederland. Ook dit weer ten midden van een ruimte vol met andere mensen van wie de bagage werd nagekeken. Naast haar stond een meisje uit dezelfde stad, ze kende haar, maar ze wist niet wat mijn vriendin hier voor beroep deed. Maar blijkbaar is privacy niet zo belangrijk voor de douane.
De jacht op het vinden van die paar gedwongen prostituees wordt steeds erger en erger, en de mensen die dit werk vrijwillig doen worden hier het slachtoffer van. Prostituees worden dagelijks gestigmatiseerd. Tegenwoordig ben ik zelfs bang om mijn moeder naar Nederland te laten komen, bang omdat de douane mij er weer uitpikt voor een ondervraging over mijn beroep voor de neus van m'n moeder, die niet weet dat ik dit beroep doe. Ik kan nog geen gewone bankrekening openen bij de meeste banken in Nederland (met uitzondering van de ING), omdat prostitutie voor hun schijnbaar geen acceptabel beroep voor hun is, ondanks het feit dat het gewoon een legaal beroep is in Nederland, en je zelfs een bankrekening nodig hebt voor je eigen bedrijf.
Een lening krijgen van een bank is onmogelijk. Ook een hypotheek krijgen is onmogelijk, zoals wel bleek toen we bij 15 verschillende banken geweigerd werden voor een hypotheek in Nederland. Een woonplek vinden om te kunnen wonen is uiterst problematisch, omdat mensen zo'n slecht beeld hebben van prostitutie.
De jacht op gedwongen prostitutie en mensenhandel neemt epische proporties aan, beschadigd iedereen op zijn pad, helpt de honger van de media voor sensationele en schokkende verhalen, en de reddingsindustrie wie schijnbaar meer geïnteresseerd zijn in het verkrijgen van subsidies en donaties dan het daadwerkelijk helpen van slachtoffers van mensenhandel en gedwongen prostitutie.
Verhalen van prostituees die gedwongen, geslagen en uitgebuit worden zijn zeldzaam. Video's en films, maar ook boeken en verhalen in kranten, over vreselijke dingen die in de prostitutie zouden gebeuren, komen gewoon niet zo vaak voor in de realiteit. Sterker nog, de prostituees die voor dit beroep hebben gekozen worden zelfs slachtoffer van de heksenjacht die de media, reddingsorganisaties, politie en politici hebben gecreëerd. Mensen die prostituees hebben worden beschuldigd van ze gedwongen te hebben tot prostitutie, zelfs als ze dat nooit gedaan hebben, en deze video is daar een goed voorbeeld van.
De laatste paar maanden heb ik talloze artikelen in het nieuws voorbij zien komen over zogenaamde 'gedwongen prostitutie', waarin de dames zelf aangeven dat ze niet gedwongen werden, maar de rechtbank toch anders beslist.
Niet alle verhalen die je in de media hoort zijn waar. In veel gevallen worden mensen de gevangenis ingestuurd omdat ze prostituees hebben geholpen, terwijl ze beschuldigd worden prostituees gedwongen te hebben. Prostituees die de waarheid willen vertellen worden de mond gesnoerd door politie en aanklagers, omdat ze maar één verhaal willen horen, en dat is dat alle prostituees gedwongen worden.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
Het antwoord zit in de volgende video. Deze man is een veroordeelde mensenhandelaar of 'pooier', zoals sommige hem zullen noemen. Hij is opgepakt voor mensenhandel van Roemeense prostituees in Spanje. Toch heeft hij de dames nooit gedwongen of uitgebuit.
En ondanks het feit dat deze man gepakt is voor mensenhandel van Roemeense prostituees in Spanje, en er wel wat verschillen zijn tussen hoe deze man werkt (ik leg daar straks wat meer over uit), en de manier hoe dezelfde mensen werken in Nederland, geeft deze video een prima inzicht in de wereld van mensenhandelaren of 'pooiers' en wat voor soort mensen dit zijn.
Zoals je hebt kunnen zien in de video, is deze man veroordeeld voor mensenhandel en gedwongen prostitutie, terwijl hij nooit iemand gedwongen heeft tot prostitutie, en ondanks het feit dat de meiden die hij naar Spanje bracht er zelf mee akkoord gingen om daar in de prostitutie te werken. Het zijn allemaal vrouwen die niet werden gedwongen, en akkoord zijn gegaan om een deel van hun inkomsten af te staan aan deze man.
Zoals ik al eerder heb gezegd, zit er wel wat verschil tussen wat deze man in Spanje doet, en wat dezelfde soort mensen in Nederland doen, die gepakt worden voor mensenhandel. Aangezien de politie in Spanje prostituees niet beschermd (aangezien het niet illegaal is, maar ook niet wordt erkend als een officieel beroep), zijn de dames erg kwetsbaar (zoals de man in de video uitlegt), en hebben ze daarom bescherming nodig. De bescherming die ze nodig hebben is gericht op de agressieve klanten van prostituees en de échte pooiers die deze dames met geweld willen dwingen om hen voor ze te laten werken.
Aangezien Nederland prostituees veilige werkplekken bied achter de ramen, met bescherming van de politie, een alarmknop in het geval van nood, is er dus veel minder vraag naar bescherming van mensen zoals deze mensen die bieden in Spanje. Maar wat meiden wel nodig hebben die in Nederland willen werken, is hulp bij het opzetten van hun bedrijf (prostituees zijn ZZP'ers) en het opbouwen van hun leven hier. Ik heb het al een beetje uitgelegd in deze post hier, dat je het zonder hulp van anderen het gewoon niet redt in Nederland als buitenlandse prostituee. Er zijn simpelweg teveel regels, papierwerk en financiële zaken die je moet regelen waarbij je gewoon hulp nodig hebt, en daarbij hebben de dames ook gewoon een financiële boost nodig om alles op poten te krijgen. Daarom krijgen in veel gevallen prostituees hulp van andere vriendinnen die dit beroep al doen, maar in ongeveer 8-10% van de gevallen zijn er mensen zoals deze man in de video in het verhaal, om de meiden te helpen die hier geen connecties hebben. De prostituees die hulp krijgen van dit soort mannen zijn, wat ik eerder al noemde in deze post hier, 'vrijwillig verhandelde prostituees', die dus niet gedwongen of uitgebuit worden, maar toch als slachtoffer van mensenhandel worden gezien zoals ik al eerder heb uitgelegd hier.
De mensen die dit doen in Nederland, doen voor een groot gedeelte hetzelfde als deze man in Spanje deed, met als verschil dat ze niet op zoek gaan naar meiden zoals deze man uitlegt in de video, en hij geen bescherming biedt, aangezien de politie dat hier al biedt.
Zoals ik al eerder heb gezegd, zit er wel wat verschil tussen wat deze man in Spanje doet, en wat dezelfde soort mensen in Nederland doen, die gepakt worden voor mensenhandel. Aangezien de politie in Spanje prostituees niet beschermd (aangezien het niet illegaal is, maar ook niet wordt erkend als een officieel beroep), zijn de dames erg kwetsbaar (zoals de man in de video uitlegt), en hebben ze daarom bescherming nodig. De bescherming die ze nodig hebben is gericht op de agressieve klanten van prostituees en de échte pooiers die deze dames met geweld willen dwingen om hen voor ze te laten werken.
Aangezien Nederland prostituees veilige werkplekken bied achter de ramen, met bescherming van de politie, een alarmknop in het geval van nood, is er dus veel minder vraag naar bescherming van mensen zoals deze mensen die bieden in Spanje. Maar wat meiden wel nodig hebben die in Nederland willen werken, is hulp bij het opzetten van hun bedrijf (prostituees zijn ZZP'ers) en het opbouwen van hun leven hier. Ik heb het al een beetje uitgelegd in deze post hier, dat je het zonder hulp van anderen het gewoon niet redt in Nederland als buitenlandse prostituee. Er zijn simpelweg teveel regels, papierwerk en financiële zaken die je moet regelen waarbij je gewoon hulp nodig hebt, en daarbij hebben de dames ook gewoon een financiële boost nodig om alles op poten te krijgen. Daarom krijgen in veel gevallen prostituees hulp van andere vriendinnen die dit beroep al doen, maar in ongeveer 8-10% van de gevallen zijn er mensen zoals deze man in de video in het verhaal, om de meiden te helpen die hier geen connecties hebben. De prostituees die hulp krijgen van dit soort mannen zijn, wat ik eerder al noemde in deze post hier, 'vrijwillig verhandelde prostituees', die dus niet gedwongen of uitgebuit worden, maar toch als slachtoffer van mensenhandel worden gezien zoals ik al eerder heb uitgelegd hier.
De mensen die dit doen in Nederland, doen voor een groot gedeelte hetzelfde als deze man in Spanje deed, met als verschil dat ze niet op zoek gaan naar meiden zoals deze man uitlegt in de video, en hij geen bescherming biedt, aangezien de politie dat hier al biedt.
De 'vrijwillig verhandelde prostituees' in Nederland hebben een vergelijkbare afspraak met de mensen die hen helpen als de man in de video uitlegt. Hij vraagt voor een deel van het inkomen of een vastgesteld bedrag, in ruil om hen te helpen alles op poten te zetten om in Nederland aan de slag te kunnen als prostituee. En net zoals de video bewijst, de mensen die dit doen, dwingen dus niet de dames tot prostitutie en ze buiten hen ook niet uit. Het enige wat ze doen is een service bieden om je te helpen met iets wat je zelf wilt.
Zoals ik al eerder heb uitgelegd, is ook het assisteren bij migratie van een prostituee, ondanks het feit dat diegene weet dat ze daar gaat werken als prostituee en ze het daar zelf mee eens is(!), volgens de wet nog steeds mensenhandel. Ik vind het absurd, aangezien deze mensen niets verkeerd doen, in tegenstelling zelfs, ze helpen ons met iets waar de overheid geen poot voor uit steekt!
Dus mijn vraag is, waarom is dit voor de wet illegaal? Wil de overheid niet mensen steunen die zelf voor de prostitutie hebben gekozen? Schijnbaar wel, anders hadden ze het alleen illegaal gemaakt als een meisje er niet mee akkoord zou gaan. Maar aangezien het ook illegaal is zelfs als een meisje er wel mee akkoord is dat ze prostituee wordt, toont de overheid hiermee aan dat ze tegen mensen zijn die in de prostitutie stappen. Waarom is de overheid er zo op tegen dat mensen hun doelen bereiken? En nog interessanter, waarom is het alleen illegaal om mensen in de prostitutie te helpen, en niet alle andere beroepen in de wereld?
Maar misschien nog wel het belangrijkste deel en boodschap van deze video gaat over de politie. In deze video blijkt dat de politie de meisjes gedwongen heeft te getuigen dat deze man ze tot prostitutie zou hebben gedwongen, ondanks het feit dat dit niet zo was. Onder druk van een stevig verhoor, waarbij gedreigd werd om zelf in de cel te belanden als ze niet zouden ondertekenen, hebben de prostituees uiteindelijk getuigd tegen de man die hen hielp. Het is vreselijk om te horen, zeker als je beseft dat dit niet alleen in die landen gebeurd, maar ook in Nederland.
Ik heb zelf meegemaakt hoe de politie hier werkt, toen ik betrokken werd bij een politie onderzoek naar drie Bulgaarse mannen, die verdacht werden van mensenhandel, net zoals de man uit de video. En net zoals de man uit de video, dwongen deze Bulgaarse mannen helemaal die vrouwen niet, sterker nog, twee van hen waren getrouwd met de dames en één van hen had al twee kinderen van hem voordat ze überhaupt naar Nederland kwamen!
Een paar jaar geleden was ik ook nog onder de indruk dat de politie in Nederland je probeert te helpen, en ook prostituees helpen als ze in de problemen zitten. Ik had goed contact met een paar politieagenten die op de Wallen in Amsterdam rond liepen. Sommige hen zag ik zelfs als vrienden, omdat ze ook regelmatig langs kwamen gewoon om een gezellig praatje te maken.
Nadat ik problemen kreeg met mijn huisbaas ben ik naar de politie gegaan, ik dacht dat zij met wellicht zouden kunnen helpen. Helaas konden ze voor mij weinig beteken, maar ze vroegen me wel of ik de volgende dag met wat andere agenten wilde praten, omdat zij bezig waren met een onderzoek naar mijn huisbaas, en ze hadden ook nog een paar vragen over een paar Bulgaarse jongens die ik vaag kon, zeiden ze.
Onder de indruk dat ik over mijn huisbaas zou gaan praten ging ik de volgende dag met de agenten mee naar het politiebureau. Maar na 4 vragen veranderde het onderwerp. Er werden documenten op tafel gelegd over de drie Bulgaarse jongens. En toen kwamen de vragen. Ik heb ruim 2 uur op het politiebureau gezeten om hen uit te leggen dat ik van niets wist, en dat ze in mijn ogen niets verkeerds hadden gedaan. Maar de politie vond dat niet interessant om te horen. Ik kreeg nog meer documenten voor m'n neus, één daarvan ging over één van mijn beste vriendinnen die ik kon van werk, en er was er zelfs ééntje van mijzelf, waarin stond dat we allemaal slachtoffer zouden zijn van mensenhandel. I kon het niet geloven, dat ze dachten dat ik gedwongen zou zijn. En mijn beste vriendin, die was ook zeker niet gedwongen, aangezien we bijna een jaar lang samen hebben gewoond, en haar vriend zelfs meerdere malen had aangegeven dat hij liever zou zien dat ze met dit beroep zou stoppen.
Maar het ergste van het hele politie interview was nog was, dat het niet alleen een interview bleek, en dat ze helemaal niet geïnteresseerd waren in mijn huisbaas. Ze probeerde me te laten getuigen, en toen ze klaar waren met het typen van de getuigenis, dwongen ze me het te ondertekenen. Ze zeiden tegen mij dat als ik het niet zou tekenen, dat ze me op zouden halen voor de rechtszaal om daar te getuigen tegen de jongens. Ik wist destijds nog niet dat dit niet zomaar kon, en dat ze me gewoon onder druk aan het zetten waren, en mijn gebrek aan kennis van de Nederlandse wet misbruikten. Mijn vriend vertelde me achteraf dat ze dit niet zomaar konden doen, en pas toen realiseerde ik me hoe ik erin geluisd was om te getuigen.
Het grappig is, dat sinds die keer, de agenten waarmee ik zo'n goed contact had, me nu compleet negeren. Iedere keer als ik ze door mijn straat zie lopen, draaien ze hun hoofd van mij weg zodat ze me niet aan hoeven te kijken. Ik denk dat ze heel goed weten dat ze me erin geluisd hebben. En het ergste is dat sinds dit gebeurd is, ik blijkbaar niet meer interessant voor hun ben, en ze nu gewoon doe of ik niet besta.
Ik ken genoeg andere meiden met vergelijkbare verhalen. Allemaal hebben ze slechte ervaring met de politie hier, die hen erin luizen om dingen te doen, te getuigen tegen mensen, soms zelfs laten getuigen tegen hun eigen vriendje of man. Een goed voorbeeld hiervan kun je ook vinden op de website van Frans Snel, een raamexploitant op de Achterdam in Alkmaar hier. Ook in dit geval, over twee Hongaarse meiden, werden ze gedwongen om te getuigen tegen iemand voor mensenhandel en gedwongen prostitutie, terwijl de man dit niet had gedaan. Het is bijna een exacte kopie van de video hierboven.
Dit is dan ook de reden waarom veel prostituees een hekel hebben aan de politie hier. Niet omdat ze bang zijn voor hun pooier, maar simpelweg omdat ze in de problemen komen juist door de politie, en ze je absoluut niet helpen.
Een paar weken geleden kwam ik terug uit Roemenië. Zodra ze me bij de douane zagen hadden ze hun vizier op mij gericht. En inderdaad, het duurde niet lang voordat twee mannen van de douane naar me toe kwamen om te vragen of ik even met ze mee wou gaan. We gingen naar een andere ruimte, waar ze de bagage controleren op drugssmokkel e.d. In een kamer vol met mensen gingen ze vragen stellen over mijn beroep, mijn privé leven, of ik gedwongen was, over mijn vriendje, waar ik woonde etc. etc. Ik voelde me niet alleen behandeld als een crimineel (ondanks dat ik niets heb gedaan), maar ze deden het ook nog gewoon publiekelijk tussen andere mensen die gewoon alles konden horen.
Een paar weken hiervoor kwam een goede vriendin van mij (ook een Roemeense prostituee werkzaam in Amsterdam op de Wallen) ook terug van uit Roemenië, en ook zij werd er weer uitgepikt door de douane voor een ondervraging. En ook haar vroegen ze waarom ze naar Nederland toe kwam, wat voor werk ze hier deed, wie haar vriendje was, of haar vriendje haar dwong om te werken, of ze haar adres wist in Nederland. Ook dit weer ten midden van een ruimte vol met andere mensen van wie de bagage werd nagekeken. Naast haar stond een meisje uit dezelfde stad, ze kende haar, maar ze wist niet wat mijn vriendin hier voor beroep deed. Maar blijkbaar is privacy niet zo belangrijk voor de douane.
De jacht op het vinden van die paar gedwongen prostituees wordt steeds erger en erger, en de mensen die dit werk vrijwillig doen worden hier het slachtoffer van. Prostituees worden dagelijks gestigmatiseerd. Tegenwoordig ben ik zelfs bang om mijn moeder naar Nederland te laten komen, bang omdat de douane mij er weer uitpikt voor een ondervraging over mijn beroep voor de neus van m'n moeder, die niet weet dat ik dit beroep doe. Ik kan nog geen gewone bankrekening openen bij de meeste banken in Nederland (met uitzondering van de ING), omdat prostitutie voor hun schijnbaar geen acceptabel beroep voor hun is, ondanks het feit dat het gewoon een legaal beroep is in Nederland, en je zelfs een bankrekening nodig hebt voor je eigen bedrijf.
Een lening krijgen van een bank is onmogelijk. Ook een hypotheek krijgen is onmogelijk, zoals wel bleek toen we bij 15 verschillende banken geweigerd werden voor een hypotheek in Nederland. Een woonplek vinden om te kunnen wonen is uiterst problematisch, omdat mensen zo'n slecht beeld hebben van prostitutie.
Hoe de reddingsindustrie mensenhandel afbeeld |
Verhalen van prostituees die gedwongen, geslagen en uitgebuit worden zijn zeldzaam. Video's en films, maar ook boeken en verhalen in kranten, over vreselijke dingen die in de prostitutie zouden gebeuren, komen gewoon niet zo vaak voor in de realiteit. Sterker nog, de prostituees die voor dit beroep hebben gekozen worden zelfs slachtoffer van de heksenjacht die de media, reddingsorganisaties, politie en politici hebben gecreëerd. Mensen die prostituees hebben worden beschuldigd van ze gedwongen te hebben tot prostitutie, zelfs als ze dat nooit gedaan hebben, en deze video is daar een goed voorbeeld van.
De laatste paar maanden heb ik talloze artikelen in het nieuws voorbij zien komen over zogenaamde 'gedwongen prostitutie', waarin de dames zelf aangeven dat ze niet gedwongen werden, maar de rechtbank toch anders beslist.
Niet alle verhalen die je in de media hoort zijn waar. In veel gevallen worden mensen de gevangenis ingestuurd omdat ze prostituees hebben geholpen, terwijl ze beschuldigd worden prostituees gedwongen te hebben. Prostituees die de waarheid willen vertellen worden de mond gesnoerd door politie en aanklagers, omdat ze maar één verhaal willen horen, en dat is dat alle prostituees gedwongen worden.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer