Book promotion of Renate van der Zee disguised as a symposium

Abolisioniste en radicaal feministe Renate van der Zee heeft weer een nieuw boek geschreven. En om dit boek te verkopen, zodat ze er veel geld mee kan verdienen (ondanks dat ze beweert dat ze er niets aan verdiend), is ze bezig het boek hevig te promoten. En dat doet ze door de media op te zoeken via TV, door haar vriendjes hevig het boekje aan te laten prijzen en anti-prostitutie organisatie het CKM (onderdeel van Fier Fryslan) organiseerde zelfs daarvoor een anti-prostitutie symposium, die toevallig allemaal ook het boek aanprijzen, waarbij ze er zelfs een hashtag voor op Twitter hebben bedacht. Haar nieuwe boek gaat over de klanten van sekswerkers, een fetish die Renate van der Zee al langer heeft. Immers, Renate van der Zee steunt enorm het Zweedse prostitutie model, die klanten strafbaar stelt, dus een boekje schrijven die hen neerzet als de boosdoeners is de beste manier om dit te bereiken.

Blijkbaar is Renate van der Zee en haar selecte groepje vrienden (Gert-Jan Segers van de ChristenUnie, Fier Fryslan, CKM, Free a Girl, Stop The Traffik, Karina Schaapman, Frits Rouvoet, Tanja Blokland, Irene Plas, Jojanneke van den Berge, Maria Genova, Goedele Liekens etc.) die ook allemaal hevig het boek promoten, het opgevallen dat ze het debat omtrent gedwongen prostitutie inmiddels verloren hebben. Het debat, die op het laatst de bewering van 70% dwang gebruikte, blies in hun eigen gezicht onverwachts op, waarmee ze hun doel (het pooierverbod) niet konden bereiken. Dus besloten ze snel te beweren dat 'de discussie over de cijfers nu eens afgelopen moest zijn', ondanks het feit dat zij degene waren die deze discussie zelf aanvoerde. Dus nu proberen ze het spelletje op een andere manier te spelen. En dus verschuift de aandacht van de sekswerkers als slachtoffers, naar de klant als de boosdoener, in de hoop dat klanten minder gas terug zullen geven dan de sekswerkers waarvan beweert werd dat ze gedwongen werden.

In het boek, en tijdens de diverse optredens in de media en tijdens het symposium, probeerde Renate van der Zee de klanten neer te zetten als de 'bad guys', door te beweren dat zij (deels) verantwoordelijk zijn voor het voortbestaan van mensenhandel. Ze gebruikt hier met name het onderzoek van de GGD van Amsterdam voor, 'In gesprek met de klant', om hen als de boosdoeners weg te zetten, waarbij ze selectief gebruik maakt van de cijfers in haar eigen voordeel.
Ze probeert klanten neer te zetten als mensen die niet zouden malen om mensenhandel of sekswerkers, en wil het daarmee laten lijken alsof de klant daarmee deels verantwoordelijk is voor die mensenhandel. En dat is best grappig, aangezien hetzelfde onderzoek wat zij gebruikt juist aantoont dat 69% van de klanten zich hier juist wél verantwoordelijk voor voelen (pagina 53 van het onderzoek). Kortom, de bewering van Renate van der Zee is hiermee eigenlijk al om zeep geholpen, maar Renate probeert dat te ontwijken door andere cijfers uit het onderzoek aan te halen.

Zo gebruikt zij bijvoorbeeld het percentage van 43% van de klanten die bereid zouden zijn om misstanden te melden uit dit onderzoek (pagina 55). Wat best vreemd is, aangezien hetzelfde rapport aantoont dat 65,3% zich verantwoordelijk voelt voor het signaleren van misstanden (pagina 53), en dat slechts 16,9% van de klanten aangeeft dat het niet zijn of haar verantwoordelijk is om dit te melden (pagina 53).
Wat ze er echter niet bij vermeld, is de reden waarom klanten die het niet willen melden dit niet willen doen. Want als 69% van de klanten aangeeft zich verantwoordelijk te voelen, waarom is dan 43% van hen bereid hier melding van te maken? En dit komt omdat klanten niet het gevoel hebben dat zij dit goed misstanden kunnen beoordelen, maar ook door het wantrouwen naar overheidsinstanties (pagina 56). Sterker nog, veel klanten geven aan dat ze bang zijn dat de situatie er alleen maar erger voor het slachtoffer wordt als ze het melden bij de overheid, in plaats van beter, door de wijze waarop de overheid tot op heden is omgegaan met sekswerk. Kortom, ze willen het wel, maar ze achten zichzelf niet capabel het goed te kunnen beoordelen als ze het tegen zouden komen, en daarnaast wantrouwen ze de overheid enorm, vooral doordat de overheid in het verleden sekswerkers vooral als slachtoffers heeft neergezet met name door het gebruik van onjuiste cijfers van dwang.

Renate van der Zee gebruikt ook een stukje uit het onderzoek, waarin staat dat prostituees denken dat hun klanten 'niet interesseert' (pagina 61). Wat ze er echter niet bij vermeld, is dat dit een minderheid van de prostituees is dit zo denken van 43,6%, wat ook betekent dat een meerderheid van 56,4% van de prostituees hier juist heel anders over denkt. Maar nog belangrijker is, dat alleen omdat mensen denken dat hun klanten zo denken, maakt het daarmee nog niet waar.
Maar, de prostituees leggen ook uit waarom ze het niet eens zijn met deze stelling, zo stelt slechts 29,7% van hen dat klanten goed in staat zouden zijn om problemen te herkennen (pagina 62), wat betekent dat volgens hen de meeste klanten het gewoon niet kunnen herkennen, en dat is iets waar 55% van de klanten het zelf mee eens is (pagina 54). Ook geeft 26,2% van de prostituees aan dat ze überhaupt niet eens willen dat klanten zich bemoeien met hun zaken. Maar nog belangrijker is het feit dat onder die 43,6% van de prostituees meerdere redenen vallen waarom zij denken dat klanten het niet melden, en dus niet alleen dat het klanten niet zou interesseren. Maar aangezien al deze redenen (het interesseert ze niet, ze zij met andere dingen bezig, ze willen anoniem blijven en ze willen niets met de problemen te maken hebben) gegroepeerd zijn onder die ene 43,6%, is het onmogelijk om te stellen dat prostituees over het algemeen denken dat het klanten niet interesseert, aangezien het niet apart gespecificeerd is.

Maar het zelfde onderzoek toont ook aan dat de meerderheid van de geïnterviewde prostituees hun klanten als 'goede klanten' omschrijft, die respectvol, hygiënisch en zich eerlijk aan de afspraken houden. Verder geven ze ook aan dat de meeste klanten het belangrijk vinden dat de prostituee die zij bezoeken geen slachtoffer is. En nog belangrijker, geen van de klanten uit het onderzoek wilt gebruik maken van de diensten van een slachtoffer, noch zijn ze ooit iemand tegen gekomen waarbij zij signalen opvingen van dwang of mensenhandel (blauwe plekken, brandplekken, angstige indruk maken, huilen etc.). Kortom, eigenlijk het tegenovergestelde van wat Renate van der Zee zo'n beetje probeert te beweren, dat klanten het niet willen zien en dat ze daarmee het moedwillig negeren.

Maar het idee achter al die beweringen van Renate van der Zee, is natuurlijk om zogenaamd aan te tonen dat het de klanten allemaal niet zou interesseren, en dat zij daarmee de boosdoeners zouden zijn van al het kwaad. Want, zo proberen Renate van der Zee en haar anti-prostitutie clubje ons aan te praten, als het klanten niet interesseert staan ze feitelijk toe dat mensenhandel voorkomt. En dat is natuurlijk precies het punt waar ze naartoe wilt werken. De klanten wegzetten als 'eikels die geen ene reet geven om al die misstanden die bestaan', ondanks het feit dat het merendeel van de klanten zelf juist aangeeft van wel, alleen maar zodat Renate & Co kunnen beweren dat klanten strafbaar gesteld zouden moeten worden door het Zweedse model te implementeren.

En door selectief cijfers eruit te pikken die in hun eigen voordeel werken (zoals altijd), proberen Renate van der Zee & Co het erop te doen lijken alsof de klanten de schuldige zijn dat mensenhandel nog steeds bestaat. Karina Schaapman, nog zo'n verbieder die trouwens ook verantwoordelijk was voor het 1012-beleid, doet dit tijdens het symposium door te vragen of seks kopen een mensenrecht is. Maar dit is natuurlijk absurd, aangezien er zo veel dingen geen mensenrechten zijn, maar dat maakt het daardoor nog niet slecht. Immers, een koelkast kopen is ook geen mensenrecht, maar maakt dit het dan fout om er eentje te kopen? Nee!
Alleen maar omdat seks kopen, of eigen een seksuele dienst kopen, geen mensenrecht is, maakt het nog geen foute boel. Sterker nog, als je mijn klanten strafbaar zou maken, dan maak je mijn werk onmogelijk. Immers, geen klanten geen baan. Toch stelt het mensenrecht dat ieder persoon op de wereld het recht heeft op een vrije keuze van beroep (artikel 23), en de Nederlandse wet stelt zelfs dat ik kan doen met mij eigen lichaam wat ik wil (artikel 11).
Kortom, het is geen mensenrecht om seks te kopen, maar dat geldt voor alles wat verkocht wordt. Maar ik heb wel het recht om te doen met mijn lichaam wat ik wil, en het is mijn vrije keuze om zelf te bepalen wat voor beroep ik uitoefen. Dus door mijn klanten weg te nemen, door ze strafbaar te stellen, schendt je zowel mijn mensenrechten als de Nederlandse wetgeving.

Renate van der Zee en haar anti-prostitutie clubje hebben hun strategie verschoven. Het debat gaat niet langer over de vraag of prostituees vrijwillig dit beroep doen, in een poging om prostitutie kapot te maken, want die discussie hebben ze inmiddels verloren. In plaats daarvan proberen ze nu (wederom) op te schuiven naar het Zweedse prostitutie model, door klanten neer te zetten als de boosdoeners, en op die manier prostitutie kapot te maken.
Renate van der Zee en haar vriendjes doen zich vaak voor als de 'beschermers van de prostituees', maar ze brengen ons alleen maar verder in gevaar., door ons en onze klanten te stigmatiseren, waardoor het moeilijker wordt om de seksbranche te normaliseren waardoor het moeilijker wordt voor ons als prostituee om geaccepteerd te worden als normale mensen met een normale baan. Dit zorgt voor grote problemen onder prostituees bijvoorbeeld bij het vinden van huisvesting en financiële dienstverleners, wat uiteindelijk leid tot meer mensenhandel. Maar daar maalt Renate van der Zee niet om, zolang zij de prostitutie maar kapot krijgt en er nog een mooi centje mee kan verdienen ook, dan is ze hartstikke blij.

Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer