Vandaag werd een artikel gepubliceerd in The Nation, een Amerikaans politiek blad waar ik enige tijd gelegen een interview mee heb gedaan. Het artikel gaat in op de vraag of het Zweedse prostitutiemodel beter is dan het legaliseren van prostitutie. Je kunt het artikel hier lezen.
Ik ben best blij met dit artikel, aangezien het ten eerste mijn woorden niet heeft verdraaid, een klacht die vele sekswerkers de afgelopen jaren hebben geuit, maar na 2 interviews kan ik eerlijk zeggen dat mijn ervaring met journalisten tot dusver goed is. Maar een andere waarom ik best blijk ben met dit artikel, is omdat het artikel geen kant probeert te kiezen, iets dat tegenwoordig schaars is in de journalistiek, helemaal in de Amerikaanse journalistiek, dus mijn complimenten aan Michelle Goldberg daarvoor.

Het artikel richt zich op de vraag of het kopen van seks illegaal zou moeten zijn of niet, en het vergelijkt het Nederlandse prostitutie model met het Zweedse prostitutie model. Maar in plaats van voor één van beide kampen te kiezen, laat Michelle Goldberg die keuze op slimme wijze over aan de lezer.
In plaats van voor het Zweedse model te kiezen en daarmee sekswerk te criminaliseren of voor het Nederlandse model te kiezen met meer ruimte voor fouten, wordt het eigenlijk in dit artikel aan de lezer zelf overgelaten, om te beslissen of de mensen mij (ja, mijzelf!) willen zien als slachtoffer of niet. Natuurlijk zou je ervoor kunnen kiezen om mij als slachtoffer te zien, maar dan zou ik het daar totaal niet mee eens zijn. Als ik al een slachtoffer zou zijn, dan ben ik het slachtoffer van de constante stigmatisering als slachtoffer. Met andere woorden, als je mij als slachtoffer ziet, ben jij degene die mij tot slachtoffer maakt, aangezien ik mezelf helemaal niet als slachtoffer zie, noch de mensen in mijn omgeving die mijn persoonlijke verhaal kennen.
Ik vind het ook altijd een beetje een vreemd idee dat je het slachtoffer zou kunnen zijn van iets, zonder dat je het daar zelf mee eens bent, alleen maar omdat andere zeggen dat jij een slachtoffer bent. Is dat niet gedwongen slachtofferschap in plaats van gedwongen prostitutie?

Het echte antwoord is natuurlijk dat ik nergens geen slachtoffer van ben. Ondanks het feit dat ik technisch gesproken door de wet wordt gezien als slachtoffer, heb ik nooit iets meegemaakt dat ik zou kunnen veroordelen als een misdaad of verkeerd. Dus wellicht dat dit iets meer zegt over de fouten in onze wetten, dan over de fouten in de prostitutie. En ik kan ook direct aanwijzen over welke wet ik het heb, dat is de mensenhandel wet uit het Wetboek van Strafrecht artikel nummer 273f lid 1 sub 3 (bron), waarin staat dat iemand schuldig is aan mensenhandel als:

• degene die een ander aanwerft, medeneemt of ontvoert met het oogmerk die ander in een ander land ertoe te brengen zich beschikbaar te stellen tot het verrichten van seksuele handelingen met of voor een derde tegen betaling

Dit specifieke artikel zegt niets over dwang of uitbuiting. Ja, het praat over ontvoering, wat uiteraard een misdaad is. Maar aanwerven voor prostitutie is mijn eigen niet per definitie een misdaad, tenzij die persoon misleid is of uitgebuit wordt, maar die beide dingen zijn al strafbaar los van dit artikel. Maar de vreemdste vindt ik toch wel dat ook 'medeneemt' een misdaad is. Dus los van het feit of iemand het hier mee eens is of niet, als iemand anders jouw meeneemt naar een ander land om te werken in prostitutie (gedwongen of niet!), is dat dus automatisch mensenhandel.
En dit is precies het artikel waar ik het over heb, als ik zeg dat ik officieel een slachtoffer van mensenhandel ben, maar niet echt een slachtoffer ben. Immers, als iemand een wet zou maken die jouw ziet als slachtoffer op het moment dat je chocolade koopt, dan ben je dus technisch gezien een slachtoffer als je chocolade koopt voor de wet, maar alleen omdat de wet jouw zo ziet betekent dat nog niet echt dat jij er ook daadwerkelijk eentje bent.
Ik vind het moeilijk te geloven dat dit een foutje is van de beleidsmakers die dit gemist zouden hebben tijdens het samenstellen van deze wet, helemaal aangezien deze wet uit 15 november 2013 stamt. Dus het is niet alsof we het hier hebben over een hele oude wet, hij is eigenlijk gloednieuw!
Maar blijkbaar denken de beleidsmakers in Den Haag dat iedere vrouw die hulp krijgt om naar een ander land te komen om daar in de prostitutie te werken, een slachtoffer van mensenhandel is. Vreemd, aangezien ik me niet kan herinneren dat dit het geval is bij welk ander beroep dan ook in Nederland behalve prostitutie. Sterker nog, het aanwerven of meenemen van mensen om in een ander land werk uit te voeren tegen betaling is precies wat uitzendbureau's doen. Dus waarom is het alleen mensenhandel als het om prostitutie gaat en niet bij andere beroepen?

De mensen uit Zweden in dit artikel stellen dat prostitutie is afgenomen, maar mijn vraag is: zijn jullie nu misdaad aan het bestrijden of een beroep? Immers, zou mensenhandel niet moeten afnemen in plaats van alleen prostitutie, was dat niet het hele punt?
Maar nog belangrijker is, hoe kun je een slachtoffer redden als je hen niet kunt vinden? Immers, ja, prostitutie mag dan wel zijn afgekomen, of ten minste, de prostitutie die zichtbaar is. Maar aan de andere kant is dat ook best wel een logische reactie als je klanten criminaliseert, en daarmee prostitutie ondergronds duwt.
Ja, Nederland heeft hogere mensenhandel cijfers, maar dat is ook niet zo vreemd omdat het makkelijker is om te vinden omdat prostitutie legaal is hier. En alleen omdat de Zweedse mensen het niet kunnen vinden, omdat ze het illegaal hebben gemaakt, betekent niet dat het er niet is. Of zoals de mensen van de anti-mensenhandel organisaties altijd zeggen: 'sluit je ogen er niet voor'.
Het is logisch dat als iets legaal is, meer mensen zich veilig voelen om misdaden te rapporteren, en dat wanneer iets illegaal is, mensen erg terughoudend zullen zijn om misdaden te rapporteren, aangezien ze daarvoor zelf in de gevangenis kunnen belanden. Immers, als een klant in Zweden een slachtoffer tegen komt, zou hij nooit daarvoor naar de politie gaan om dit te melden, aangezien hij daar crimineel is, terwijl in Nederland er juist erg veel meldingen binnen komen via klanten, waarvan dan wel helaas een groot deel vals alarm blijkt (lees hier), dat dan wel.
Eigenlijk komt het simpel hier op neer. Zou je liever hebben dat je dochter seks ergens anders heeft, met een onbekend iemand waar je er geen controle over hebt, met als mogelijk gevolg dat je dochter iets overkomt? Of heb je liever dat je dochter haar seksuele experimenten veilig thuis uitoefent, zodat je er zelf toezicht op kunt houden, en ervoor kunt waken dat er geen dingen gebeuren waar jullie beide later spijt van krijgen?

Prostitutie gaat toch wel door, met of zonder de toestemming van overheden, net zoals dat al eeuwen lang gebeurd. De enige vraag is, gaan wij ervoor zorgen dat dit op een veilige manier gebeurd voor deze vrouwen, zowel diegene die dit beroep vrijwillig doen en daarmee een veilige omgeving creëren om in te kunnen werken, én de slachtoffers door het makkelijker te maken om hen te kunnen vinden?
Of laten we hen in de kou staan, prostituees die voor dit beroep hebben gekozen standaard stigmatiseren als slachtoffers, en het daardoor moeilijker te maken om de echte slachtoffers te onderscheiden van de dames die geen slachtoffer zijn. Tenminste, als je ze kunt vinden, aangezien prostitutie ondergronds gaat en het enorm lastig is om ze terug te vinden?

Nog iets interessants wat in het artikel staat vermeld is dit: 'Do we want a society where it’s OK to buy another person?' Dit toont voor mij aan hoe weinig verstand deze mensen hebben over prostitutie. Mijn klanten kopen mij niet. Ze bezitten mij niet. Ze kopen een dienst van mij, wat iets anders is dan 'mijn lichaam verkopen' zoals veel mensen vaak zeggen over prostitutie.
Het toont wel aan dat deze mensen geen idee hebben over dit beroep, of hoe het in werkelijkheid werkt. Geen enkele klant koopt een prostituee. Kopen impliceert dat je iets bezit, dat je ermee kunt doen en laten wat je wilt, en dat als je er genoeg van hebt dat je het weg kunt gooien of mee kunt doen wat jij wilt. Maar dat is hier dus niet het geval. Je kunt een telefoon kopen. Je kan die mee naar huis nemen, gebruiken zoals je zelf wilt, en als je er zat van bent kun je hem kapot maken.
Een dienst echter is iets dat een ander te bieden heeft, zoals bijvoorbeeld een massage. We zeggen toch ook niet over een masseur dat hij zijn handen verkoopt. Een masseur biedt zijn diensten aan, een dienst die hij uitvoert met zijn handen, net zoals een prostituee een dienst aanbiedt, een dienst die zij uitvoert met haar lichaam. Je kunt het niet mee naar huis nemen, je kunt er niet mee doen en laten wat je wilt. Het is de persoon die de dienst levert die bepaald wat er gebeurd, hoe en wanneer, aangezien zij de professionals zijn die weten wat ze doen. Een klant kan een verzoek hebben, net zoals een klant bijvoorbeeld kan vragen voor een bepaald type massage, of de massage van één bepaald deel van het lichaam waar ze bijvoorbeeld veel last van hebben. Maar uiteindelijk is het aan de masseur om te bepalen hoe en of hij dat doet, net zoals een prostituee dat beslist.

Enkele andere interessant stukken die ik in het artikel vond was de vermelding van de 'juwelen' van mijn vriendje. Zijn ketting en armband (een cadeau van mij voor zijn verjaardag) waren blijkbaar interessanter dan mijn onvermelde puur gouden ketting en diamanten verlovingsring die ik van hem gekregen heb.
Nog een ander interessant stuk is dat het artikel het heeft over de moord op een sekswerk in 2009 in Nederland. Ik mis blijkbaar de relevantie hiervan, of het moet zijn dat het probeert aan te tonen dat sekswerk hier niet zonder risico is. Maar dan vraag ik mij toch af hoeveel juweliers er vermoord worden bij een overval, want dat zou dan ook aantonen dat een juwelier geen veilig beroep is. Alleen omdat iemand er één iemand vermoord wordt, hoe vreselijk dat ook mag zijn, betekent niet automatisch dat het onveilig is.
Ja, sekswerk brengt risico's met zich mee, maar alleen omdat het risico's met zich mee brengt betekent toch niet dat we het niet moeten beschermen, of zelfs nog erger, compleet onbeschermd maken door het Zweedse model te introduceren, waardoor er compleet geen bescherming van de politie is. Wij krijgen tenminste bescherming van de politie, dat is iets wat ik niet kan zeggen van al die sekswerkers die in Zweden werken.
En het feit dat Zweden geen slachtoffer kon aandragen om mee te praten voor het artikel, wat vreemd is, want is dat niet uiteindelijk waar dit allemaal om draait? Nederland is open genoeg geweest door de journaliste met een sekswerker te laten praten, maar Zweden kon geen enkel slachtoffer aandragen om mee te praten. Is dat omdat ze bang waren wat het slachtoffer zou gaan zeggen? Dat wellicht het Zweedse model niet in haar voordeel heeft gewerkt, omdat het moeilijker is geworden voor de politie om haar te vinden, omdat al haar klanten te bang waren om het aan de politie te melden? Of is het wellicht omdat Zweden moeite heeft de slachtoffers te vinden, wat me erg bezorgd zou maken, want dat zou betekenen dat al die slachtoffers daar nog steeds niet geholpen worden!

Laat ik één ding heel duidelijk maken. Ik ben geen slachtoffer. Het maakt me niet uit wat de wet zegt. Alleen omdat een wet bijvoorbeeld zegt dat homoseksualiteit verboden is, maakt dat het nog niet correct, toch?
Dus waarom zou ik het moeten accepteren dat een wet bepaald dat ik een slachtoffer bent, terwijl ik door andere mensen GEHOLPEN ben, in plaats van gedwongen, misleid of uitgebuit in de prostitutie. Sinds wanneer is iemand helpen een misdaad?

Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer