 |
| Al deze vrouwen willen werken, maar waar te beginnen? |
De minister van Justitie en Veiligheid beweerde dat sekswerkers deze uitstapprogramma's ook nodig hadden vanwege het stigma (of taboe zoals hij het noemde) wat er op sekswerk zit. Maar het uitstapprogramma bestrijd het stigma helemaal niet, het helpt alleen maar vrouwen de industrie te verlaten om dit stigma enigszins te omzeilen, terwijl de sekswerkers die gewoon door willen blijven gaan met werken er niet mee geholpen worden. Kortom, het uitstapprogramma lost geen mensenhandel op, noch het stigma waar we mee te maken hebben. Het is een doekje voor het bloeden, maar het lost de onderliggende problematiek niet op, aangezien er niets aan de situatie veranderd. Het stopt mensenhandel niet, het voorkomt het niet, en het stopt het stigma ook niet en doet ook niets aan de bestrijding daarvan.
Met een instapprogramma voor prostitutie bereik je echter veel meer. Immers is het instappen in de prostitutie waar de problemen met mensenhandel beginnen, en dus de meest logische plek om dit aan te vallen. Dus, in plaats van steeds te blijven dweilen met de kraan open, gaan we nu de kraan dicht draaien, door mensenhandel te voorkomen voordat het ooit plaats kan vinden.
Want als het gaat om het bestrijden van misdaad kun je twee dingen doen. Je kan het proberen te bestrijden, maar dan ben je al te laat, want dan vindt het dus al plaats. Of je kunt het proberen te voorkomen, waardoor je alleen nog maar de restjes water van de vloer hoeft op te dweilen voordat je een droge en schone vloer hebt.
Dus om mensenhandel te bestrijden, moeten we de bron aanpakken. En feit is dat de bron van mensenhandel de kwetsbaarheid van de sekswerkers is. Hoe kwetsbaarder de sekswerker is, hoe makkelijker het is voor een mensenhandelaar om controle over haar te krijgen, en haar uit te buiten voor geld. Dus rijst de vraag: hoe maken we sekswerkers minder kwetsbaar? Hoe kunnen we voorkomen dat deze vrouwen in de handen vallen van mensenhandelaren? En om dit probleem te doorgronden, moet je eerst begrijpen waarom de vrouwen in eerste instantie met deze mensenhandelaren in contact komen, en waarom ze voor hun trucjes blijven vallen, en wat die trucjes dan precies zijn.
En dit is precies waar er een enorm misverstand over is. Want de meeste mensen denken dat de meeste slachtoffers van mensenhandel gedwongen zijn om in de prostitutie te werken, terwijl dit in realiteit slechts een klein deel van de slachtoffers is. Dit misverstand wordt in stand gehouden door mensen en organisaties die óf tegen prostitutie zelf zijn, of een belang hebben bij het vertellen van dergelijke verhalen. Immers, als je kunt beweren dat de meeste vrouwen dit werk gedwongen doen omdat ze het niet willen doen, zou je kunnen stellen dat je het werk gewoon illegaal moet maken, aangezien toch bijna niemand het wilt doen. En dit is precies het argument dat zij al jaren lang gebruiken.
Dit betekent dus dat een (toekomstige) prostituee helpen, wetende dat zij gaat werken hier in de prostitutie, strafbaar en mensenhandel is. Er wordt niets vermeld over dwang of uitbuiting, dus alleen als je iemand meeneemt is dit al voldoende volgens deze wet om als crimineel gezien te worden.
Dus hebben we een probleem. Deze vrouwen hebben hulp nodig, met al het papierwerk, ze moeten weten waar ze die kunnen krijgen, en hoe. Ze hebben hulp nodig met het vervoer naar Nederland. Ze hebben huisvesting nodig, wat vaak al lastig is zelfs als je uit Nederland komt, laat staan vanuit een ander land. Ze hebben financiële hulp nodig voordat ze aan de slag kunnen (aangezien banken leningen, hypotheken en soms zelf rekeningen weigeren aan sekswerkers) met hun eigen onderneming (raamprostituees zijn ZZP'ers). Dus er is veel hulp nodig.
Maar aangezien de Nederlandse overheid dacht dat ze mensenhandel beter konden bestrijden als ze het moeilijker zouden maken om de prostitutie in te komen, met de aanname dat geen vrouw vrijwillig dit beroep zou doen, hebben ze een enorm probleem gecreëerd. En dit probleem wordt momenteel opgelost door mensenhandelaren. Immers, deze vrouwen hebben hulp nodig om de prostitutie in te komen, omdat ze daar willen werken om veel geld te kunnen verdienen. Maar niemand helpt hen hierbij, aangezien iedereen die dat zou doen, volgens de Nederlandse wet een mensenhandelaar is.
En dit is dus waar de mensenhandelaren om de hoek komen kijken. Zij nemen graag de rol op zich van een soort van uitzendbureau, in ruil voor een groot deel van het salaris van de sekswerkers. De sekswerkers zijn blij dat iemand hen wilt helpen, en de handelaren eisen een deel van het inkomen. En aangezien de sekswerkers geen hulp van anderen of de overheid krijgen, zijn ze bereid om deze handelaren een deel van hun inkomsten te geven in ruil voor hulp, met als resultaat dat sekswerkers instemmen met hun eigen uitbuiting.
Vaak bestaan deze overeenkomsten uit een groot percentage van het inkomen, meestal een 50/50 deal, wat inhoudt dat de sekswerker 50% van haar inkomen behoudt, terwijl de mensenhandel de andere 50% krijgt. Nu kunnen de percentages wat variëren, maar dit is de meest voorkomende constructie die zij gebruiken. Het is in ieder geval stukken makkelijker dan iemand te dwingen een beroep te doen die zij absoluut niet willen doen, wat veel meer werk omvat om ze onder controle te houden. Plus, de sekswerker zelf zou de mensenhandelaar nooit aangeven bij politie, aangezien de mensenhandelaar hen juist heeft geholpen, en niet de politie of de overheid.
Even een kort zij lijntje. Buiten de seksindustrie bestaan dezelfde soort constructies, waarin mensen een percentage van wat zij verdienen aan het werk wat zij doen afstaan aan iemand anders. Deze constructies heten uitzendbureau's, waarvan Nederland er vele heeft, die compleet legaal een groot deel van wat een bedrijf betaalt voor een werknemer in eigen zak stopt. Maar dan is het dus ineens wel legaal, terwijl het in de prostitutie plots ineens mensenhandel heet. Typisch geval van met twee maten meten dus!
En dit komt simpelweg vanwege de foute aanname dat prostitutie nooit een keuze zou zijn. Dus waar de overheid deze vrouwen ziet als slachtoffers, zien de slachtoffers zichzelf helemaal niet als slachtoffers. Immers, ze hebben er zelf mee ingestemd. En wat verwacht je anders als niemand anders je wilt helpen?
En dit is precies waar een instapprogramma voor prostitutie niet alleen erg handig zou zijn, maar zelf een enorm sterk middel kan zijn in de strijd tegen mensenhandel. Het instapprogramma voor prostitutie helpt sekswerkers die de industrie in willen stappen, en helpt hen om dit op een veilige en legale manier te doen, waarmee ze schimmige figuren ontwijken die misbruik van hun situatie willen maken om slachtoffers van hen te maken. Maar nog belangrijker is, dat het sekswerkers een alternatief geeft naast het accepteren van overeenkomsten met mensenhandelaren die alleen maar geïnteresseerd zijn om hen uit te buiten, door veel te hoge percentages en prijzen te vragen voor hun hulp.
Het instapprogramma zou zich moeten richten op het geven van goede informatie, over hoe je veilig de prostitutie in kunt stappen. Het zou goede informatie moeten geven over waar je naartoe moet, welke papieren je nodig hebt, waar je die papieren kunt krijgen en bij welke adressen je moet wezen. Het is dan ook niet toevallig dat ik recent nog een blogpost schreef over hoe je moet beginnen om achter de ramen in de prostitutie in Amsterdam te kunnen werken. Ik deed dit, omdat ik steeds mailtjes bleef ontvangen van meiden, vooral uit Roemenië, die vragen hoe ze kunnen beginnen. Dit is één van de grootste problemen die meiden uit Oost-Europa ondervinden die dit beroep willen doen. Er is haast geen enkele informatie te vinden!
Maar het is niet alleen voor de vrouwen uit Oost-Europa. Ik krijg zelfs herhaaldelijk e-mails van Nederlandse meiden, met de vraag hoe ze moeten beginnen om achter de ramen te kunnen werken. Dit bewijst alleen maar hoe moeilijk en ingewikkeld het is om aan de slag te kunnen gaan, er is veel te weinig informatie hierover!
Naast het bieden van goede informatie, moet het instapprogramma zich ook richten op financiële hulp, aangezien sekswerkers uit het buitenland vaak een voorschot nodig hebben in de financiën, voordat ze uiteindelijk aan de slag kunnen om geld te kunnen verdienen. Immers is er een enorm verschil tussen Oost-Europa en Nederland. Dit heeft niets met armoede te maken, wat ook heus wel een reden zal zijn voor sommige vrouwen om dit beroep te doen, maar verreweg de meeste meiden uit Oost-Europa komen hier niet uit armoede, maar simpelweg omdat ze hier gewoon veel meer geld kunnen verdienen. Waar je in Roemenië bijvoorbeeld 250 euro krijgt voor een normale baan, en je van dit geld prima kunt leven, ligt het salaris in Nederland bijna 10 keer hoger. En dit verschil zit ook in de prijzen, Nederland is veel duurder dan Roemenië, waardoor het extreem duur is voor een Oost-Europese dame om hier te kunnen leven.
Maar dit is ook juist wat hen aantrekt. Immers, de kosten hier liggen hoger, maar het salaris van een sekswerker ligt ook veel hoger, en zelfs veel hoger dan iedere andere baan hier. Dus het is enorm interessant voor Oost-Europese vrouwen om naar Nederland toe te komen om dit beroep te doen, aangezien hun salaris hier ongeveer 100 keer hoger ligt met dit beroep, dan ieder ander beroep in hun eigen land.
En naast het financiële gedeelte, moet het instapprogramma ook sekswerkers helpen bij het vinden van een woonplek, het liefst op zeer korte termijn, zodat sekswerkers niet de hulp van mensenhandelaren hierbij hoeven te accepteren die misbruik van hun kwetsbare situatie proberen te maken.
Kortom, het instapprogramma voor prostitutie neemt eigenlijk de rol in van een uitzendbureau, net zoals in vele andere branches. Een uitzendbureau die buitenlandse arbeiders helpt om naar Nederland toe te komen, hen helpt bij de huisvesting, hen een voorschot geeft totdat ze kunnen beginnen met werken, en hen helpt bij al het papierwerk dat vereist is.
Eigenlijk neemt het instapprogramma daarmee de rol over die mensenhandelaren nu hebben, maar natuurlijk met het grote verschil dat het uitstapprogramma de sekswerkers niet uitbuit, maar juist helpt. Op deze manier kunnen we de vraag naar hulp van sekswerkers wegnemen, wat op dit moment mensenhandelaren aantrekt, waardoor minder vrouwen slachtoffer hoeven te worden van mensenhandel. En tegelijkertijd help je deze vrouwen om de seksindustrie op een veilige en legale manier te betreden, door ze alle informatie en mogelijkheden te bieden, waardoor ze minder kwetsbaar zijn.
Want als het gaat om het bestrijden van misdaad kun je twee dingen doen. Je kan het proberen te bestrijden, maar dan ben je al te laat, want dan vindt het dus al plaats. Of je kunt het proberen te voorkomen, waardoor je alleen nog maar de restjes water van de vloer hoeft op te dweilen voordat je een droge en schone vloer hebt.
Dus om mensenhandel te bestrijden, moeten we de bron aanpakken. En feit is dat de bron van mensenhandel de kwetsbaarheid van de sekswerkers is. Hoe kwetsbaarder de sekswerker is, hoe makkelijker het is voor een mensenhandelaar om controle over haar te krijgen, en haar uit te buiten voor geld. Dus rijst de vraag: hoe maken we sekswerkers minder kwetsbaar? Hoe kunnen we voorkomen dat deze vrouwen in de handen vallen van mensenhandelaren? En om dit probleem te doorgronden, moet je eerst begrijpen waarom de vrouwen in eerste instantie met deze mensenhandelaren in contact komen, en waarom ze voor hun trucjes blijven vallen, en wat die trucjes dan precies zijn.
En dit is precies waar er een enorm misverstand over is. Want de meeste mensen denken dat de meeste slachtoffers van mensenhandel gedwongen zijn om in de prostitutie te werken, terwijl dit in realiteit slechts een klein deel van de slachtoffers is. Dit misverstand wordt in stand gehouden door mensen en organisaties die óf tegen prostitutie zelf zijn, of een belang hebben bij het vertellen van dergelijke verhalen. Immers, als je kunt beweren dat de meeste vrouwen dit werk gedwongen doen omdat ze het niet willen doen, zou je kunnen stellen dat je het werk gewoon illegaal moet maken, aangezien toch bijna niemand het wilt doen. En dit is precies het argument dat zij al jaren lang gebruiken.
Maar de realiteit is dat slachtoffers van gedwongen prostitutie maar een klein deel van de mensenhandel is die in de prostitutie plaats vindt. Met andere woorden, de meeste mensenhandel praktijken die plaats vinden, zijn gevallen waarin de sekswerker zelf ervoor kiest om in de prostitutie te gaan werken, maar vervolgens in een situatie beland waarin ze uitgebuit wordt door mensenhandelaren. En dit komt niet alleen van mijn eigen ervaring, maar nog belangrijker, van advocaten die gespecialiseerd zijn in mensenhandelszaken. Ook zij zeggen dat verreweg de meeste mensenhandelszaken draaien om uitbuiting, en niet zozeer dwang. En dit bevestigd alleen maar mijn eigen ervaringen. Maar nog belangrijker, het verklaart ook waarom slachtoffers zichzelf vaak niet als slachtoffer zien, aangezien ze tot niets gedwongen worden, zoals het vaak in de media wordt afgeschilderd.
Dus een klein deel van de slachtoffers word gedwongen, terwijl een veel grotere groep niet gedwongen wordt maar simpelweg uitgebuit wordt, ondanks het feit dat ze vrijwillig voor dit beroep kozen. Niemand dwingt deze vrouwen dus tot prostitutie, sterker nog, ze kozen er zelf voor, vaak omdat het gewoon simpelweg goed betaald. Dus hoe belanden deze vrouwen dan in een uitbuitingssituatie? Nou, dat komt omdat de prostitutie industrie instappen in Nederland, helemaal als je uit het buitenland komt, enorm moeilijk is (want beleidsmakers denken dat dit helpt om mensenhandel te bestrijden), ze hebben daarom hulp hierbij nodig, en dat is precies het punt waar de mensenhandelaren op inspelen.
Deze mensenhandelaren spelen de rol van de helpende hand. Ze functioneren bijna als een soort van uitzendbureau, waarbij ze sekswerkers helpen met het papierwerk, de reis, de financiën en huisvesting. Soms weten de slachtoffers niet dat de handelaren uit zijn om hun uit te buiten en worden ze misleid, maar interessant genoeg stemt de sekswerker er vaak zelf mee in.
En dat klinkt wat vreemd voor buitenstaanders. Immers, waarom zou een sekswerker instemmen met haar eigen uitbuiting? Wie zou dat nou willen? Nou, feit is natuurlijk dat niemand dit wilt, maar ze hebben vaak weinig andere keus, aangezien er geen alternatieven bestaan. Immers, er is geen legale organisatie in Nederland die deze vrouwen helpt om deze drempels om de prostitutie in te stappen te nemen. Sterker nog, de Nederlandse wet maakt het zelfs strafbaar als je iemand de grens over helpt die sekswerker wilt worden, volgens de mensenhandel wet. Onder artikel 273f lid 1 sub 3 staat dat iemand schuldig is aan mensenhandel als:
"Degene die een ander aanwerft, medeneemt of ontvoert met het oogmerk die ander in een ander land ertoe te brengen zich beschikbaar te stellen tot het verrichten van seksuele handelingen met of voor een derde tegen betaling;"
Dus een klein deel van de slachtoffers word gedwongen, terwijl een veel grotere groep niet gedwongen wordt maar simpelweg uitgebuit wordt, ondanks het feit dat ze vrijwillig voor dit beroep kozen. Niemand dwingt deze vrouwen dus tot prostitutie, sterker nog, ze kozen er zelf voor, vaak omdat het gewoon simpelweg goed betaald. Dus hoe belanden deze vrouwen dan in een uitbuitingssituatie? Nou, dat komt omdat de prostitutie industrie instappen in Nederland, helemaal als je uit het buitenland komt, enorm moeilijk is (want beleidsmakers denken dat dit helpt om mensenhandel te bestrijden), ze hebben daarom hulp hierbij nodig, en dat is precies het punt waar de mensenhandelaren op inspelen.
Deze mensenhandelaren spelen de rol van de helpende hand. Ze functioneren bijna als een soort van uitzendbureau, waarbij ze sekswerkers helpen met het papierwerk, de reis, de financiën en huisvesting. Soms weten de slachtoffers niet dat de handelaren uit zijn om hun uit te buiten en worden ze misleid, maar interessant genoeg stemt de sekswerker er vaak zelf mee in.
En dat klinkt wat vreemd voor buitenstaanders. Immers, waarom zou een sekswerker instemmen met haar eigen uitbuiting? Wie zou dat nou willen? Nou, feit is natuurlijk dat niemand dit wilt, maar ze hebben vaak weinig andere keus, aangezien er geen alternatieven bestaan. Immers, er is geen legale organisatie in Nederland die deze vrouwen helpt om deze drempels om de prostitutie in te stappen te nemen. Sterker nog, de Nederlandse wet maakt het zelfs strafbaar als je iemand de grens over helpt die sekswerker wilt worden, volgens de mensenhandel wet. Onder artikel 273f lid 1 sub 3 staat dat iemand schuldig is aan mensenhandel als:
"Degene die een ander aanwerft, medeneemt of ontvoert met het oogmerk die ander in een ander land ertoe te brengen zich beschikbaar te stellen tot het verrichten van seksuele handelingen met of voor een derde tegen betaling;"
Dit betekent dus dat een (toekomstige) prostituee helpen, wetende dat zij gaat werken hier in de prostitutie, strafbaar en mensenhandel is. Er wordt niets vermeld over dwang of uitbuiting, dus alleen als je iemand meeneemt is dit al voldoende volgens deze wet om als crimineel gezien te worden.
Dus hebben we een probleem. Deze vrouwen hebben hulp nodig, met al het papierwerk, ze moeten weten waar ze die kunnen krijgen, en hoe. Ze hebben hulp nodig met het vervoer naar Nederland. Ze hebben huisvesting nodig, wat vaak al lastig is zelfs als je uit Nederland komt, laat staan vanuit een ander land. Ze hebben financiële hulp nodig voordat ze aan de slag kunnen (aangezien banken leningen, hypotheken en soms zelf rekeningen weigeren aan sekswerkers) met hun eigen onderneming (raamprostituees zijn ZZP'ers). Dus er is veel hulp nodig.
Maar aangezien de Nederlandse overheid dacht dat ze mensenhandel beter konden bestrijden als ze het moeilijker zouden maken om de prostitutie in te komen, met de aanname dat geen vrouw vrijwillig dit beroep zou doen, hebben ze een enorm probleem gecreëerd. En dit probleem wordt momenteel opgelost door mensenhandelaren. Immers, deze vrouwen hebben hulp nodig om de prostitutie in te komen, omdat ze daar willen werken om veel geld te kunnen verdienen. Maar niemand helpt hen hierbij, aangezien iedereen die dat zou doen, volgens de Nederlandse wet een mensenhandelaar is.
En dit is dus waar de mensenhandelaren om de hoek komen kijken. Zij nemen graag de rol op zich van een soort van uitzendbureau, in ruil voor een groot deel van het salaris van de sekswerkers. De sekswerkers zijn blij dat iemand hen wilt helpen, en de handelaren eisen een deel van het inkomen. En aangezien de sekswerkers geen hulp van anderen of de overheid krijgen, zijn ze bereid om deze handelaren een deel van hun inkomsten te geven in ruil voor hulp, met als resultaat dat sekswerkers instemmen met hun eigen uitbuiting.
Vaak bestaan deze overeenkomsten uit een groot percentage van het inkomen, meestal een 50/50 deal, wat inhoudt dat de sekswerker 50% van haar inkomen behoudt, terwijl de mensenhandel de andere 50% krijgt. Nu kunnen de percentages wat variëren, maar dit is de meest voorkomende constructie die zij gebruiken. Het is in ieder geval stukken makkelijker dan iemand te dwingen een beroep te doen die zij absoluut niet willen doen, wat veel meer werk omvat om ze onder controle te houden. Plus, de sekswerker zelf zou de mensenhandelaar nooit aangeven bij politie, aangezien de mensenhandelaar hen juist heeft geholpen, en niet de politie of de overheid.
Even een kort zij lijntje. Buiten de seksindustrie bestaan dezelfde soort constructies, waarin mensen een percentage van wat zij verdienen aan het werk wat zij doen afstaan aan iemand anders. Deze constructies heten uitzendbureau's, waarvan Nederland er vele heeft, die compleet legaal een groot deel van wat een bedrijf betaalt voor een werknemer in eigen zak stopt. Maar dan is het dus ineens wel legaal, terwijl het in de prostitutie plots ineens mensenhandel heet. Typisch geval van met twee maten meten dus!
En dit komt simpelweg vanwege de foute aanname dat prostitutie nooit een keuze zou zijn. Dus waar de overheid deze vrouwen ziet als slachtoffers, zien de slachtoffers zichzelf helemaal niet als slachtoffers. Immers, ze hebben er zelf mee ingestemd. En wat verwacht je anders als niemand anders je wilt helpen?
En dit is precies waar een instapprogramma voor prostitutie niet alleen erg handig zou zijn, maar zelf een enorm sterk middel kan zijn in de strijd tegen mensenhandel. Het instapprogramma voor prostitutie helpt sekswerkers die de industrie in willen stappen, en helpt hen om dit op een veilige en legale manier te doen, waarmee ze schimmige figuren ontwijken die misbruik van hun situatie willen maken om slachtoffers van hen te maken. Maar nog belangrijker is, dat het sekswerkers een alternatief geeft naast het accepteren van overeenkomsten met mensenhandelaren die alleen maar geïnteresseerd zijn om hen uit te buiten, door veel te hoge percentages en prijzen te vragen voor hun hulp.
Het instapprogramma zou zich moeten richten op het geven van goede informatie, over hoe je veilig de prostitutie in kunt stappen. Het zou goede informatie moeten geven over waar je naartoe moet, welke papieren je nodig hebt, waar je die papieren kunt krijgen en bij welke adressen je moet wezen. Het is dan ook niet toevallig dat ik recent nog een blogpost schreef over hoe je moet beginnen om achter de ramen in de prostitutie in Amsterdam te kunnen werken. Ik deed dit, omdat ik steeds mailtjes bleef ontvangen van meiden, vooral uit Roemenië, die vragen hoe ze kunnen beginnen. Dit is één van de grootste problemen die meiden uit Oost-Europa ondervinden die dit beroep willen doen. Er is haast geen enkele informatie te vinden!
Maar het is niet alleen voor de vrouwen uit Oost-Europa. Ik krijg zelfs herhaaldelijk e-mails van Nederlandse meiden, met de vraag hoe ze moeten beginnen om achter de ramen te kunnen werken. Dit bewijst alleen maar hoe moeilijk en ingewikkeld het is om aan de slag te kunnen gaan, er is veel te weinig informatie hierover!
Naast het bieden van goede informatie, moet het instapprogramma zich ook richten op financiële hulp, aangezien sekswerkers uit het buitenland vaak een voorschot nodig hebben in de financiën, voordat ze uiteindelijk aan de slag kunnen om geld te kunnen verdienen. Immers is er een enorm verschil tussen Oost-Europa en Nederland. Dit heeft niets met armoede te maken, wat ook heus wel een reden zal zijn voor sommige vrouwen om dit beroep te doen, maar verreweg de meeste meiden uit Oost-Europa komen hier niet uit armoede, maar simpelweg omdat ze hier gewoon veel meer geld kunnen verdienen. Waar je in Roemenië bijvoorbeeld 250 euro krijgt voor een normale baan, en je van dit geld prima kunt leven, ligt het salaris in Nederland bijna 10 keer hoger. En dit verschil zit ook in de prijzen, Nederland is veel duurder dan Roemenië, waardoor het extreem duur is voor een Oost-Europese dame om hier te kunnen leven.
Maar dit is ook juist wat hen aantrekt. Immers, de kosten hier liggen hoger, maar het salaris van een sekswerker ligt ook veel hoger, en zelfs veel hoger dan iedere andere baan hier. Dus het is enorm interessant voor Oost-Europese vrouwen om naar Nederland toe te komen om dit beroep te doen, aangezien hun salaris hier ongeveer 100 keer hoger ligt met dit beroep, dan ieder ander beroep in hun eigen land.
En naast het financiële gedeelte, moet het instapprogramma ook sekswerkers helpen bij het vinden van een woonplek, het liefst op zeer korte termijn, zodat sekswerkers niet de hulp van mensenhandelaren hierbij hoeven te accepteren die misbruik van hun kwetsbare situatie proberen te maken.
Kortom, het instapprogramma voor prostitutie neemt eigenlijk de rol in van een uitzendbureau, net zoals in vele andere branches. Een uitzendbureau die buitenlandse arbeiders helpt om naar Nederland toe te komen, hen helpt bij de huisvesting, hen een voorschot geeft totdat ze kunnen beginnen met werken, en hen helpt bij al het papierwerk dat vereist is.
Eigenlijk neemt het instapprogramma daarmee de rol over die mensenhandelaren nu hebben, maar natuurlijk met het grote verschil dat het uitstapprogramma de sekswerkers niet uitbuit, maar juist helpt. Op deze manier kunnen we de vraag naar hulp van sekswerkers wegnemen, wat op dit moment mensenhandelaren aantrekt, waardoor minder vrouwen slachtoffer hoeven te worden van mensenhandel. En tegelijkertijd help je deze vrouwen om de seksindustrie op een veilige en legale manier te betreden, door ze alle informatie en mogelijkheden te bieden, waardoor ze minder kwetsbaar zijn.
Maar nu hebben we natuurlijk nog één probleem. Immers richt het instapprogramma zich op de vrouwen die wel de prostitutie in willen, maar slechts hulp nodig hebben. Dus het neemt al een enorme hap uit het aantal slachtoffers van mensenhandel die momenteel worden uitgebuit in de prostitutie. Maar je hebt hier nog niet direct de (veel kleinere) groep slachtoffers van mensenhandel geholpen die worden gedwongen tot prostitutie,
En dat klopt. Maar, als het aantal slachtoffers sterk kan worden terug gedrongen, door ons op de grootste groep kwetsbaren te richten die potentieel slachtoffer kunnen worden, blijft er een veel kleinere groep slachtoffers over waar de politie zich op hoeft te richten. Immers, de vrouwen die normaal gesproken in een uitbuitingssituatie terecht zouden komen, komen niet meer in die situatie terecht, waardoor alleen nog maar de veel hevigere dwang situaties over blijven.
En dat klopt. Maar, als het aantal slachtoffers sterk kan worden terug gedrongen, door ons op de grootste groep kwetsbaren te richten die potentieel slachtoffer kunnen worden, blijft er een veel kleinere groep slachtoffers over waar de politie zich op hoeft te richten. Immers, de vrouwen die normaal gesproken in een uitbuitingssituatie terecht zouden komen, komen niet meer in die situatie terecht, waardoor alleen nog maar de veel hevigere dwang situaties over blijven.
Op dit moment ervaren de politie en andere autoriteiten enorme problemen om slachtoffers van niet-slachtoffers te onderscheiden in de seksindustrie. En dit komt omdat veel vrouwen die zij als slachtoffers kenmerken, zichzelf niet als slachtoffers zien, aangezien ze er zelf voor kozen om een deel van hun inkomsten af te staan aan een mensenhandelaar. Terwijl er aan de andere kant ook slachtoffers zijn van dwang, die dringend hulp nodig hebben. Maar aangezien deze twee verschillende type slachtoffers, de gedwongen en de uitgebuite slachtoffers, zo veel op elkaar lijken in gedragingen en omstandigheden, is het vaak moeilijk voor de politie om ze van elkaar te onderscheiden, met als gevolg politierapporten met schattingen die van geen kanten kloppen. Zij denken vaak van doen te hebben met een slachtoffer van dwang, terwijl het in realiteit geen slachtoffer is van dwang, maar een sekswerker die zelf akkoord ging met haar eigen uitbuiting. Voor buitenstaanders is het onmogelijk om ze van elkaar te onderscheiden, aangezien ze veelal dezelfde signalen uitzenden, terwijl als je het aan een uitgebuite sekswerker vraagt of ze gedwongen worden, je dus een heel overtuigt antwoord krijgt dat ze dat dus absoluut niet is. Niet zo vreemd natuurlijk, want ze wordt ook niet gedwongen.
Maar als het instapprogramma voor prostitutie actief is, zullen de meeste van deze uitbuitingsgevallen verdwijnen omdat die gebruik maken van het uitstapprogramma, waardoor alleen de dwang gevallen over blijven. En aangezien er een enorm contrast is tussen een slachtoffer van dwang en een vrijwillig werkende sekswerkers, zowel in gedrag als omstandigheden, wordt het veel makkelijker om dat verschil te zien. Immers, de slachtoffers van uitbuiting zijn geen slachtoffer meer dankzij het instapprogramma, waardoor alleen nog dwang slachtoffers over blijven. En met minder slachtoffers van uitbuiting om te kunnen verwarren met dwang slachtoffers, wordt het ook veel makkelijker voor de politie en andere autoriteiten om de slachtoffers te spotten en hen te helpen.
Maar als het instapprogramma voor prostitutie actief is, zullen de meeste van deze uitbuitingsgevallen verdwijnen omdat die gebruik maken van het uitstapprogramma, waardoor alleen de dwang gevallen over blijven. En aangezien er een enorm contrast is tussen een slachtoffer van dwang en een vrijwillig werkende sekswerkers, zowel in gedrag als omstandigheden, wordt het veel makkelijker om dat verschil te zien. Immers, de slachtoffers van uitbuiting zijn geen slachtoffer meer dankzij het instapprogramma, waardoor alleen nog dwang slachtoffers over blijven. En met minder slachtoffers van uitbuiting om te kunnen verwarren met dwang slachtoffers, wordt het ook veel makkelijker voor de politie en andere autoriteiten om de slachtoffers te spotten en hen te helpen.
Het grootste probleem licht echter bij de acceptatie van sekswerk als werk. Immers, het instapprogramma voor prostitutie lost voor een groot deel de problemen van mensenhandel op in de prostitutie. Maar het is omdat politici en beleidsmakers terughoudend zijn om vrouwen te faciliteren die deze branche in willen, dat dit probleem nog steeds niet opgelost is. Het is hun morele oordeel die staat tussen het accepteren van sekswerk als werk en het bieden van een veilige en goede manier om dit te doen, tegenover het afwijzen van prostitutie en daarmee ook niet de problemen van mensenhandel op te lossen.
In één klap zouden we mensenhandel kunnen halveren, door een groot deel van de slachtoffers die nu uitgebuit worden een alternatief te bieden, naast het accepteren van een deal waarbij zij een groot deel van salaris afstaan in ruil voor hulp. We zouden het makkelijker kunnen maken voor de politie om slachtoffers van dwang en uitbuiting te onderscheiden, door ervoor te zorgen dat slachtoffers van alleen uitbuiting niet in die situatie terecht komen, waardoor alleen de dwang over blijft. Maar in dat geval moeten politici en beleidsmakers sekswerk wel accepteren als werk, en de vrouwen een mogelijkheid in bieden om de prostitutie in te stappen, en de vraag is of ze daartoe echt bereid zijn om levens te redden?
Dus de echte vraag is: wil de overheid liever blijven dweilen met de kraan open, of zijn ze bereid om de kraan dicht te draaien? Want uiteindelijk blijft het overstromen zolang als niemand die kraan dicht draait, hoe vaak je er ook met de dweil aan de slag gaat. Dus zijn zij bereid om hun oordeel over sekswerker aan de kant te zetten om mensenhandel te kunnen bestrijden? Of blijven ze liever de echte problemen ontwijken door met allerlei kunstgrepen tot nep oplossingen te komen die niemand echt helpt? Sekswerkers hebben hulp nodig, maar niet het soort hulp wat je zou denken. Hulp om de branche in te komen, en niet alleen om eruit te stappen.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
In één klap zouden we mensenhandel kunnen halveren, door een groot deel van de slachtoffers die nu uitgebuit worden een alternatief te bieden, naast het accepteren van een deal waarbij zij een groot deel van salaris afstaan in ruil voor hulp. We zouden het makkelijker kunnen maken voor de politie om slachtoffers van dwang en uitbuiting te onderscheiden, door ervoor te zorgen dat slachtoffers van alleen uitbuiting niet in die situatie terecht komen, waardoor alleen de dwang over blijft. Maar in dat geval moeten politici en beleidsmakers sekswerk wel accepteren als werk, en de vrouwen een mogelijkheid in bieden om de prostitutie in te stappen, en de vraag is of ze daartoe echt bereid zijn om levens te redden?
Dus de echte vraag is: wil de overheid liever blijven dweilen met de kraan open, of zijn ze bereid om de kraan dicht te draaien? Want uiteindelijk blijft het overstromen zolang als niemand die kraan dicht draait, hoe vaak je er ook met de dweil aan de slag gaat. Dus zijn zij bereid om hun oordeel over sekswerker aan de kant te zetten om mensenhandel te kunnen bestrijden? Of blijven ze liever de echte problemen ontwijken door met allerlei kunstgrepen tot nep oplossingen te komen die niemand echt helpt? Sekswerkers hebben hulp nodig, maar niet het soort hulp wat je zou denken. Hulp om de branche in te komen, en niet alleen om eruit te stappen.
Origineel gepost op Behind the Red Light District
Auteur: Felicia Anna
Vertaling: Mark van der Beer
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Een reactie posten